Za późno, niestarannie, bez zrozumienia, leniwie, bez pasji – o tym, że właśnie w ten sposób wykonujesz pracę, szef informuje cię od pewnego czasu. Przedtem nie miał zastrzeżeń co do jakości i terminowości wykonywania powierzonych ci zadań. Budujące dotąd pochwały – i nagrody finansowe w jednakowym stopniu – zniknęły i teraz pod twoim adresem kierowane są prawie ciągle uwagi. Krytyka to gwóźdź do trumny pracownika i dobrej atmosfery.
Jak dyrektor cię woła, jesteś na każde skinienie. Gdy jest odwrotnie, to masz problem, bo on twierdzi, że nie ma czasu. Usprawiedliwia swoje zachowanie nadmiarem służbowych czynności, chociaż niejednokrotnie w ostatnim czasie widziałeś, jak przechadzał się po firmie, podejmując luźne rozmowy z paroma twoimi współpracownikami. Skoro on unika spotkania, o jakie go prosisz od dłuższego czasu, uważaj, bo może jesteś zagrożony.
Koleżanki i koledzy z firmy rozmawiają na korytarzu, ale gdy przechodzisz, milkną. Zaczynają się podejrzliwe spojrzenia i sztuczne uśmiechy. Dostrzegasz jedne i drugie i jest ci z tym niekomfortowo, ale nie masz pojęcia, co jest powodem takich zachowań współpracowników, z którymi do tej pory dobrze się czułeś. Możliwe, że oni wiedzą coś, o czym ty dowiesz się na dniach.
Przychodzi stażysta albo praktykant do firmy i wskazuje mu się stanowisko podobne do tego, jakie ty zajmujesz. Bezpośredni przełożony, gdy pytasz go o nowego człowieka, nabiera wody w usta: w ogóle nie mówi na temat nowicjusza albo odpowiada wymijająco. Można podejrzewać, że nowa osoba zajmie twoje miejsce, chociaż równie dobrze w tym wypadku możesz się mylić.
