Dla młodych osób, które niedawno zrobiły prawo jazdy, mnóstwo rzeczy w aucie stojącym w Radomiu może wydać się nie do zaakceptowania. Nie ma wspomagania kierownicy. Pojazd jest o połowę niższy od stojących w pobliżu współczesnych suwów. Wymusiły to względy aerodynamiki i „poweru”, z którego słynął potem samochód.
Ergonomiczny jak na ówczesne czasy skórzany fotel jest wręcz „wciśnięty” głęboko w podłogę. Dla wyższych osób zajęcie miejsca za kierownicą oznacza, że kolana sięgają do wysokości kierownicy. Nie można odsunąć fotela. Nie ma o tym mowy, bo zaraz za fotelami dwuosobowego auta jest wielka komora 4-litrowego silnika, który był zdolny rozpędzić pojazd do 300 kilometrów na godzinę.
Aby cofnąć takim cudem do tyłu trzeba podnieść drzwi i mocno wychylić się z auta (tak zresztą mówi instrukcja obsługi). Dlaczego ? Bo po prostu wszystko zasłania gigantyczny motor.
Samochód stojący w Radomiu jest oczywiście jak najbardziej na chodzie, został pieczołowicie odrestaurowany w Anglii z wykorzystaniem oryginalnych części, ale z jazdą po współczesnych europejskich drogach będzie już problem.
