Pałac w Jakubowie
W Jakubowie (gmina Radwanice) znaleźć można ruiny zabytkowego pałacu pochodzącego z XVI wieku. Obiekt został zniszczony i splądrowany w 1945 roku. Mimo zniszczeń resztki zabytku wciąż robią wrażenie. Pałac w Jakubowie został wybudowany w XVI wieku dla rodziny von Unwürde. W połowie XIX wieku pałac został przebudowany w stylu neogotyckim. Niestety, obiekt nie przetrwał wojennej zawieruchy. Został zniszczony przez wojska radzieckie. Gmina Radwanice w ubiegłym roku pozyskała pieniądze na zabezpieczenie ruin i udostępnienie ich zwiedzającym. Obiekt zachowany został jako tzw. trwała ruina. Jego mury zabezpieczono przed zawaleniem. Kosztowało to blisko milion złotych.
Pałac w Trzebiechowie
Pałac w Trzebiechowie zbudowano na planie litery „L” z czworobocznymi wieżami przy północnym boku i w skrzydle południowym. Posiada reprezentacyjną bramę wjazdową, której projekt wykonał osobiście książę Henryk VII. Od drogi dzieli go ogromny dziedziniec. Za budynkiem z kolei rozciąga się przepiękny malowniczy park krajobrazowy w stylu angielskim z zabytkowym starodrzewem obejmującym blisko 11 ha, w który włączono także część XVII-wiecznego założenia ogrodowego. Autorem założenia parkowego był znany ogrodnik Paul Lorenz z Zwickau. Park pałacowy łączy się bezpośrednio z lasami bogatymi w grzyby i zwierzynę łowną.
Pałac w Jakubowie
W Jakubowie (gmina Radwanice) znaleźć można ruiny zabytkowego pałacu pochodzącego z XVI wieku. Obiekt został zniszczony i splądrowany w 1945 roku. Mimo zniszczeń resztki zabytku wciąż robią wrażenie. Pałac w Jakubowie został wybudowany w XVI wieku dla rodziny von Unwürde. W połowie XIX wieku pałac został przebudowany w stylu neogotyckim. Niestety, obiekt nie przetrwał wojennej zawieruchy. Został zniszczony przez wojska radzieckie. Gmina Radwanice w ubiegłym roku pozyskała pieniądze na zabezpieczenie ruin i udostępnienie ich zwiedzającym. Obiekt zachowany został jako tzw. trwała ruina. Jego mury zabezpieczono przed zawaleniem. Kosztowało to blisko milion złotych.
Pałac w Przytoku
Pałac wzniesiony z inicjatywy majora Emila Krackera von Schwarzenfelda, ukształtowany został w duchu modnego wówczas stylu neorenesansu. Architektura stuczterdziestoletniego dziś pałacu nie uległa zmianom od czasu jego budowy. Niewielkich przekształceń dokonano wewnątrz rezydencji po 1945 roku, wprowadzając wtórny podział pomieszczeń. Budowla założona jest na rzucie wydłużonego prostokąta z licznymi przyległościami. Bryła rozczłonkowana, w partii korpusu dwukondygnacyjna, na wysokim podpiwniczeniu, nakryta jest czterospadowym dachem, nad którym wznoszą się smukłe kominy z dekoracyjnie wykonanymi koronami. Przyległe do krótszych boków aneksy, piętrowy i parterowy, zakończone są tarasami. Elewacje opięte wąskimi gzymsami – nad cokołem, pod oknami, zdwojonym międzykondygnacyjnym i wieńczącym. Elewacje – frontowa i ogrodowa wzbogacone zostały ryzalitami, z których ogrodowy wieńczy smukła wystawka, a frontowy dwukondygnacyjny szczyt o wykroju wolutowym ze sterczynami. Znaczącym akcentem w kompozycji fasady jest wysunięta przed lico, trzykondygnacyjna wieża z dwupoziomowym daszkiem, zwieńczonym latarnią. W przyziemiu ryzalitu ogrodowego znajduje się trzyarkadowe wejście, do którego prowadzą wachlarzowate schody. W repertuarze architektonicznego wystroju elewacji, oprócz wspomnianych gzymsów występują obramienia otworów okiennych, pilastry, bonie, kroksztyny, sterczyny i attyka. Wewnątrz zachowały się elementy zabytkowego wystroju – sztukaterie, stolarka i balustrada klatki schodowej.
