7. Należy ograniczyć metody produkcji rolnej, charakteryzujące się z jednej strony wysokim poborem wody, a z drugiej zanieczyszczeniem zasobów wodnych. Powinna powstać krajowa strategia transformacji intensywnej produkcji zwierzęcej na produkcję gwarantującą wysoki dobrostan zwierząt gospodarskich. Dotyczy to także rozwoju ekologicznej akwakultury.

8. Nawadnianie upraw, pobór wód ze studni głębinowych oraz wszelkie inne sposoby korzystania z zasobów wodnych dla celów rolniczych powinny podlegać ścisłej regulacji prawnej. Należałoby zapewnić wsparcie dla gospodarstw rolnych inwestujących w innowacyjne technologie oszczędzania wody na potrzeby produkcji rolniczej.

9. Najpilniejszym zadaniem władz publicznych w Polsce powinno być przyjęcie przepisów prawnych gwarantujących monitoring
poboru wody, który pozwoliłby skutecznie kontrolować sytuację hydrologiczną w kraju, w tym monitoring stanu zasobów wodnych i kontrola zużycia wody na obszarach wiejskich. Bardzo ważny jest zwłaszcza monitoring przepływu nienaruszalnego, aby zapobiec nadmiernemu poborowi wody w okresie niskiego stanu wód. Działania monitoringowe dotyczące wód w Polsce powinny być prowadzone przez niezależne organy, nie pozostające w żadnej relacji z instytucjami zarządzającymi ilością i jakością wody w Polsce.

10. W krajowej polityce zarządzania wodami w Polsce należy odejść od regulowania brzegów i koryt cieków wodnych, niewłaściwie prowadzonych melioracji i prac utrzymaniowych. Przepis legitymizujący negatywny wpływ prac utrzymaniowych na stan rzek i innych cieków powinien zostać jak najszybciej uchylony. Wszelkie prace prowadzone na ciekach powinny być przedmiotem oceny oddziaływania na środowisko, a ich podstawowym celem powinna być poprawa stosunków wodnych oraz stanu ekologicznego wód.

11. W celu ochrony jakości wód w Polsce należy jak najszybciej wprowadzić do prawa krajowego: obowiązek podłączenia prywatnych nieruchomości do sieci kanalizacyjnej, kontrolowanie i ograniczenie przedostawania się do wód związków fosforu, priorytet finansowania dużych instalacji do oczyszczania ścieków, zakaz wykonywania nowych przeszkód piętrzących na ciekach w obszarach migracji ryb oraz zakwalifikowanie wydobycia rumoszu skalnego jako przestępstwa.

12. Działania na szkodę zasobów wodnych w Polsce – zarówno podmiotów publicznych jak i prywatnych – powinny być penalizowane, a wysokość kar powinna odzwierciedlać szkodliwość społeczną takich działań. Należy utworzyć straż środowiskową – odpowiednio przeszkoloną i wyposażoną – ścigającą sprawców przestępstw i wykroczeń działających na szkodę środowiska, w tym zasobów wodnych.

13. Plany gospodarowania wodami oraz zapobiegania suszy muszą uwzględniać wielofunkcyjną rolę rolnictwa oraz jego znaczenie dla usług krajobrazowych. Musi istnieć synergia pomiędzy sprawiedliwie wynagradzanymi usługami ekosystemowymi dostarczanymi przez mieszkańców obszarów wiejskich a instrumentami Wspólnej Polityki Rolnej, ukierunkowanymi na zapewnienie odpowiedniego standardu życia rolnikom, wsparcie zrównoważonego gospodarowania zasobami naturalnymi i przeciwdziałanie zmianie klimatu.

14. Podejmowanie decyzji politycznych nakierowanych wyłącznie na cele ekonomiczne w rolnictwie – a nie uwzględniających
należycie jego celów społecznych i środowiskowych – może zagrozić przyszłemu bezpieczeństwu żywnościowemu Polski, uzależnionemu od dostępności zasobów naturalnych, a zwłaszcza wód odpowiedniej ilości i jakości.