Dramatyczny początek filmu przez kilkanaście minut zwodzi widza, że będzie miał do czynienia z przepracowywaniem traumy i niedojrzałymi relacjami dorosłych już ludzi (szukają tematów do doktoratów). Jednak, kiedy ruszą w podróż do zupełnie innego świata – skandynawskich bóstw, pierwotnych wierzeń, uroków przyrody, polarnych nocy i – niestety – halucynogennych grzybków, klamka zapadnie. Trafią do ludzi, którzy tworzą specyficzną komunę, ale zdaje się że to określenie wymyślone li tylko, by zwabić ciekawskich. W istocie ich świat, to sekta – z od początku do końca wymyślonymi wierzeniami i krwawymi rytuałami.
„Midsommar. W biały dzień” przy okazji zawiera kilka filmów w filmie. Pierwszy – najpłytszy – to opozycja chłopackiej przyjaźni wobec dziewczyny jednego z nich, będącej w permanentnym kryzysie emocjonalnym. Drugi – to naturalistycznie, ale i niezwykle pięknie zdjęciowo pokazane wymyślone na potrzeby historii rytuały, budynki, grafiki, stroje wzmocnione stylizowaną na folkowe nuty muzyką. Są magiczne napoje, pochodnie, a nawet swego rodzaju seksualna selekcja.
Trzeci – to opowieść o sekcie. Sposobach obłaskawiania przybyszów, mimowolnego przekraczania granic. A także o karze, jaka może spotkać za złamanie zakazów, czy czasem zwykłą głupotę. I wreszcie – czwarty – najważniejszy. Rytuał przejścia.
Dając się wciągnąć w rytm obrazów i tej nieskomplikowanej tak naprawdę opowieści, widz wpada w ów rytuał po uszy. Racjonalna część mózgu każe mu protestować przeciwko zwyczajom sekty, która nurza się we krwi z radością (rytualne samobójstwa to jakby odwieczny temat wszelakich sekt), a ta, która kocha kino, w finałowej scenie oczyści się z traumy samobójstwa w sposób wyjątkowo jasny, choć równie drastyczny. Ależ czy nie cel uświęca środki? Skoro widzów żegna szeroki, szczery uśmiech, widać ktoś będzie szczęśliwy.
„Midsommar. W biały dzień” to specyficzne, autorskie kino. Mimo 140 minut nie dłuży się, zaś swoją zwizualizowaną wizyjnością cieszy oko. I nie jest szczególnie skomplikowany, za to nie można mu odmówić hipnotyzującego uroku. Zatem, jeśli nawet nie przeraża, jak klasyczny horror, to działa. Warto sprawdzić.
