Django ciągnie za sobą trumnę. Skąd się wziął czarny charakter Zachodu Ameryki

Nie trzeba dodawać, że już samo imię „Django” budzi we wszelkiej maści rzezimieszkach strach. Bo Django jest tak szybki w sięganiu po colta, że zawiesza tym samym wszelkie prawa fizyki. Z wielką uciechą strzela do białych, Meksykanów, a czasem nawet Indian, ale oczywiście tylko do tych złych. Dobrych oszczędza.

Zaczęło się, gdy w 1966 r. na ekrany wszedł „Django” w reż. Sergia Corbucciego, w którym spiętrzenie nieprawdopodobieństw było tak wielkie, że aż urokliwe. Tytułowy rewolwerowiec (zagrał go niedogolony i niezmiennie uśmiechnięty Franco Nero), przemierza w nim Dziki Zachód ciągnąc za sobą trumnę, w której chował budzący postrach ckm. Szybko wdaje się w krwawy konflikt pomiędzy członkami swoistego lokalnego Ku Klux Klanu a meksykańskimi rewolucjonistami, rujnujący pobliskie opuszczone miasteczko. I co robi nasz dzielny Django? Wszystkich zabija, a zajmuje mu to niecało półtorej godziny filmu.

Potem podobnych historii powstało tak wiele, że zna je wszystkie tylko ten koleś, co powrzucał je na YouTube. W 2012 r. film „Django” zrobił też Quentin Tarantino, ale w porównaniu z dziełem Corbucciego to przereklamowane pretensjonalne badziewie.

Jak widać, Django idealnie pasuje do naszego kryminalistycznego kącika. To bohater tragiczny: szukając sprawiedliwości, jest z nią jednocześnie zawsze na bakier. A setki nieboszczyków, którymi usłana jest jego droga, to spory wkład w depopulację Dzikiego Zachodu. Może dlatego spaghetti western zaginął jako gatunek?

O „Django” mają też coś do powiedzenia miłośnicy klasycznego jazzu. To tytuł wspaniałej kompozycji Modern Jazz Quartet na cześć Django Reinhardta, legendarnego belgijskiego gitarzysty. Jak będziecie jej słuchać -wybierzcie wersję dłuższą, 7-minutową. Ale co ciekawe, MJQ też miał ciągoty westernowe. W 1963 r. nagrał album „The Sheriff”, z rewolwerowcem na okładce. Nie trzeba dodawać, że dziś kompletnie zapomniany.