Tom dzieli się na trzy części i każda z nich wydrukowana jest na papierze innego koloru. Część pierwsza, szara, została napisana w okresie stanu wojennego i w większości została opublikowana wówczas przez prasę francuską i włoską. Niezabitowska pisze w niej między innymi o realiach działania solidarnościowej konspiracji, zacierając personalia większości ukazanych osób. Także własne - narratorem tej części jest mężczyzna. Ten tekst jest jednym z najcenniejszych reporterskich dokumentów tego okresu, rozpoczyna się 13 grudnia 1981 r. a kończy 21 marca roku następnego.
Część druga, niebieska, jest także pisana na gorąco, ale ma charakter osobistych zapisków i skupia się na życiu najbliższych autorce osób. Ta część daje najlepszy wgląd w emocje ludzi dotkniętych wojskowym puczem. Część trzecia, biała, powstała już w kilkadziesiąt lat po 1981 r. W niej Małgorzata Niezabitowska opisuje swoje i swojego otoczenia konspiracyjne działania. Już ze szczegółami, bez strachu przed SB czy cenzurą.
