Powostała ona w czasach Konrada I (1250-1274), Henryka III (1274-1309) bądź Henryka IV (1309-1342). Była jedynym murowanym członem w drewnianym kompleksie grodowo-zamkowym (lwkz).

Nazywała się wie­żą ostatecznej obrony, bo służyła jako schronienie na wypadek opanowania warowni przez wrogów. W średniowieczu takie budowle nie mogły być zdobyte, przynajmniej tak długo, dokąd obrońcom starczało żywności i wody (lwkz).

Absolutne bezpieczeństwo zapewniały ma­sywne mury, w przypadku naszego obiektu grubości 385 cm. Z taką przeszkodą miała­by kłopoty nawet nowożytna artyleria (lwkz).

Jedyne wejście do stołpu znajdowało się na wyso­kości 6 m. W sytuacjach zagrożenia obrońcy zamku (nie wszyscy zapewne) wchodzili do wnętrza po drabinie, którą następnie wciągali za sobą (lwkz).