Kochany i znienawidzony, podziwiany i krytykowany
Nie ma chyba na świecie drugiego trenera, który wywoływałby tak skrajne emocje, jak Jose Mourinho. Nikt nie ujmuje mu klasy, a dwie wygrane Ligi Mistrzów, mistrzostwa Anglii (trzy), Włoch i Portugalii (pod dwa) czy Hiszpanii (jedno) najlepiej pokazują, że mamy do czynienia z fachowcem z najwyższej półki. Z drugiej jednak strony wielu kibiców zapamięta głównie Portugalczyka jako złośliwego bufona, którego w dodatku coraz częściej przestają bronić wyniki.
Zaczęło się w Porto - od tłumacza do zwycięzcy Ligi Mistrzów
W maju 2004 roku nazwisko Jose Mourinho trafiło na czołówki gazet i serwisów sportowych nie tylko w całej Europie. Portugalczyk nie był już wówczas osobą anonimową, wszyscy znali historię jego przemiany z tłumacza na asystenta słynnego Bobby'ego Robsona, a także o jego pracy u boku Louisa van Gaala w Barcelonie. Z FC Porto wygrał w sezonie 2002/03 Puchar UEFA (obecnie Liga Europy).
Na trenerską gwiazdę wyrósł jednak dopiero rok później, gdy prowadzone przez niego "Smoki" wygrały Ligę Mistrzów. Tyleż zasłużenie, co szczęśliwie, bo najgroźniejszych rywali "posprzątali" im AS Monaco i Deportivo La Coruna, a w dodatku w meczu 1/8 finału z Manchesterem United ekipie Mourinho pomogli sędziowie, nie uznając prawidłowo zdobytej bramki przez Paula Scholesa. Mimo wszystko sukces był przeogromny, bo przed startem tamtej edycji Champions League chyba nawet najbardziej fanatyczni kibice FC Porto nie wierzyli, że ich zespół może wygrać całe rozgrywki.
W Chelsea stał się The Special One
Nagrodą dla Mourinho była lukratywna oferta właściciela Chelsea Romana Abramowicza i od nowego sezonu Portugalczyk przeniósł się do Londynu, gdzie za pieniądze rosyjskiego oligarchy miał zbudować zespół, który stanie się europejską potęgą
Udało się połowicznie, bo o ile prowadzonym przez niego "The Blues" nie udało się wygrać Ligi Mistrzów (kibice pamiętają zwłaszcza pamiętny półfinał z Liverpoolem w 2005 r. i "bramkę niewidkę" Luisa Garcii), o tyle zdominowali rozgrywki na krajowym podwórku. Dwa mistrzostwa Anglii, dwa Puchary Ligi Angielskiej, Puchar Anglii i Tarcza Wspólnoty - na taki dorobek niektórzy trenerzy pracują przez całą karierę. Mourinho potrzebował trzech sezonów. Przydomek "The Special One" (który sam sobie nadał) pasował idealnie.
Z Interem zdobył Berlin
Z łezką w oku (dosłownie) wspominają Mourinho w Mediolanie, gdzie w końcu przełamał ciążącą nad Interem klątwę. Przez lata lokalny rywal AC Milan uchodził za piłkarski Trójkąt Bermudzki, gdzie nagle i nieoczekiwanie ginie bez śladu forma sprowadzanych za ciężkie pieniądze gwiazd. O ile na krajowym podwórku udało się w końcu odwrócić ten trend poprzednikom Portugalczyka, o tyle dopiero on sam zdołał podbić z Interem piłkarską Europę.
Znów nie obyło się bez małych kontrowersji, bo o losach półfinałowej rywalizacji z Barceloną przesądził w ostatecznym rozrachunku gol zdobyty ze spalonego, ale historia futbolu na pomyłkach sędziowskich stoi. Poza tym z Bayernem Monachium w finale "Nerazzurri" wygrali w pełni zasłużenie. Sezon zakończyli w potrójnej koronie, dorzucając do kolekcji mistrzostwo i Puchar Włoch.
Nic dziwnego, że piłkarze dosłownie go uwielbiali. - Mourinho jest unikalny, numer jeden. Nie do podrobienia - wspominał Portugalczyka Marco Materazzi.
