7. Eugeniusz Faber
Pozycja: Lewoskrzydłowy
Lata w Ruchu: 1959-72
Mecze/bramki w lidze: 284/104
Sukcesy: 2 mistrzostwa Polski (1960, 1968);
Reprezentacja Polski (jako piłkarz Ruchu): 36 meczów; uczestnik Igrzysk w Rzymie 1960

Gdy w 1960 roku przebojowy strzelił gola w końcówce decydującego o mistrzostwie meczu z Wisłą Kraków, na rękach nosiło go całe miasto. Faber miał wtedy ledwie 21 lat i kończył pierwszy sezon jako podstawowy piłkarz Ruchu. Nie było chyba w historii chorzowskiego klubu piłkarza, który poradziłby sobie z tak gigantyczną presją. Po pierwsze, kreowano go na następcę legendarnego Gerarda Wodarza i Faber przez 14 lat zasłużył na miano najwybitniejszego, obok właśnie niego, lewoskrzydłowego Ruchu. Po drugie, w Chorzowie musiał wypełnić pustkę po zakończeniu kariery przez Gerarda Cieślika. Lider dwóch mistrzowskich ekip, 104 gole ligowe (w Ruchu tylko za Cieślikiem, Peterkiem i Wilimowskim), przez 7 sezonów z rzędu najlepszy strzelec drużyny.

6. Teodor Peterek
Pozycja: Środkowy napastnik
Lata w Ruchu: 1927-39 i 1948
Mecze/bramki w lidze: 192/156
Sukcesy: 5 mistrzostw Polski (1933, 1934, 1935, 1936, 1938)
Reprezentacja Polski (jako piłkarz Ruchu): 9 meczów; 4. miejsce na Igrzyskach w Berlinie 1936

Mówili, że powolny, że surowy technicznie… Do tego, że boiskowy bandyta, wykłócający się z sędziami, obrażający rywali, nie cofający się przed rękoczynami (bramkarzowi, który obronił jego karnego rzucił błotem w twarz)… Żarty na bok. Wielki Peterek ze swoim instynktem strzeleckim, z tą bezlitosnością kata w polu karnym był unikatem, jednorożcem, dokładnie tym, czego potrzebował mistrzowski Ruch obok Wilimowskiego i Wodarza. 156 bramek w lidze! Gole w 16 kolejnych ligowych meczach. Król strzelców ligi w 1936 i 1938 roku.

5. Gerard Wodarz
Pozycja: Lewoskrzydłowy
Lata w Ruchu: 1929-39
Mecze/bramki w lidze: 183/51
Sukcesy: 5 mistrzostw Polski (1933, 1934, 1935, 1936, 1938)
Reprezentacja Polski (jako piłkarz Ruchu): 28 meczów; 4. miejsce na Igrzyskach w Berlinie 1936; uczestnik mistrzostw świata 1938

Genialny lewoskrzydłowy z nienaganną techniką, szybkością i zwinnością, z dośrodkowaniem w pełnym biegu, z mocnym strzałem… Piłkarz kompletny, a do tego spoiwo królewskiego tercetu przedwojennego Ruchu (5 mistrzostw), zarówno dzięki swojemu zmysłowi gry kombinacyjnej, jak i osobowości. Legendami obrosły dwójkowe treningi z Teodorem Peterkiem, które przerywał dopiero zmierzch. Uznany za najlepszego piłkarza Igrzysk w Berlinie w 1936 roku, na których strzelił 5 goli, w tym 3 w zwycięskim meczu ćwierćfinałowym z Wielką Brytanią.

4. Bronisław Bula
Pozycja: Pomocnik
Lata w Ruchu: 1966-78
Mecze/bramki w lidze: 318/81
Sukcesy: 3 mistrzostwa Polski (1968, 1974, 1975); Puchar Polski (1975); ćwierćfinał Pucharu UEFA (1974); ćwierćfinał Pucharu Mistrzów (1975)
Reprezentacja Polski (jako piłkarz Ruchu): 26 meczów

Najlepszy rozgrywający w historii Ruchu, prawdziwy profesor, jak nazywał go Antoni Piechniczek. Drybling w środku pola, kombinacja, 40-metrowe podanie, strzał na bramkę? Żaden problem (tak na marginesie: 81 goli w lidze!). Na przełomie lat 60. i 70. nie było na polskich boiskach lepszego na tej pozycji. Kazimierz Deyna? Kazimierz Górski, co podkreślał sam Bula, uważał ich obu za piłkarzy tej samej klasy. Postawił jednak na Deynę, co więcej uznał, że w reprezentacji jest miejsce tylko dla jednego. Pamiętajmy, że Bula był mózgiem najsilniejszej drużyny Ruchu z połowy lat 70., która dwukrotnie docierała do ćwierćfinału rozgrywek europejskich.