Jak zwykle w wypadku biografii bywa – najciekawsze są początki. A te w wypadku Lee McQueena są proletariackie jak jakiejś ikony punka. A tym bardziej godne szacunku, bo nie są serią kradzieży i narkotycznych transów, tylko setkami godzin ciężkiej pracy. Kiedy słucha się historii o uczeniu się szycia marynarek, spodni, miesiącach prób i błędów, łatwiej potem pojąć, że wizjoner mody dobrze wiedział, jak konstruować swoje stroje i jak – nie znając francuskiego, pokazywać krawcom i krawcowym Givenchy, którędy poprowadzić igłę z nitką.
Kolejną wartością linearnie opowiedzianej biografii są zapisy najważniejszych, przełomowych kolekcji Alexandra McQueeena. Oszałamiające, wybitne, niezwykłe, performansy, jakich nie powstydziłyby się galerie sztuki współczesnej. Dowodzące, że moda haute coture bliższa jest sztuce niż życiu, a jednocześnie wchodząca z życiem w dialog.
Biografia dotyka wątków molestowania kilkuletniego Lee przez rodzinę, jego gejowskiego coming outu, zarażenia wirusem HIV. Są w niej też jego byli współpracownicy, mentorzy, kochankowie. Jest dziennikarka, która zakochała się w jego strojach i uczyniła go bohaterem prasy modowej. Są w filmie rozstania biznesowe, wielkie pieniądze, narkotyki i powiększający się obłęd i alienacja McQueena. I wreszcie decyzja o powieszeniu się, tuż przed pogrzebem własnej matki. U szczytu sławy.
Z filmu „McQueen” jasno wynika, że życie fantastycznego wizjonera mody było pozbawione miłości, zaufania do ludzi, szczęścia. Umiał pracować, miał niebywały talent i chyba równie wielkiego pecha do pogodzenia się z sobą samym. Kto wie, co jeszcze by stworzył.
Alexander McQueen – wizjoner, buntownik i geniusz. Jakie tajemnice kryło jego życie?
Źródło: Dzień Dobry TVN
