Jak i o czym rozmawiać z dziećmi, a czego im nie mówić? Sprawdź na kolejnych zdjęciach ->>>

„Zostaw tę komórkę!”
Ile razy zadajemy lub chcemy zadać pytanie dziecku wpatrującemu się w ekran telefonu: „Czy nie możesz zadzwonić zamiast ciągle odpisywać na esemesy?” Musimy zrozumieć, że telefon młodym nie służy do telefonowania.

Jest to funkcja, której oni używają niemal wyłącznie wtedy, gdy dzwoni rodzic. Młodzi między sobą komunikują się poprzez Snapchata lub Messengera - to specjalne serwisy, gdzie można kontaktować się (najczęściej poprzez wysłanie napisanej wiadomości - trochę jak esemes) ze znajomymi, wysłać im zdjęcie lub filmik.

Zatem po pierwsze: oni do siebie nie dzwonią, ale to nie znaczy, że nie mają kontaktu. Dwa: esemesy są passe, wiadomości wysyła się poprzez komunikatory internetowe.


Co na to psycholog?
Michał Kędzierski (Akademia Wychowania): Nie ma sensu czepianie się dziecka, że woli pisać niż dzwonić. Interweniować należy, jeśli jest wpatrzone w różnego rodzaju ekrany praktycznie bez przerwy. Jeśli chodzi o komunikację z rówieśnikami, to znak czasów, że odbywa się ona za pośrednictwem komunikatorów. Choć rozmowa telefoniczna pozwala często uniknąć niedomówień, młode pokolenie rozwinęło komunikację przez internet i ona też jest dobra.

„Przestań grać i chodź jeść”
Albo: „Zostaw te słuchawki i natychmiast przyjdź na obiad”. Mamo, tato, babciu, dziadku - krótka lekcja technologii.

Musicie zrozumieć, że na ogół młodzi grają w te swoje gry na komputerze w trybie online - często z kilkoma lub wręcz kilkunastoma kolegami gdzieś z Polski, a może i zagranicy. Rozgrywek online nie da się ot, tak przerwać w każdym momencie. Nie zrobią tego nawet najposłuszniejsze dzieci. Bo zepsułyby zabawę innym i straciłyby w oczach rówieśników. Podobnie z oglądaniem streama jakichś rozgrywek (transmisji na żywo) - tego się po prostu nie da przerwać i odłożyć „na po obiedzie”.

Co na to psycholog?
Michał Kędzierski: Dokładnie. Nieustanne przerywanie dziecku w wykonywanych aktualnie czynnościach jest frustrujące oraz utrudnia mu naukę koncentracji i wyrobienie nawyku kończenia rozpoczętych czynności. Tak się rodzi „słomiany zapał”. Co więc robić? Ostrzeż dziecko dużo wcześniej, że zbliża się obiad. Nie zmuszaj go, by rzuciło wszystko i zjadło z resztą. To dobry nawyk, jednak nie powinno się tego wymuszać wpadając jak burza do pokoju potomstwa z nakazem natychmiastowej przerwy we wszystkim, co aktualnie robi.

„Co w szkole?”
Rytualne pytanie każdego rodzica i każdej babci, na które - nie oszukujmy się - każdy rodzic i każda babcia oczekuje wyłącznie odpowiedzi „wszystko dobrze”, by następnie przejść do innych obowiązków.

Gdy dziecko nie odpowiada „wszystko dobrze” lub - co gorsze - zacznie zgłębiać temat i odpowiadać zbyt szczegółowo, robi się kłopot. Wtedy pojawiają się gorączkowe pytania: „A dlaczego?”, „Jak to możliwe?”, „Naprawdę?” i tak dalej. Dzieci wiedzą, że podjęcie tematu spowoduje rychłe przesłuchanie, więc - no cóż - nauczyły się odpowiadać „wszystko dobrze”.


Co na to psycholog?
Michał Kędzierski: Rozmowa i interesowanie się sprawami dziecka są niezwykle ważne w budowaniu więzi. Nie chodzi tu jednak o bezmyślne klepanie regułek typu „co w szkole”, połączone z niesłuchaniem odpowiedzi. Interesuj się szczerze. Pytaj kreatywnie.

Opowiedz, co u ciebie. Zapytaj o konkretne sprawy, które pochłaniają twoją pociechę ostatnimi czasy. Trzeba dać przykład, opowiadać o swoich emocjach, aby dziecko również mogło opowiedzieć o swoich. Nie mówmy o wszystkich szczegółach dnia, ale o tym, co może zainteresować dziecko.