[sc]Św. Jadwiga królowa[/sc]

Kiedy otworzono jej grób, znaleziono w nim drewniane berło i skórzaną koronę. Prawdziwe klejnoty ze złota i drogich kamieni oddała na odnowienie Akademii Krakowskiej. Była królem (nie królową!) Polski. Wysoka (180 cm wzrostu), o pięknych włosach, błyszczała urodą. Już w wieku czterech lat została zaręczona z księciem Wilhelmem Habsburgiem. Jednak o rękę królowej Jadwigi starał się także Władysław Jagiełło, książę litewski. To małżeństwo było dla Polski i Litwy wielką szansą.

Jadwiga wiedziała, że jeśli poślubi Jagiełłę, Litwa przyjmie chrzest - a wtedy cała Europa będzie chrześcijańska. Wszystko zależało od jej decyzji. Jadwiga długo modliła się przed czarnym wawelskim krzyżem. Prosiła o pomoc w podjęciu decyzji. I usłyszała odpowiedź: „Czyń to, co widzisz”. Wiedziała już, że powinna postąpić tak, jak na króla przystało. Dzięki jej decyzji Litwini przyjęli chrzest, a Polska w sojuszu z Litwą pokonała Krzyżaków i odzyskała Pomorze Gdańskie. Osobista ofiara Jadwigi dała początek Rzeczpospolitej Obojga Narodów.

[sc]Św. Jan Paweł II[/sc]

Komunikatywny i bezpośredni, nie stronił od żartów, ale też zdecydowanie mówił o sprawach najważniejszych. Karol Wojtyła urodził się w 1920 roku w Wadowicach. Jako młody ksiądz był wikariuszem, duszpasterzem młodzieży i naukowcem. W 1958 roku został biskupem pomocniczym archidiecezji krakowskiej, a pięć lat później metropolitą krakowskim. Aktywnie uczestniczył w pracach Soboru Watykańskiego II.

W 1978 roku został wybrany na papieża i przyjął imię Jan Paweł II.

Niestrudzenie walczył o godność człowieka, ostrzegał przed „cywilizacją śmierci”. Stawiał wysokie wymagania wiernym, ale również sobie. Potępił Holokaust i antysemityzm, budował relacje między katolikami i Żydami - do historii przeszła jego modlitwa pod Ścianą Płaczu. Odbył 104 podróże apostolskie do wielu krajów świata. Był tytanem pracy i człowiekiem modlitwy. Zmarł 2 kwietnia 2005 roku w wigilię święta Miłosierdzia Bożego, które sam ustanowił. Jego proces beatyfikacyjny rozpoczął się już miesiąc po śmierci. Kanonizowany w 2014 roku.

[sc]Św. Biskup Stanisław[/sc]

Urodził się w Szczepanowie koło Bochni. Wykształconego kapłana powołano najpierw na kanonika katedry wawelskiej, a gdy zmarł biskup krakowski Lambert Suła, Stanisław został jego następcą. Bardzo zabiegał o budowę nowych kościołów i placówek duszpasterskich. Dbał też o rozwój zakonów, porządkował i wzmacniał organizację Kościoła w Polsce. Do jego zasług należało też sprowadzenie legatów rzymskich do Polski i zorganizowanie na nowo metropolii gnieźnieńskiej.

Nie wahał się upomnieć króla, gdy ten postępował niewłaściwie. Z relacji bł. Wincentego Kadłubka dowiadujemy się, że św. Stanisław wzywał Bolesława Śmiałego do opamiętania i zaniechania okrucieństw wobec poddanych. Gdy upomnienia nie poskutkowały, biskup rzucił na króla klątwę. Nieznoszący sprzeciwu monarcha postanowił ukarać biskupa. Kronikarz pisze, że skazał go na śmierć przez „obcięcie członków”. Według Mistrza Wincentego, porywczy władca osobiście zgładził niepokornego biskupa i posiekał jego ciało mieczem na drobne kawałki. Stało się to 11 kwietnia 1079 r. podczas mszy św. w kościele na Skałce w Krakowie.

W 1963 r. ówczesny biskup krakowski Karol Wojtyła podjął decyzję o przebadaniu czaszki św. Stanisława. Zadanie zlecono specjalistom z dziedziny medycyny sądowej, którzy stwierdzili, że relikwia należała do 40-letniego mężczyzny. Zidentyfikowali też ślady po siedmiu cięciach miecza, z których największe miało 4,5 cm długości i zagłębiło się w kość na głębokość ok. 6 mm. Cios ten został zadany w tył głowy, co wskazuje, że zabójca mógł znienacka zaatakować biskupa, podczas gdy ten był zwrócony twarzą do ołtarza.

[sc]Bł. Matka Zofia z Maciejowskich Czeska [/sc]

Wyszła za mąż za Jana Czeskiego, mając zaledwie 16 lat. Jednak już sześć lat później owdowiała. Była młoda, piękna i zamożna, dlatego nie brakowało konkurentów starających się o jej rękę. Mimo to Zofia nie wyszła za mąż po raz drugi. Dalsze życie poświęciła osieroconym i pochodzącym z ubogich rodzin dziewczętom. Zorganizowała dla nich w latach 1621-1627 w swoich domach przy ulicy Szpitalnej 18 w Krakowie instytut wychowawczy pod nazwą „Dom Panieński Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny”, zwany także „Domem Sierocym”. Była to pierwsza w Polsce szkoła żeńska. Zofia Czeska dbała o jak najlepsze wychowanie i wykształcenie ubogich panien, aby w ten sposób zapewnić im lepszą przyszłość. Pod koniec życia podjęła starania o nadanie szkole charakteru zgromadzenia zakonnego, którego głównym zadaniem miało być nauczanie i wychowanie dziewcząt.

Nie zdążyła. Zgromadzenie zakonne Panien Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny, czyli sióstr prezentek ukształtowało się po śmierci bł. Zofii. Powołaniem sióstr jest działalność dydaktyczno-wychowawcza, prowadzenie szkół, internatów i przedszkoli.