11 lutego 1945 roku
Wojska radzieckie kontynuowały walki z zaciekle broniącą się niemiecką załogą miasta.
12 lutego 1945 roku
Wojska radzieckie zdobył most kolejowy na Cybinie i rozpoczęły walki o Cytadelę. Niemieckie dowództwo wojskowe stwierdzało, że żołnierze są zmęczeni i że brakuje im amunicji.
13-15 lutego 1945 roku
Nadal toczył się krwawe walki. Ludność polska okupowanej jeszcze części miasta odczuwała dotkliwy brak żywności i wody pitnej. Przez trzy dni walk zginęło ponad 2300 Niemów, a 429 trafiło do niewoli.
16 lutego 1945 roku
Wojska radzieckie dotarły do podejść Cytadeli.
17 lutego 1945 roku
Oddziały radzieckie zlikwidowały ostatni punkt oporu przy ulicy Działyńskich.
18 lutego 1945 roku
Osiemnaście niemieckich samolotów dokonało zrzutów żywności dla broniącej się „twierdzy Poznań”.
19 lutego 1945 roku
Przerwana została łączność radiowa pomiędzy „twierdzą Poznań” a Naczelnym Dowództwem Wermachtu. Podczas jednej z walk, Niemcy posłużyli się żywą tarczą utworzoną z kilkudziesięciu uprowadzonych Polaków. Gdy chcieli się poddać zbliżającym się wojskom radzieckim, Niemcy otworzyli do nich ogień z karabinów maszynowych.
20-22 lutego 1945 roku
Trwały zacięte walki o Cytadelę. Szturmujący żołnierze radzieccy zaatakowali magazyny i dotarli do bram fortu. Niemieckie oddziały zbrojne na Cytadeli ostrzelały –wziętych do niewoli przez wojska radzieckie – cywilnych Niemców ze „służby zabezpieczającej i pomocniczej”. Zraniono ponad sto osób.
23 lutego 1945 roku
Wcześnie rano wojska radzieckie przystąpiły do generalnego szturmu na Cytadelę. O godzinie 11, generał Ernst Mattern podpisał – ze strony niemieckiej – akt kapitulacyjny. Generał Ernst Gonell popełnił samobójstwo.
Ze wspomnień Jana Małeckiego: Nad ranem kanonada słabnie. Zalega powoli cisza nad Cytadelą. Lotem błyskawicy rozchodzi się wiadomość: Cytadela padła. Rosjanie i Polacy zdobyli Wolność. Cały Poznań szaleje. W południe maszerują długie kolumny jeńców niemieckich z wyższymi oficerami przez zniszczone miasto. Tak, zobaczcie swoje barbarzyńskie dzieło! Tego widoku nie zapomni się nigdy. Ale i ogromna żałoba okryła rodziny poznańskie, poległo bardzo dużo ochotników, żołnierzy radzieckich i polskich. Cześć ich pamięci.
