15. Henryk Bartyla
Pozycja: Stoper
Lata w Ruchu: 1948-57
Mecze/bramki w lidze: 168/6
Sukcesy: 3 mistrzostwa Polski (1951, 1952, 1953); Puchar Polski (1951)
Reprezentacja Polski (jako piłkarz Ruchu): 7 meczów

Ścisła czołówka najlepszych obrońców w historii Ruchu. Lider być może najlepszej defensywy w dziejach klubu: tej z mistrzowskiej dynastii z lat 50. Bartyli, wielkiego, dobrze zbudowanego chłopa, rywale po prostu się bali. Nazywano go „chińskim murem” - możemy tylko wyobrazić sobie, co Bartyla robił z napastnikami przeciwnych drużyn. Legendarny był też jeden z niewielu goli, które zdobył w lidze: w meczu z Gwardią Warszawa w 1953 roku wykonywał rzut wolny. Według relacji – z ok. 60 metrów. Wziął potężny rozbieg, strzelił i… Niewiarygodne.

14. Jerzy Wyrobek
Pozycja: Obrońca
Lata w Ruchu: 1970-82
Mecze/bramki w lidze: 264/5
Sukcesy: 3 mistrzostwa Polski (1974, 1975, 1979); Puchar Polski (1974); ćwierćfinał Pucharu UEFA (1974); ćwierćfinał Pucharu Mistrzów (1975)
Reprezentacja Polski (jako piłkarz Ruchu): 15 meczów

Fantastyczny, wszechstronny obrońca, który w Ruchu musiał mierzyć się nie tylko z kolegami i rywalami, ale i legendą własnego ojca, Ryszarda. Wielki talent: najmłodszy zwycięzca rankingu „Złotych butów” Sportu dla najlepszego piłkarza ligi. Jerzy Wyrobek imponował przede wszystkim znakomitą intuicją i ustawieniem. W ten sposób często doprowadzał napastników do prawdziwej frustracji: najlepszym przykładem był słynny Johan Cryuff. W pucharowym dwumeczu z Ajaxem Wyrobek tak skutecznie pilnował holenderskiego asa, że ten finalnie sfaulował obrońcę Ruchu bez piłki i wyleciał z boiska.

13. Marian Ostafiński
Pozycja: Stoper
Lata w Ruchu: 1972-77
Mecze/bramki w lidze: 115/6
Sukcesy: 2 mistrzostwa Polski (1974, 1975); Puchar Polski (1974); ćwierćfinał Pucharu UEFA (1974); ćwierćfinał Pucharu Mistrzów (1975)
Reprezentacja Polski (jako piłkarz Ruchu): 11 meczów; złoty medal Igrzysk w Monachium 1972

Różnie układała się kariera tego piłkarza, ale pamiętajmy, że w połowie lat 70. był w ścisłej elicie środkowych obrońców w Polsce: obok Gorgonia i Żmudy. Do Ruchu został ściągnięty aż z Przemyśla, jako następca dla odchodzących z Chorzowa Antoniego Piechniczka i Antoniego Nieroby. Ostafiński fantastycznie wpasował się w system Michala Vicana: razem z Wyrobkiem, Drzewieckim i Bajgerem stworzył zaporę nie do sforsowania. Swoją klasę potwierdzał na arenie międzynarodowej, czego dowodem są olimpijskie złoto w Monachium i pucharowe boje Ruchu w latach 1974-75.

12. Joachim Marx
Pozycja: Napastnik
Lata w Ruchu: 1969-75
Mecze/bramki w lidze: 162/66
Sukcesy: 2 mistrzostwa Polski (1974, 1975); Puchar Polski (1974); ćwierćfinał Pucharu UEFA (1974); ćwierćfinał Pucharu Mistrzów (1975)
Reprezentacja Polski (jako piłkarz Ruchu): 23 mecze; złoty medal Igrzysk w Monachium 1972

Gwiazda wielkiego Ruchu z lat 70. i jedno z najbardziej prestiżowych zwycięstw chorzowskiego klubu z Górnikiem Zabrze. Marx miał bowiem trafić do Zabrza, ale ostatecznie wylądował przy Cichej. W dwóch mistrzowskich sezonach (1974, 1975) najlepszy strzelec Ruchu w lidze. Znakomity, dynamiczny snajper, obdarzony świetnymi warunkami fizycznymi. Z reprezentacją Polski sięgnął po olimpijskie złoto w Monachium. Tylko choroba wykluczyła go z gry w finałach mistrzostw świata w roku 1974.