7. „Dąbrowszczaków” w Szczecinie i nadaje się jej nazwę „Haliny Gaińskiej”.
Halina Gaińska – ur. 28 VII 1931 w Legionowie k. Warszawy, zm. 6 I 2008 w Szczecinie. Absolwentka Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, kierunek historia (1966). Wieloletnia nauczycielka historii w I LO im. Marii Skłodowskiej-Curie w Szczecinie, metodyk, opiekunka wielu laureatów szkolnych olimpiad historycznych. Od IX 1980 w „Solidarności”; współorganizatorka struktur nauczycielskiej „Solidarności” w I LO, regionie i kraju, od II 1981 przewodnicząca Komisji Okręgowej Pracowników Oświaty i Wychowania „Solidarności” w Szczecinie; w VI/VII 1981 delegat na I WZD Regionu Pomorze Zachodnie, delegat na I KZD, członek Prezydium Krajowej Sekcji POiW. 15 XII 1981 internowana, początkowo w AŚ w Kamieniu Pomorskim, od 16 I 1982 w Ośr. Odosobnienia w Gołdapi; po tragicznej śmierci syna Wojciecha (11 II 1982) nie otrzymała przepustki na pogrzeb; pozwolenie na udział w pogrzebie, pod eskortą, uzyskała dopiero w wyniku głodówki protestacyjnej współwięźniarek, zwolniona 21 III 1982; zwolniona z pracy, pozbawiona prawa wykonywania zawodu. Od III 1982 działaczka podziemnych struktur „S” związanych z Regionalnym Komitetem Strajkowym: współorganizatorka manifestacji, kolporterka podziemnych wydawnictw: książek (m.in. NOWej i Kręgu), prasy, ulotek, aktywna uczestniczka Duszpasterstwa Ludzi Pracy u oo. jezuitów, księży chrystusowców, przy parafii św. Stanisława Kostki w Szczecinie, m.in. prowadziła wykłady z historii; autorka artykułów do pism podziemnych: „Oświata”, „Multi In Parvo”. Od XII 1986 na emeryturze. Od X 1989 pracownik „S”, ponownie przewodnicząca „S” POiW. 1990-1994 radna Miasta Szczecin, członek Komisji Edukacji i Kultury. Odznaczona m.in. Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1993), Złotą Odznaką Krajowej Sekcji Pracowników Oświaty i Wychowania (2002), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2006). Otrzymała tytuł Honorowej Przewodniczącej „Solidarności”.
8. „Lucjana Szenwalda” w Szczecinie i nadaje się jej nazwę „Jerzego Zimowskiego”.
Jerzy Zimowski - ur. 8 VIII 1941 w Krakowie, zm. 15 VIII 2007 w Odessie. Absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego, Wydz. Prawa (1964). 1964-1972 prokurator Prokuratury Rejonowej w Szczecinie, 1972-1980 radca prawny m.in. w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Komunikacji Miejskiej w Szczecinie. 1963-1980 w PZPR. 1978-1980 członek grupy rozpoczynającej działalność opozycyjną w Szczecinie, kolporter wydawnictw niezależnych m.in. „Robotnika”, „Biuletynu Informacyjnego” KSS KOR, organizator pomocy prawnej. W VIII 1980 uczestnik strajku w WPKM, członek KS; od IX w „S”. 1980-1981 doradca MKR w Szczecinie, następnie dyrektor Biura Prawnego Regionu Pomorze Zachodnie. 1980/1981 doradca strajkujących rolników w Ustrzykach Dolnych i Rzeszowie. 13 XII 1981 internowany w Ośr. Odosobnienia w Goleniowie, Wierzchowie i Strzebielinku, 23 XII 1982 zwolniony. Po zwolnieniu organizator zespołu doradztwa i pomocy prawnej dla represjonowanych. 1983-1989 radca prawny. Od VII 1984 współpracownik tajnej Rady Koordynacyjnej „S” Pomorza Zachodniego, autor do pism podziemnych „Obraz” i „Grot” pod własnym nazwiskiem. 22 VI 1988 uczestnik strajku w WPKM; w VIII 1988 uczestnik strajku w Porcie Szczecińskim, odpowiedzialny za udzielanie informacji dla rozgłośni zagranicznych, od X 1988 rzecznik prasowy MKO „S” w Szczecinie. W 1989 członek KO przy Przewodniczącym „S” Lechu Wałęsie, 1989-1991 poseł RP z listy KO „S”, w Komisji Ustawodawczej, Komisji Administracji Spraw Wewnętrznych. VIII 1990 – XII 1996 wiceminister spraw wewnętrznych. 1990-1994 w UD, następnie w UW, od 2005 w PD demokraci. pl, członek rady politycznej. Od 1997 prowadził własną kancelarię adwokacką w Warszawie, od 1998 członek Zarządu Fundacji Instytut Spraw Publicznych. Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2011). Id: 77A87C10-2A8B-4CFA-AA88-2B08AC548808. Projekt Strona 2
9. „Zygmunta Berlinga” w Szczecinie i nadaje się jej nazwę „Anny Walentynowicz”.
Anna Walentynowicz - (1929-2010) działaczka społeczna (walczyła o prawa kobiet i pracowników) oraz opozycji przedsierpniowej. W 1978 r. weszła w skład Komitetu Założycielskiego Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża. W 1980 r. została zwolniona z pracy w Stoczni Gdańskiej, co stało się przyczyną wybuchu strajku i doprowadziło do zawiązania Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego (została jego członkiem), a ten doprowadził do powstania NSZZ „Solidarność” (była jego współzałożycielką). Przez wiele lat była prześladowana przez komunistyczną Służbę Bezpieczeństwa, w grudniu 1981 r. internowana, a w latach 1982-83 dwukrotnie aresztowana i osadzona w zakładzie karnym. Ze względu na etos Anny Walentynowicz i jej związek z ideą Solidarności, nadano jej przydomek „Anna Solidarność”.
10. „Przodowników Pracy” w Szczecinie i nadaje się jej nazwę „Romana Dmowskiego”.
Roman Dmowski- (1864-1939) wybitny polityk, mąż stanu i pisarz polityczny. Był współzałożycielem i prezesem Komitetu Narodowego Polskiego w Paryżu, który dążył do odbudowania państwa polskiego przy pomocy ententy i uznany został przez rządy Francji, Wielkiej Brytanii, Włoch i Stanów Zjednoczonych za oficjalną reprezentację Polski. Obok Ignacego Paderewskiego, był głównym delegatem Polski na paryską konferencję pokojową 1919-1920, podczas której referował sprawę granic Polski (wspólnie z Paderewskim podpisał też w imieniu Polski wersalski traktat pokojowy). W II Rzeczypospolitej Polskiej nie pełnił już wielu funkcji państwowych, był m.in. posłem na Sejm Ustawodawczy i ministrem spraw zagranicznych, pozostał jednak głównym ideologiem i autorytetem dla polityków, działaczy i zwolenników ruchu narodowego. Obok Józefa Piłsudskiego, Wincentego Witosa, Ignacego Daszyńskiego, Wojciecha Korfantego i wspomnianego wcześniej Ignacego Paderewskiego, Roman Dmowski należy do osób najbardziej zasłużonych dla odzyskania niepodległości i odbudowy polskiej państwowości. Jako jedyny z tego grona nie patronuje żadnej z ulic w Szczecinie.
