11. Jerzy Musiałek
Pozycja: Napastnik
Lata w Górniku: 1961-70
Mecze/bramki w lidze: 177/56
Sukcesy: 6 mistrzostw Polski (1961, 1963, 1964, 1965, 1966, 1967); 4 Puchary Polski (1965, 1968, 1969, 1970); finał Pucharu Zdobywców Pucharów (1970)
Reprezentacja Polski (jako piłkarz Górnika): 13 meczów

Kolejna z niezwykłych zabrzańskich historii: Musiałek trafił na Roosevelta jako 19-latek (z GKS-u Gliwice). Po ledwie kilku tygodniach był już podstawowym piłkarzem Górnika, obok takich ofensywnych magów, jak Ernest Pol, Roman Lentner czy Edward Jankowski. W debiutanckim sezonie, zakończonym mistrzostwem Polski strzelił 5 goli w lidze i aż 4 w europejskich pucharach, w tym jednego słynnemu Tottenhamowi na Stadionie Śląskim. Musiałek był filarem ataku mistrzowskiego Górnika przez całą dekadę, w tym czasie zdobył w Zabrzu aż 10 trofeów krajowych i zagrał w 13 meczach reprezentacji.

10. Jan Kowalski
Pozycja: Pomocnik
Lata w Górniku: 1959-67
Mecze/bramki w lidze: 147/5
Sukcesy: 7 mistrzostw Polski (1959, 1961, 1963, 1964, 1965, 1966, 1967); Puchar Polski (1965)
Reprezentacja Polski (jako piłkarz Górnika): 10 meczów

Wielką dziesiątkę wielkiego Górnika otwiera Jan Kowalski, postać sztandarowa dla całego zabrzańskiego sportu. Jako piłkarz był członkiem aż siedmiu mistrzowskich ekip. Zaczynał jako napastnik, ale trener Janos Steiner szybko połapał się, że Kowalski ma zadatki na klasowego gracza środka pola, łącznika pomiędzy grą w ataku i obronie. Świetne występy w Zabrzu zaowocowały powołaniem do reprezentacji Polski, choć ostatecznie zabrakło dla niego miejsca w drużynie na Igrzyska w Rzymie w 1960 roku.

9. Jerzy Gorgoń
Pozycja: Stoper
Lata w Górniku: 1968-1980
Mecze/bramki w lidze: 220/18
Sukcesy: 2 mistrzostwa Polski (1971, 1972); 5 Pucharów Polski (1968, 1969, 1970, 1971, 1972); finał Pucharu Zdobywców Pucharów (1970)
Reprezentacja Polski (jako piłkarz Górnika): 55 meczów; złoty medal Igrzysk w Monachium 1972, srebrny medal Igrzysk w Montrealu 1976, brązowy medal mistrzostw świata 1974, uczestnik MŚ 1978

Jeden z najwybitniejszych obrońców w historii… Nie, nie Górnika. W latach 70. jeden z najlepszych defensorów w całym europejskim futbolu. W Zabrzu się urodził, wychował i nauczył grać w piłkę. W Górniku spędził 12 sezonów, szkoda tylko, że trafił tylko na końcówkę mistrzowskiej ery („tylko” 2 tytuły mistrzowskie). Tym niemniej w kategorii „osiągnięcia międzynarodowe” ciężko byłoby porównać z Gorgoniem kogokolwiek: olimpijskie złoto i srebro, brąz mistrzostw świata, do tego finał Pucharu Zdobywców Pucharów i wszystko to w barwach Górnika.

8. Stefan Florenski
Pozycja: Stoper
Lata w Górniku: 1957-1971
Mecze/bramki w lidze: 258/2
Sukcesy: 9 mistrzostw Polski (1957, 1959, 1961, 1963, 1964, 1965, 1966, 1967, 1971); 5 Pucharów Polski (1965, 1968, 1969, 1970, 1971); finał Pucharu Zdobywców Pucharów (1970)
Reprezentacja Polski: 11 meczów

Florenski, razem z Oślizłą stworzyli być może najlepszą parę stoperów w historii polskiej ekstraklasy. Florenski wprowadził do tej spółki epokowy wynalazek, nieoglądany do tej pory na krajowych boiskach. Dziennikarze, rywale i trenerzy początkowo nazywali je „szpagatami Florenskiego”. Bo nigdy wcześniej nie widzieli, że obrońca może, a nawet powinien grać wślizgiem. Tak, Florenski wyprzedził w polskim futbolu całą epokę. I jeszcze jedna liczba: 14 krajowych trofeów w barwach Górnika!