Mity o parytecie złota
Parytet złota niewątpliwie zapewniał walutom stabilność. Okazywał się jednak bardzo kosztowną dla gospodarki kotwicą za każdym razem, gdy dochodziło do większych wstrząsów, zarówno o charakterze politycznym, jak i gospodarczym. Nie przypadkiem największa popularność parytetu złota przypadła na okres po zakończeniu wojen napoleońskich, a przed wybuchem I wojny światowej – wiek XIXbył bowiem relatywnie spokojnym okresem w europejskiej historii.
Po kryzysie 2008 r. pojawiły się opinie, jakoby to właśnie powrót do parytetu złota mógłby być lekarstwem na większość trawiących świat finansów chorób. Tymczasem za każdym razem, gdy sytuacja gospodarcza na świecie przybierała znamiona kryzysu, państwa utrzymujące parytet złota zmuszone były do rezygnowania z niego i ponoszenia ogromnych kosztów uwolnienia kursu swej waluty.
Bardzo często przywoływany jest także przykład Stanów Zjednoczonych jako państwa, które zachowało parytet złota najdłużej, bo aż do 1971 r. Rzadko wspomina się jednak o tym, że USA przyjęły parytet złota dopiero w roku 1900. A utrzymanie go po IIwojnie światowej było możliwe tylko dlatego, że do amerykańskich skarbców trafiła spora część dotychczasowych rezerw złota państw alianckich – zmuszonych do finansowania pożyczkami w USAswych potrzeb wojennych.

„GRUBY” GROSZ
Grosze, które dziś nie mają dla nas szczególnej wartości, aż do XVIw. były w Polsce „grubą” monetą w odróżnieniu od mających znacznie niższą wartość denarów. To one były też monetami najpowszechniej używanymi w transakcjach. Na zdjęciu wyżej grosz gdański z roku 1534.

PIERWSZE BANKNOTY
Ich emisja wynikała z palącej potrzeby, nie była jednak dobrze przygotowana. Wypuściła je w 1794 r. Rada Najwyższa Narodowa insurekcji kościuszkowskiej. Nie przyjęły się jednak – ludność obawiała się przyjmować w nich zapłaty, a tym bardziej wydawać reszty w „prawdziwej”, brzęczącej monecie.

Unia Łacińska
To pierwszy nowoczesny eksperyment walutowy obejmujący jednocześnie kilka krajów Europy. W 1865 r. z inicjatywy Napoleona III Francja, Włochy, Szwajcaria i Belgia przyjęły wspólny – wzorowany na franku francuskim – wzorzec swej podstawowej jednostki walutowej opartej o system bimetaliczny. 1 frank lub lir miał być bity z ok. 4,49 g srebra. Z kolei srebro miało być wymieniane na złoto według sztywnej relacji 1:15,5. System utrzymywał się przez 10 lat, sprawiając, że waluty krajów uczestników unii stały się równoważne. Upadł na skutek braku dyscypliny ze strony Państwa Kościelnego, które – bijąc liry ze srebra słabej próby – zmusiło Francję do ich masowego skupu.