Ardeńskie tajemnice
Zabita dechami dziura we francuskich Ardenach i tajemnicze zaginięcie nastolatek. Serial powtarza częsty schemat rodem ze skandynawskich kryminałów, w których często mamy do czynienia z małymi społecznościami, pełnymi ciekawych postaci, z których każda ma jakieś mniej lub bardziej mroczne tajemnice, a widz, podobnie jak policja, wciąż typuje kolejnych podejrzanych. „Las” nie jest serialem na miarę choćby „Broadchurch”, ale miłośnicy kryminałów nie będą zawiedzeni tą francuską produkcją. Na razie jest ona sklasyfikowana jako miniserial, co oznacza, że raczej nie należy się spodziewać kolejnej serii. Nawet jeśli powstanie kolejna, fabuła będzie dotyczyła innej sprawy, bo ta pierwsza została definitywnie zamknięta. Ale jak pokazuje choćby „The Missing” czasem z powodzeniem udaje się jednak nawiązywać do zamkniętych dochodzeń.

„Las” („La Forêt”), ncplusgo.pl

Neurotyczna Skandynawka
Przykro to pisać, ale pierwsze odcinki czwartej serii „Mostu nad Sundem” nieco rozczarowują. O ile pierwsze dwa sezony skandynawskiego bestselleru były znakomite, a trzeci dobry, o tyle czwarty sprawia wrażenie ciągniętego na siłę, przynajmniej na razie. Być może twórcy za wszelką ceną chcieli kontynuować tę produkcję, choć nie mieli na nią dobrego pomysłu, co zdarza się najlepszym. Mimo to daję „Mostowi nad Sundem” szansę, głównie ze względu na główną bohaterkę, neurotyczną Sagę Norén, w którą wciela się szwedzka aktorka Sofia Helin. W czwartej serii partneruje jej Duńczyk Thure Lindhardt, który wciela się w rolę Henrika Sabroe. Fabuła „Mostu nad Sundem” opiera się bowiem na śledztwach prowadzonych wspólnie przez szwedzkich i duńskich policjantów, bo dotyczą przestępstw popełnionych gdzieś na pograniczu obu krajów. Pierwszą zbrodnią, od której wszystko się zaczęło, było zabójstwo kobiety, której zwłoki porzucono dokładnie na linii granicznej przebiegającej przez przepiękny most nad cieśniną Sund. Nic więcej zdradzać nie będę. Pierwsze sezony można nadrobić na Netfliksie.

„Most nad Sundem”, („Bron”, „Broen”), alekino+, niedziela 20.10, Netflix.pl

Kim jest wicekwestor
Kto choć raz był w Trentino, Varese czy w Dolinie Aosty, ten doskonale wie, że trudno znaleźć w Europie piękniejsze miejsca. Tyle że Rocco Schavione serdecznie północnych Włoch nie lubi. A zwłaszcza Doliny Aosty, do której został zesłany jako wicekwestor (stopnie we włoskiej policji są na tyle dziwne, że nawet Włosi tytułują bohatera komisarzem, co lekko go irytuje). Schavione nie lubi Aosty, nie cierpi zimy, nart, ciepłych ubrań i butów, jest rzymianinem w każdym calu. A najbardziej nie lubi zabójstw, które w swojej skali upierdliwości oznacza jako 10/10. W tym serialu na pozór nie ma nic specjalnego, ot, zwyczajny włoski procedural, tyle że w pięknych okolicznościach przyrody. A jednak. Twórcą scenariusza jest Antonio Manzini, jednocześnie autor serii kryminałów z wicekwestorem w roli głównej i przy okazji twórca jednej z ciekawszych postaci detektywów w powieściach kryminalnych w ostatnich latach. Książki również polecam.

„Rocco Schavione”, ncplusgo.pl

Co może matka
„Modliszka” to kolejny francuski miniserial wart uwagi. Klasyczny kryminał z suspensem już w pierwszych minutach filmu: seryjna morderczyni zgadza się pomóc policji w rozwiązaniu zagadki tajemniczego morderstwa. Sporo psychologii, sporo emocji, całkiem niezła gra aktorska, wyróżnia się zwłaszcza tytułowa Modliszka, czyli Jeanne (w tej roli Carole Bouquet, znana z innych francuskich produkcji).

„Modliszka” („La Mante”), Netflix