Trójdzielna narracja w „Chłopach”
Jak zaznaczył Kazimierz Wyka (krytyk i historyk literatury) w eseju Próba nowego odczytania „Chłopów” Reymonta w powieści Reymonta wyróżnić możemy trzech narratorów:
- wsiowego gadułę (gawędziarza), który posługuje się gwarą, jest członkiem tej społeczności, dokładnie opisuje rzeczywistość, najczęściej pojawia się w powieści;
- stylizatora młodopolskiego, który mówi językiem poetyckim, inteligencji młodopolskiej. Wypowiada się głównie w częściach, dotyczących rytmu przyrody, przemijania i porządku życia;
- realistyczny obserwator, który posługuje się językiem prozy realistycznej, wykształconym w pozytywizmie.
Z kolei inni badacze literatury wyróżniali w „Chłopach” dwa typy narracji: chłopskiego i inteligenckiego.
Scenę wesela Jagny i Boryny Reymont pisał kilka dni?
Biografia Władysława Stanisława Reymonta zawiera wiele luk. Krąży jednak wiele anegdot związanych z życiem pisarza, a także z jego procesem twórczym. Podobno scenę wesela Jagny i Boryny w „Chłopach” pisał (jak twierdzą niektórzy) przez 11 godzin ciągiem lub (jak twierdzą inni) nawet kilka dni.
Po skończeniu miał paść wyczerpany na łóżko, a jego żona, widząc stan swojego męża zawiadomiła lekarza. Kiedy ten spytał, co doprowadziło go do tak ciężkiego stanu, Reymont miał powiedzieć, że przez trzy doby nieprzerwanie tańczył oberka.
Reymont nie był chłopem i łodzianinem
Po przeczytaniu „Chłopów” można pomyśleć, że jego autor należał do tej warstwy społecznej, jednak Władysław Reymont chłopem nie był. Nie był także łodzianinem, czego moglibyśmy się spodziewać po dokładnych opisach tego miasta zawartych w „Ziemi obiecanej”.
Władysław Reymont nie był Władysławem, ani Reymontem
Ale i w samym imieniu i nazwisku pisarza możemy doczekać się wielu zaskoczeń. Władysław Stanisław był w rzeczywistości Stanisławem Władysławem. A jego nazwisko pierwotnie brzmiało Rejment.
