3. Gerard Cieślik
Pozycja: Napastnik
Lata w Ruchu: 1948-59
Mecze/bramki w lidze: 237/167
Sukcesy: 3 mistrzostwa Polski (1951, 1952, 1953); Puchar Polski (1951)
Reprezentacja Polski (jako piłkarz Ruchu): 45 meczów; uczestnik Igrzysk w Helsinkach 1952
Największa legenda Ruchu: chłopaka zakochanego w futbolu, wielkiego piłkarza i człowieka wiernego chorzowskiemu klubowi przez całe życie. Gerard Cieślik to jest właśnie „legenda bez końca”, pierwsza myśl, jaka przychodzi do głowy na dźwięk hasła: „Ruch Chorzów”. Fenomenalny snajper (przez 10 sezonów z rzędu był najlepszym strzelcem Ruchu w lidze), technik, sprinter, piłkarska gwiazda emanująca ujmującą skromnością. Legenda bez końca to wygrana z ZSRR po dwóch golach strzelonych Jaszynowi, to pozostanie w Chorzowie, gdy zagraniczne kluby chciały płacić mu wielkie pieniądze („Tu w Chorzowie mam dom” - tłumaczył), to „wychodzony” sprzeciw wobec przymusowego transferu do Legii. Wzór.
2. Zygmunt Maszczyk
Pozycja: Rozgrywający
Lata w Ruchu: 1963-77
Mecze/bramki w lidze: 310/41
Sukcesy: 3 mistrzostwa Polski (1968, 1974, 1975); Puchar Polski (1974); ćwierćfinał Pucharu UEFA (1974); ćwierćfinał Pucharu Mistrzów (1975)
Reprezentacja Polski (jako piłkarz Ruchu): 36 meczów; złoty medal na Igrzyskach w Monachium 1972, srebrny medal na Igrzyskach w Montrealu 1976, brązowy medal mistrzostw świata 1974
Maszczyk? Nie Cieślik? Wybór trudny, ale wynikający z przyjętych kryteriów. Jakkolwiek to brzmi, Maszczyk zawsze pozostawał nieco w cieniu wielkich legend Wilimowskiego i Cieślika, ale prawda jest taka, że w długiej, niezwykłej historii Ruchu Chorzów nie ma, nie było i chyba nigdy nie będzie piłkarza z takimi osiągnięciami. Trzy medale wielkich światowych imprez (i wszystkie jako przedstawiciel Ruchu)? Ilu piłkarzy w Polsce może pod tym względem konkurować z Maszczykiem? Czy trzeba dodawać cokolwiek o jego umiejętnościach, sercu, boiskowej mądrości, a także o sukcesach (i stażu: 310 ligowych meczów!) w niebieskich barwach?
1. Ernest Wilimowski
Pozycja: Lewy łącznik
Lata w Ruchu: 1934-39
Mecze/bramki w lidze: 86/112
Sukcesy: 4 mistrzostwa Polski (1934, 1935, 1936, 1938)
Reprezentacja Polski (jako piłkarz Ruchu): 22 mecze; uczestnik mistrzostw świata 1938
Absolutnie najlepszy piłkarz Polski przedwojennej. Tej, w której Ruch zdobył 4 tytuły mistrzowskie. Wilimowski, choć zdani jesteśmy tylko na relacje i wspomnienia musi być wymieniany w gronie najwybitniejszych w całej historii polskiego futbolu. Czemu jeszcze miejsce pierwsze? W swoim czasie Wilimowski był jednym z najlepszych, ośmieszających obronę łowców goli. Jednym z najlepszych na świecie. Dwa hasła, których nie trzeba rozwijać: Brazylia, którą pan Ernest ogrywał w pojedynkę na mistrzostwach świata w roku 1938. I niektóre ustanowione przez niego rekordy strzeleckie nigdy nie zostaną pobite, tym bardziej, że – jak powiadano – genialny Wilimowski zawsze miał więcej bramek niż bramkowych okazji.
Ruch Chorzów świętuje 100-lecie. Oto 50 najlepszych piłkarzy w historii klubu. Ranking piłkarzy ze statystykami. Kliknij w galerię i zobacz kolejne zdjęcie i kolejnych zawodników, którzy zakwalifikowali się do złotej pięćdziesiątki.
