Trudno pogodzić się z faktem, że w kraju takim jak Polska, podobno cywilizowanym, nie ogarniętym wojną, wydawałoby się bezpiecznym, na przełomie XX i XXI wieku ludzie znikają bez śladu, nagle, ni stąd ni zowąd. Przepadają bez śladu, pozostawiając zrozpaczonych i bezradnych najbliższych. Z dziennikarskiej praktyki znam kilka takich przypadków. Wśród nich Iwona Wieczorek - najbardziej nagłośnione zaginięcie ostatnich kilku lat. Towarzyszyłem Jackowskiemu, gdy trzy lata temu penetrował okolice wejścia 63 na plażę, gdzie Iwonę utrwalił monitoring, gdy wracała do domu. Przedzieraliśmy się przez krzaki, maszerowaliśmy alejkami wzdłuż plaży od Jelitkowa po Brzeźno. Towarzyszyłem Jackowskiemu z aparatem fotograficznym gotowym utrwalić historyczny moment, gdy jasnowidz znajdzie żywą lub martwą poszukiwaną Iwonę Wieczorek. Niestety taki moment nie nastąpił.

Nie byłem bardzo rozczarowany. Jackowskiego znam kilkanaście lat, współpracuję z nim 8 lat i raczej znam słabe i mocne strony jego działalności. Najtrafniejsze wizje Jackowski wykonuje w domu, przy biurku. Te uzupełniające - na miejscu czy w okolicy zdarzeń - z reguły nie wnoszą nic nowego. Tak było 8 lat temu, gdy towarzyszyłem mu w poszukiwaniu ciała babci Czawłytkowej w Słupsku, czy 6 lat temu przy poszukiwaniu zwłok rybaka na Jeziorze Wdzydzkim, albo zaginionej młodej gdynianki. Widywałem go nieraz bezradnego, ale i tryumfującego. Rozmawiałem z wieloma ludźmi, którym pomógł w beznadziejnych sprawach. Na przykład z Michałem Lipiną z Rudy Śląskiej po tym, jak dzięki wizji Jackowskiego zostały odnalezione zwłoki jego ojca - Józefa Lipiny na jeziorze Łabap, dwunastej ofiary szkwału z 21 sierpnia 2007 roku.

Na podstawie doświadczeń wieloletniej współpracy wiem na pewno, że Jackowski niemal bezbłędnie potrafi określić na podstawie oględzin fotografii, czy dana osoba żyje czy nie żyje. Na kilkaset prób pomylił się może pięć razy. Dlatego słysząc w Radiu Gdańsk rozmowę red. Agnieszki Michajłow z Iwoną Kindą, matką Iwony Wieczorek, w trzecią rocznicę zaginięcia jej córki, kiedy to obie panie rozważały czy Iwona żyje czy nie, pomyślałem, że dobrze by było chociaż to ustalić.
Zatelefonowałem do p. Iwony Kindy, przypomniałem się, poprosiłem o zdjęcie córki. Pani Iwona zoptymalizowała jeszcze warunki eksperymentu. Znalazła nietypowe zdjęcie Iwony Wieczorek, nieprzypominające to powszechnie znane z fotosów oznajmiających jej zaginięcie. Oznaczyłem je nr 7 i włożyłem do starty kopert, jakie standardowo co 2-3 tygodnie zawożę jasnowidzowi do Człuchowa, do wykonania wizji dla czytelników "Dziennika Bałtyckiego". Zawiozłem je w środę, 21 sierpnia.

- Co powiesz o tej panience? - zapytałem, kładąc przed nim zdjęcie Iwony, gdy Jackowski wcześniej wykonał sześć wizji.
- Nie żyje, raczej nie żyje - zawahał się. Była w miejscu, gdzie był gwar, muzyka. Została otruta, podtruta. Nie żyje - potwierdził.
- No, ale gdzie jest teraz? - dociskałem.

- Kojarzy mi się jakiś kanał, woda, drzewo, które cały rok owocuje.
- Gdzie ten kanał?
- Kojarzy mi się nazwa ulicy, to jest ulica Morska.
- A czy ty poznajesz tę dziewczynę? - spytałem.
- Nie, a kto to jest? - zapytał bez specjalnego zainteresowania.
- To jest Iwona Wieczorek, ta zaginiona.
- O k… - przeklął - ale mnie podszedłeś.