1545 r. - 1550 r. EPIDEMIA "COCOLIZTLI"

Epidemia, która wybuchła wśród Azteków zamieszkujących tereny dzisiejszego Meksyku. W jej wyniku zmarło ok. 15 mln Azteków, czyli 80 proc. tej populacji. Długo podejrzewano, że za masowymi zgonami stała ospa wietrzna przywleczona z Europy. Dziś naukowcy są przekonani, że za wybuch epidemii odpowiadała  salmonella entricia podtypu C, czyli bakteria powodująca gorączkę jelitową i dur brzuszny rozprzestrzeniająca się za pośrednictwem skażonej żywności i wody.

1665 r. - 1666 r. WIELKA ZARAZA W LONDYNIE

Epidemia dżumy, która wybuchła w stolicy Wielkiej Brytanii. Bakterie wywołujące chorobę prawdopodobnie pojawiły się w Londynie przywiezione na holenderskich statkach transportujących bawełnę, a następnie zostały rozniesione po całym mieście przez szczury. Zdaniem badaczy zmarło wówczas ok. 75-100 tys. mieszkańców Londynu. Ostateczny kres pladze położył dopiero wielki pożar, który strawił większość miasta we wrześniu 1666 roku.

1831 r. - 1847 r. EPIDEMIA CHOLERY NA ŚLĄSKU

Cholerę na teren Śląska leżącego wówczas w państwie pruskim zawlekli prawdopodobnie carscy żołnierze. W rozprzestrzenianiu się choroby "pomagały" klęski nieurodzaju i głodu. Szacuje się, że w ciągu kilku powracających na przestrzeni lat epidemii zmarło ok. 50 tys. osób.

1914 r. - 1918 r. EPIDEMIA TYFUSU PLAMISTEGO

Tyfus plamisty zbierał krwawe żniwo przez całe wieki. Choroba łatwo się rozprzestrzeniała przenoszona przez wszy ludzkie. Szacuje się, że tylko podczas I wojny światowej tyfus zabił ok. 3 mln Europejczyków. Dziś tyfus plamisty leczy się przy pomocy antybiotyków, a w jego profilaktyce pomagają szczepienia ochronne wynalezione przez polskiego biologa, profesor Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, Rudolfa Stefana Weigla.