A - Antoni Macierewicz - blisko współpracowaliśmy w czasach opozycji antykomunistycznej w latach 70. oraz 80. i mam z tego okresu miłe wspomnienia. Już wtedy był on obiektem niechęci Adama Michnika. Według rozpowszechnianej przez pewne niewiasty plotki środowiskowej Michnik w końcówce lat 70. wykrzykiwał niekiedy przez sen: "Ten skurwysyn, Macierewicz!". Dziś to czołowy przykład polityka, który w pewnym momencie nałożył narodowo-katolicką maskę, następnie ta maska wrosła mu w twarz i jest nie do zdjęcia. Poza tym pustka.

B - Bliźniak (trzeci) - nie pamiętam, kto wymyślił to określenie. Wydaje mi się, że któryś dziennikarz, ale nie jestem w stanie wymienić jego nazwiska. W sensie kwalifikacji moja udręka i przekleństwo. Głównie dlatego, że nadawała moim bliskim relacjom politycznym z Jarosławem i Lechem Kaczyńskimi przymiot więzi personalnej. Oczywiście, łączyła nas bliska więź emocjonalna, ale raczej z gatunku tych, które łączą towarzyszy broni siedzących w jednym okopie niż jakichkolwiek uczuć braterskich. Ta więź pękła okresie rządów PiS, kiedy zaczęliśmy się różnić w ocenie celów, które powinniśmy wspólnie realizować.

F - Frakcje - sam nigdy nie byłem w żadnej frakcji, ale widziałem ich wystarczająco wiele, by móc o nich opowiadać. Generalnie są dwa modele frakcyjności w polskiej politycy. Pierwszy występował w latach 90. Były one związkami osób zmierzających do przejęcia władzy w partii. Taka frakcja wyrosła na przykład w Kongresie Liberalno-Demokratycznym i doprowadziła do usunięcia Jana Krzysztofa Bieleckiego z funkcji szefa klubu parlamentarnego - zastąpił go zapomniany dziś Jan Pamuła. Podejrzewam, że ta zmiana była ważnym przeżyciem formacyjnym dla Tuska, to po niej Bielecki mu powiedział: "Przywództwo trzeba potwierdzać codziennie". No i Donald Tusk potwierdza. Codziennie. Drugi typ frakcyjności narodził się po 2001 r. Wtedy frakcje przestano tworzyć po to, by zmienić szefa partii, tylko po to, by nie dać się wygumkować szefowi przy układaniu list wyborczych. Choć to też nie zawsze było rozwiązanie przynoszące efekt, taka sytuacja często kończy się przymusem założenia nowej partii. Tak stało się na przykład z PJN. Warto, by o tym pamiętał Jarosław Gowin.

G - "Głos" (miesięcznik) - jeden z dwóch miesięczników wydawanych przez środowisko KSS KOR (drugim był "Biuletyn Informacyjny"). Jego powstanie i objęcie redakcji przez Macierewicza było przejawem istotnych różnic ideowych w KOR-owskiej opozycji. Na początku Jacek Kuroń uważał, że ten miesięcznik powinien być głosem nowoczesnej, demokratycznej lewicy. Macierewicz i grupa osób z nim współpracujących zadała obrazoburcze pytanie: a dlaczego lewicy. Do jawnego konfliktu między środowiskiem Kuronia i Michnika oraz Macierewicza i Naimskiego doszło w związku z zamiarem publikacji w drugim numerze artykułu Michnika. Chciał on w nim porównać Edwarda Gierka do hiszpańskiego socjalisty Adolfa Suáreza. Macierewicz zgodził się na tę publikację pod warunkiem, że obok będzie polemika autorstwa Jakuba Karpińskiego. Poszło wtedy na noże - i tak zostało do dziś. Byłem jednym ze współtwórców "Głosu", więc z pewnym zdziwieniem odkryłem, że latach 90. znalazłem się na liście hańby sporządzonej przez ten miesięcznik - stworzono ją na podstawie jednego z głosowań w Sejmie. To tylko utwierdziło mnie w przekonaniu, że nikt nie potrafi kopnąć równie boleśnie jak dawny bliski kolega.