Zawilec grecki
Zawilec grecki, zwany też zawilcem wdzięcznym i zawilcem powabnym (Anemone blanda) wyglądają bardzo ładnie. Są niewielkie (10 -15 cm wys.), ale ładnie rozrastają się i obficie kwitną. Ich kwiaty pojawiają się już w marcu. Są płaskie, mają po kilkanaście wąskich płatków i wyrastają na wzniesionym pędzie.
Te zawilce mają kolorowe kwiaty – występują w odcieniach fioletu, niebieskiego, różu, są też białe, niektóre odmiany mają jaśniejszą obwódkę u nasady płatków. Często są sprzedawane w wersji „miks kolorów”. Ich bulwki sadzi się jesienią. To idealne rośliny na skalniaki.
Zawilce greckie najlepiej rosną w miejscach jasnych, ale nie bardzo nasłonecznionych. Lubią próchniczą i koniecznie przepuszczalną ziemię (w mokrym podłożu latem – zgniją, a zimą – zmarzną). Są w miarę odporne na mróz, ale w zimniejszych regionach warto osłonić je np. stroiszem.
Zawilec wielkokwiatowy
Zawilce wielkokwiatowe są też zwane zawilcami leśnymi (Anemone sylvestris). Przypominają zawilce gajowe, ale są od nich znacznie wyższe, bo dorastają do 40-50 cm wys., mają też większe kwiaty. Kwiaty są najczęściej białe, choć zdarzają się także żółte. Zarówno okwiat, jak i liście od spodu mają jedwabiste włoski. Kwitną od kwietnia do maja, ale kiedy przekwitną również wyglądają ciekawie, bo ich nasiona mają puszyste aparaty lotne. Zawilce wielkokwiatowe mają też odmiany ozdobne, np. o pełnych kwiatach.
Zawilce wielkokwiatowe można sadzić na skalniakach i rabatach. Docenią próchniczą ziemię, mogą rosnąć w słońcu lub półcieniu.
Zawilce wielkokwiatowe występują dziko w Polsce (w górach). Są pod częściową ochroną.
Zawilec apeniński
Zawilce apenińskie (Anemone apennina) wyglądają bardzo podobnie do zawilców greckich. Również mają kolorowe kwiaty, jednak są nieco wyższe (do 20 cm) i zakwitają później, bo w maju. Warto posadzić jedne i drugie, dzięki czemu będzie się wydawało, że te kwiaty kwitną bardzo długo. Zawilce apenińskie również pochodzą z południa Europy i mają wymagania takie jak greckie.
Zawilec narcyzowaty
Zawilce narcyzowate (Anemone narcisissiflora) należą do bardziej okazałych, bo dorastają do 50-70 cm wys. Mają częściowo owłosioną łodygę, na szczycie której wyrasta po kilka kwiatów. Tuż pod nimi wyrasta „kryza” niewielkich, pierzastych liści. Dodatkowo liście tzw. odziomkowe, tworzą średniej wielkości kępy. Zawilce narcyzowate rosną dziko w Polsce, ale tylko w niektórych górach. Od 2014 r. są pod częściową ochroną (nie wolno ich zrywać bez zezwolenia). Zawilce narcyzowate kwitną od czerwca do sierpnia.
Zawilce narcyzowate, jako rośliny górskie, świetnie nadają się na skalniaki, ale też rabaty kwiatowe. Najbardziej odpowiadają im miejsca jasne, ale nie bardzo słoneczne (mogą rosnąć również w bardziej nasłonecznionych, ale potrzebują wtedy podlewania). Powinny mieć żyzną i lekko wilgotną ziemię, jednak zimą źle znoszą nadmiar wody, dlatego podłoże powinno być przepuszczalne. Są odporne na mróz.
