11. Gerard/Czesław Suszczyk
Pozycja: Prawy pomocnik
Lata w Ruchu: 1948-59
Mecze/bramki w lidze: 233/17
Sukcesy: 3 mistrzostwa Polski (1951, 1952, 1953); Puchar Polski (1951)
Reprezentacja Polski (jako piłkarz Ruchu): 25 meczów; uczestnik Igrzysk w Helsinkach 1952

Bez Suszczyka nie byłoby trzech powojennych tytułów dla Ruchu. Z prostego powodu: w swoim czasie: 15-leciu po wojnie, uważano go za najlepszego pomocnika w Polsce. Nikt nie był w stanie równać się z nim pod względem wydolności, pracowitości i waleczności. Suszczyka nazywano „Kombajnem”, bo kondycję miał wprost niewyczerpaną. Nie strzelał wielu goli, ale te, które kibice zapamiętali były warte największych stadionów na świecie. Etatowy reprezentant Polski, olimpijczyk z Helsinek (razem z Cieślikiem, Alszerem i Cebulą).

10. Albin Wira
Pozycja: Rozgrywający
Lata w Ruchu: 1974-80, 1981-83, 1987-89
Mecze/bramki w lidze: 199/15
Sukcesy: 4 mistrzostwa Polski (1974, 1975, 1979, 1989); ćwierćfinał Pucharu UEFA (1974); ćwierćfinał Pucharu Mistrzów (1975)

Jedyny łącznik pomiędzy mistrzowską dynastią Ruchu z lat 70. i ostatnim mistrzowskim tytułem. Uczeń i następca Bronisława Buli, co widać było szczególnie w drodze po ligowe zwycięstwo w roku 1979. Narzekano na jego „kółeczka” w środku pola, ale gdy na koniec kariery wrócił do Chorzowa z Niemiec, to właśnie ten spokój i opanowanie w rozegraniu piłki dał Ruchowi powrót do ekstraklasy, a potem sensacyjne mistrzostwo w roku 1989.

9. Jan Benigier
Pozycja: Napastnik
Lata w Ruchu: 1973-80 i 1983
Mecze/bramki w lidze: 229/74
Sukcesy: 3 mistrzostwa Polski (1974, 1975, 1979); Puchar Polski (1974); ćwierćfinał Pucharu UEFA (1974); ćwierćfinał Pucharu Mistrzów (1975)
Reprezentacja Polski (jako piłkarz Ruchu): 4 mecze; srebrny medal Igrzysk w Montrealu 1976

Najwybitniejszy… gorol w barwach Ruchu i jeden z najlepszych napastników w historii klubu, srebrny medalista Igrzysk w Montrealu. Pochodzący z Radomska napastnik był gwiazdą trzech mistrzowskich drużyn z lat 70. Gdy w 1975 roku strzelił cztery gole w meczu z Arką Gdynia, katowicki Sport przyznał mu drugą w dziejach tej klasyfikacji, perfekcyjną notę 10. Bez goli Benigiera nie byłoby też europejskiej przygody Ruchu w latach 1974-75. Niewiele brakowało, a jego bramka w rywalizacji z St. Etienne dałaby chorzowianom półfinał Pucharu Mistrzów.

8. Edmund Giemsa
Pozycja: Obrońca
Lata w Ruchu: 1932-39
Mecze/bramki w lidze: 126/34
Sukcesy: 5 mistrzostw Polski (1933, 1934, 1935, 1936, 1938)
Reprezentacja Polski (jako piłkarz Ruchu): 9 meczów; uczestnik mistrzostw świata 1938

Najważniejszy dowód, że przedwojenna dynastia Ruchu to nie tylko Wilimowski, Peterek i Wodarz. Bez Giemsy, najlepszego obrońcy tamtej ekipy nie byłoby 5 mistrzowskich tytułów. Z całą pewnością nie byłoby pierwszego mistrzostwa, zdobytego w 1933 roku. Wtedy Giemsa był jeszcze piłkarzem ofensywnym (później przesunięto go do defensywy – tam Ruch potrzebował jakości) i w drodze po premierowy tytuł strzelił więcej goli niż Teodor Peterek.