Nieco ponad 2,5 tys. zł na rękę – taką stawkę wynagrodzenia zasadniczego proponują krakowskie uczelnie początkującym naukowcom. Niemal tyle samo muszą oferować początkującym sprzątaczkom, bo zgodnie z prawem nie wolno płacić etatowemu pracownikowi mniej niż 2364 zł netto. Asystenci z kilkuletnim stażem zarabiają w publicznych szkołach wyższych zazwyczaj ok. 3 tys. zł, a adiunkci z doktoratami między 3,5 a 4 tys. zł netto. W szkołach niepublicznych stawki są często niższe...

Cztery lata temu rząd obiecał środowisku akademickiemu, że minimalne wynagrodzenie profesora, od którego zależą zarobki pozostałych pracowników uczelni, będzie wynosić co najmniej TRZYKROTNOŚĆ „ustawowej” płacy minimalnej. Sęk w tym, że profesorska stawka przez te cztery lata zmieniła się nawet o grosz, a inflacja w tym czasie przekroczyła 30 procent. W efekcie wynagrodzenie profesora stanowi już tylko 1,89 proc. płacy minimalnej.

W momencie uruchomienia „reformy Gowina” rząd obiecał pracownikom publicznych szkół wyższych, że przez trzy kolejne lata wynagrodzenia na uczelniach będą rosły o 10 procent rocznie. Było to przy inflacji wynoszącej 1,6 procent w skali roku. Tymczasem w pierwszym roku reformy podwyżka wyniosła 6 procent, a w kolejnych było to 2, góra 3 procent. A inflację mamy dzisiaj 10 razy wyższą niż cztery lata temu. I wciąż rośnie…

Profesorowie w większości jakoś sobie radzą, bo mają większe możliwości, ale już adiunkci i zwłaszcza asystenci czują się coraz bardziej poniżeni przez haniebnie niskie wynagrodzenia, przypominające coraz bardziej jałmużnę. Młodzi się na to nie godzą. Grozi nam potężna luka pokoleniowa na uczelniach.