1 lutego 1945 roku
Wojska radzieckie oswobodziły Sołacz. W tym dniu w walkach zginęło 1700 Niemców, a w szpitalach wojskowych znajdowało się około 2000 rannych żołnierzy niemieckich.
Ze wspomnień prof. Witolda Maisela: Pierwszego lutego zeszli do naszej piwnicy żołnierze niemieccy i kazali wszystkim opuścić dom, gdyż miało tu być rozbudowane stanowisko bojowe. Na zapytanie, dokąd mamy się udać, odpowiedzieli – idźcie do śródmieścia.(…) Przez bramę kamienicy wyszliśmy na dziwnie spokojną ulicę Staszica, a stąd na Szamarzewskiego. Dotarliśmy do ulicy Kraszewskiego (...) Szliśmy gęsiego – moja narzeczona, jej siostra, matka, koleżanka, moja matka i a końcu tego pochodu piszący te słowa. Każdy z walizeczką pełną najcenniejszych dla niego drobiazgów. Ja, oprócz bielizny, miałem w walizce świadectwo maturalne, indeks i zaświadczenie o napisaniu pracy magisterskiej oraz książeczkę służby oficerskiej. Gdy idące przede mną panie minęły wylot ulicy Prusa, przeciął mi drogę inny pochód. Byli to dwaj żołnierze ciągnący na żelaznych saniach sanitarnych trzeciego – rannego – żołnierza. Na mój widok pierwszy z żołnierzy podbiegł do mnie i zaczął wykrzykiwać – co ja robię na ulicy, czy nie wiem, że Poznań jest twierdzą? I że Polacy mieli opuścić miasto. (…)
Podniecony swoim krzykiem zerwał z szyi pistolet maszynowy i przytknął mi go lufą do brzucha. Ile to słów i czasu potrzeba, żeby powiedzieć to wszystko, co mi przemknęło przez głowę w ciągu ułamka sekundy. Wtem stała się rzecz granicząca z cudem. Drugi żołnierz (…) powiedział: „Lass den Man in Ruhe” (Zostaw tego człowieka w spokoju), doprowadził go do sań i ruszyli dalej.
2 lutego 1945 roku
Wojska radzieckie po ciężkich walkach uwolniły Zegrze, Rataje i Miasteczko. Podczas tych walk wzięły do niewoli ponad 4000 Niemców, tym połowę rannych.
Każdy dom musimy zdobywać szturmem, nieprzyjaciel walczy z rozpaczą i desperacją. Co się tyczy fortów, to nasza artyleria jest wobec nich bezradna. Trzeba blokować, wypalać lub brać na wyczerpanie głodem – meldował wieczorem generał Wasilij Czujkow dowódcy wojs I Frontu Białoruskiego.
W meldunku radzieckiego oddziału politycznego 8. armii – za okres od 15 stycznia do 1 lutego – stwierdzono: W oblężonym przez nasze wojska Poznaniu ludność polska tego miasta okazywała praktyczną pomoc w propagowaniu wśród żołnierzy nieprzyjaciela idei oddawania się do niewoli oraz w dziele demaskowania niemieckich oficerów i żołnierzy przebranych w ubrania cywilne i oddawania ich wojskom radzieckim.
3 lutego 1945 roku
Niemieckie lotnictwo bombardowało pozycje zajmowane w mieście przez wojska radzieckie. W toku krwawych walk, wojska radzieckie opanowały Most Teatralny, ulice: Dąbrowskiego, świętego Józefa, Kopernika, Kwiatową, Łąkową, Ogrodową, Piekary, Podgórną i Rybaki.
4 lutego 1945 roku
Ludność polska owacyjnie witała wyzwalających miasto żołnierzy radzieckich. W części Zakładów Hipolita Cegielskiego wojska radzieckie zdobyły: 250 ciężkich karabinów maszynowych, 1000 ręcznych karabinów maszynowych, 5000 karabinów, 58 dział różnych kalibrów, 130 pistoletów maszynowych, 1200 pocisków oraz 500 „panzerfaustów”.
Ze wspomnień Jana Małeckiego: Wyglądamy okropnie. Czternaście dni już żyjemy w schronach. Siedem dni bez wody, światła. Myć się nie wolno, albo 5-6 osób w małej ilości wody. Mężczyźni nie goleni, zapadłe od niewyspania twarze, jedzenie ograniczone, odzież zbrudzona od gruzu i dymu. Powietrze duszne.
5-6 lutego 1945 roku
Toczyły się zacięte walki, m.in. o most Chwaliszewski, który Niemcy wysadzili. W okupowanej części Poznania, położenie mieszkańców stawało się coraz trudniejsze.
7 lutego 1945 roku
Niemieckie dowództwo poinformowało, że w dotychczasowych walkach w mieście zginęło 1830 niemieckich żołnierzy, a 4500 zostało rannych. Jednocześnie podało, że obrońcom Poznania amunicji wystarczy tylko a dwa dni. Tego dnia wojska radzieckie wyzwoliły dzielnicę Winiary, a podczas walk o Śródmieście odbiły z rąk Niemców m.in. podpalony „Bazar”. Tylko tego dnia do niewoli trafiło kolejnych 1165 Niemców, w tym 400 rannych.
8 lutego 1945 roku
Toczyły się ciężkie, krwawe boje w dzielnicy Stare Miasto oraz we wschodniej części Poznania. Żołnierze radzieccy zdobyli Zamek, w którym władze niemieckie zlokalizowały szpital dla żołnierzy.
9 lutego 1945 roku
Oddziały radzieckie zdobył szturmem część ulic Wały Leszczyńskiego i Wały Jana III (obecnie al. Niepodległości i ul. Kościuszki) oraz budynki u zbiegu ulic Młyńskiej i Solnej.
10 lutego 1945 roku
Dowództwo „twierdzy Poznań” stwierdziło, że opór w mieście dobiega końca.
