Tygiel Balzaka
W 130 utworach składających się na cykl „Komedia ludzka” znajdziemy ok. 2 tys. postaci – z najróżniejszych sfer społecznych, o różnych światopoglądach i hierarchiach wartości. Są wśród nich i księża, i bandyci, kurtyzany i matrony. Wszystkich łączy jedno – potrzeba posiadania, prestiżu i awansu społecznego. Dlatego właśnie, choć każdy z bohaterów Balzaka rozumuje inaczej, wszyscy tak samo ciułają pieniądze.

OD STENDHALA DO PROUSTA. WIELKI REALIZM i PIENIĄDZE
Koncepcja powieści realistycznej dominująca w literaturze od połowy XIX w. zakłada szczegółowe odwzorowanie życia jednostki w jej naturalnym środowisku i otoczeniu. Skoro tak, to – poznając bohatera – powinniśmy się dowiedzieć, jak jest ubrany, w jakich warunkach mieszka. I oczywiście kim jest – w sensie społecznym – i ile, mniej więcej, by użyć XIX--wiecznego określenia, „jest wart”. Tę wartość określają zaś rzecz jasna posiadany majątek, posag, roczna renta czy dochód z urzędniczej lub robotniczej pensji.
Właśnie dlatego niemal każda realistyczna powieść zawiera solidny pakiet danych na temat sytuacji majątkowej bohaterów. A ich finansowe i zarobkowe motywacje bardzo często determinują ich kluczowe życiowe wybory. Pisarze realizmu nie próbują tego maskować – przeciwnie, informują nas o zawartości portfela bohaterów na równi z opisem ich uczuć.
Na zdjęciu wyżej widzimy Marcela Prousta.

Floreny
Bito je od 1252 r. – początkowo we Florencji. Ze względu na jakość samej monety i potężny zasięg wpływów handlowych florenckich kupców szybko stały się europejskim standardem. Według florenckiego wzorca bito te monety w wielu krajach Europy – własne emisje wypuszczali nawet książęta śląscy. Na awersie florenów – niezależnie od kraju pochodzenia – najczęściej znajdował się wizerunek lilii, na rewersie – postać świętego Jana Chrzciciela. Niekiedy jednak władcy pozwalali sobie na odstępstwa od tych reguł. Przykładem polski król Władysław Łokietek, który – bijąc niewielką (w Polsce nie było złóż) serię własnych florenów – umieścił na rewersie zamiast wizerunku Jana Chrzciciela postać św. Stanisława.

Dukat
Bliźniacza moneta florena bita początkowo przez Wenecję, później – dość masowo – przez władców Węgier. To właśnie węgierskie dukaty – nazywane czerwonymi złotymi – były najpowszechniejszymi złotymi monetami na terenie Polski.