Piosenka przedstawia treść świątecznej kartki wysłanej przez tytułowa panienkę z półświatka do niejakiego Charliego, znajomego z dawnych czasów, którego ona wspomina za każdym razem kiedy mija stację benzynową, a to z racji dużej ilości brylantyny, którą ów Charlie wcierał we włosy. Bohaterka pisze, że jest w ciąży, ustatkowała się, rzuciła narkotyki, znalazła porządnego faceta, puzonistę, który w soboty zabiera ją na tańce, dał jej pierścionek po swojej matce i obiecał wychować jej dziecko, jak własne, choć to nie on jest ojcem. Z nostalgią wspomina też dawne szalone lata. Dopiero ostatnia zwrotka ujawnia prawdę. Wszystko to (być może poza ciążą) jest zmyśleniem. Autorka kartki siedzi w więzieniu i desperacko musi pożyczyć pieniądze na adwokata.

Następna piosenka właściwie nie mówi o Bożym Narodzeniu, choć ma je w tytule: „Thank God It's Not Christmas” czyli dzięki Bogu to nie są święta. Dlaczego? Bo związek, w którym jest bohater piosenki już się wypalił. Dlatego wieczorami włóczy się on po mieście, opóźniając powrót. Przesiadywanie w knajpach nieszczególnie go bawi, ale w domu jest jeszcze gorzej. Dziękuje więc Bogu, że to nie są święta, bo wtedy wszystko jest pozamykane (mowa o realiach z połowy lat 70.) i on i jego już-nie-ukochana, byliby zamknięci w domu i skazani tylko na siebie.
Ten gorzki numer nagrał w 1974 zespół Sparks napędzany do dziś przez talenty ekscentrycznych braci: Rona (to ten z wąsikiem) i Russela (ten z wysokim głosem, zalotnie kręcący biodrami) Mael.

Tak właśnie wygląda Boże Narodzenie tam, skąd pochodzę – śpiewa Ken Casey z Celtic punkowego (mieszanka folkloru irlandzkiego i punku) zespołu Dropkick Murphys. A pochodzi, jak większość członków grupy z przedmieść Bostonu. Jak wyglądają tam święta nie ma sensu opisywać, bo teledysk do piosenki ilustruje wszystko, ze szczegółami. Powiedzieć, że to święta w dysfunkcyjnej rodzinie, to nic nie powiedzieć. Ale wyglądają na szczęśliwych, czego i Państwu szczerze życzymy.