W 1977 roku Anglią wstrząsnął duch punkowej rebelii. Poczuł go również rockowy weteran Ray Davies, lider zespołu The Kinks, który okres największej świetności przeżywał wprawdzie dekadę wcześniej, ale nie zamierzał ustępować pola młodszym muzykom. W dodatku udowodnił to kawałkiem, przynajmniej nominalnie świątecznym. Na początku piosenki narrator wspomina jak to – pacholęciem będąc – czekał na przyjście Mikołaja, choć wiedział, że to jego przebrany tata i z jaka radością rozpakowywał prezenty, które, jak na Anglika przystało znajdował nie pod choinką, ale w skarpecie. Dziś, jako człowiek dorosły sam dorabia jako Father Christmas (Dziadek Mróz?) w centrum handlowym, gdzie właśnie został otoczony przez grupę wyrostków, która wyjaśniła mu gdzie może sobie włożyć swoje głupie zabawki i zażądała pieniędzy, grożąc pobiciem w przypadku odmowy. Bohater wcale nie jest oburzony, jak moglibyśmy podejrzewać, przeciwnie – rozumie, że dzieciakom, których ojcowie nie mogą znaleźć pracy, nie zależy na strojach superbohaterów ani planszówkach.

Niech nazwiska państwa nie zmylą, to nie niespodziewany duet Arta Garfunkela (Simon & Garfunkel) i Johna Oatesa (Hall & Oates), ale muzyczno-kabaretowe przedsięwzięcie stworzone 10 lat temu w Kalifornii przez Kate „Oates” Micucci i Riki „Garfunkel” Lindhome. Tym razem para młodych Amerykanek wzięła na tapetę problem nietrafionych prezentów świątecznych, a ściślej mówiąc reakcje obdarowanych. Tytułowa „prezentowa mina” to mieszanka rozczarowania i konsternacji, którą próbuje się skryć za wyjątkowo nieszczerym, wymuszonym uśmiechem. Skąd my to znamy?

„Weird Al” Yankovic od 40 lat specjalizuje się w parodystycznych przeróbkach popularnych przebojów. Ta piosenka roku to jednak jego oryginalna kompozycja, choć utrzymana w stylu produkcji legendarnego Phila Spectora, twórcy tzw. „ściany dźwięku” z lat 60. „Weird Al” stworzył ją pod naciskiem swojej wytwórni. Ta jednak w pierwszym odruchu odmówiła wydania singla, twierdząc że oczekiwali czegoś innego. Dziwni jacyś. A czego innego można oczekiwać na święta od „Weird Ala” Yankovica, jak nie utworu, w którym z nieba zamiast płatków śniegu lecą bomby atomowe, a zamiast pierwszej gwiazdy pojawia się chmura w kształcie grzyba? Prawdopodobnie utwór powstał w nawiązaniu do programu „gwiezdnych wojen” prezydenta Reagana. Ostatecznie Yankovic sam sfinansował niskobudżetowy filmik do piosenki, która trafiła na jego album „Polka Party!”. Po 11 września 2001 wokół piosenki pojawiły się nowe kontrowersje bowiem terminem „ground zero” zaczęto wtedy określać dziurę w ziemi po zniszczonych przez terrorystów wieżach WTC. Yankovic napisał jednak swoją piosenkę 15 lat wcześniej i miał na myśli epicentrum wybuchu jądrowego.

Powracamy do tematu świętego Mikołaja jako poszukiwacza przygód erotycznych. Bohater piosenki śpiewanej w oryginale przez 13-letniego Jimmy’ego Boyda wychodzi w noc wigilijną ze swojej sypialni i widzi, jak jego mama całuje się pod jemiołą ze świętym Mikołajem. Chłopiec nie dostrzega nic zdrożnego w tej sytuacji, przeciwnie jest dumny ze swojej rodzicielki i zakłada, że tato też się z tego ucieszy, kiedy mu o tym opowie. Co było dalej piosenka nie wyjaśnia. Zresztą możliwa jest też taka interpretacja, że to był przebrany ojciec. Tylko po co się przebierał, skoro sądził, że dzieciak już śpi?
W 1952 kiedy Boyd nagrał tę piosenkę, została ona potępiona przez bostoński Kościół katolicki. Tak właśnie: TEN Kościół, w TYM Bostonie! Może woleliby, żeby to chłopiec całował się z Mikołajem?
To, że piosenkę tę miał w swoim repertuarze także młody Micheal Jackson nadaje całej sprawie dodatkowego smaczku…