Kto kiedy wita nowy rok i jak zapewnia sobie w nim szczęście? Sprawdź!

Jedni świętują wcześniej od nas, inni później - gdy my kończymy już nasze sylwestrowe imprezy, a jeszcze inni dopiero wtedy, gdy my siadamy do późnych noworocznych śniadań. W wielu krajach, takich jak na przykład Australia czy USA i Kanada, ich mieszkańcy otwierają szampana o różnym czasie.

Nowy rok najwcześniej witają mieszkańcy Kiribati (Line Islands) - północ wybija tam o godzinie 11 polskiego czasu 31 grudnia. Godzinę później witają go mieszkańcy Kiribati na Wyspach Feniks (Kiribati to państwo wyspiarskie na Oceanie Spokojnym, w którego skład wchodzą 32 atole i 1 wyspa koralowa rozsiane na powierzchni przeszło 3,5 mln km kw. wokół równika. Przez obszar ten przechodzi 180 południk, co powoduje, że Kiribati jest jedynym krajem na świecie położonym na wszystkich 4 półkulach Ziemi. W ich skład wchodzi m.in. Wyspa Bożego Narodzenia - największa wyspa koralowa na Pacyfiku,Tonga i Samoa. Zaledwie kwadrans po nich szampana mogą otwierać mieszkańcy Wyspy Chatham (Nowa Zelandia), 45 minut później mieszkańcy m.in. Fidżi, znów Kiribati (Wyspy Gilberta), Wyspy Marshalla i reszty Nowej Zelandii.

O godzinie 16 naszego czasu nowy rok witają m.in. Japończycy i Koreańczycy, a godzinę później Chińczycy. W Indiach świętowanie rozpoczyna się o naszej 19.30. Godzinę przed nami szampany otwierają m.in. Bułgarzy, Egipcjanie, Finowie, Grecy, Izraelczycy, Litwini, Łotysze i Ukraińcy. Polacy witają nowy rok razem z większością mieszkańców Unii Europejskiej, a także m.in. z mieszkańcami Algierii, Tunezji, Kamerunu, Konga i Nigerii.

Godzinę po nas z nowego roku cieszą się m.in. Anglicy, Szkoci, Walijczycy, Irlandczycy, Portugalczycy, Islandczycy, Senegalczycy, a cztery godziny później, gdy u nas zabawy dobiegają zwykle końca - mieszkańcy największych brazylijskich miast, m.in. Rio de Janeiro i Sao Paulo, Argentyńczycy i Urugwajczycy. Dopiero o 6 rano polskiego czasu szampan otwiera się m.in. w Nowym Jorku i innych miastach na Wschodnim Wybrzeżu USA, na Kubie, Jamajce i Kolumbii. 9 godzin później niż w Polsce w Los Angeles czy San Francisco, a godzinę później na Alasce. O godzinie 11 polskiego czasu już 1 stycznia świętują mieszkańcy Honolulu (Hawaje, USA), a w nasze południe tego dnia szampany otwierają m.in. mieszkańcy Pago Pago (stolicy Samoa Amerykańskiego).

Kiedyś przywiązywano do nich większą wagę, dziś o nich często zapominamy, ale nie wszędzie. Na pewno trzeba je traktować z przymrużeniem oka. Oto niektóre z nich, a jest ich na całym świecie naprawdę wiele.

Zwyczaje związane z domem mogą odpowiadać i czyściochom, i tym mniej pedantycznym. Jeden z nich mówi bowiem o tym, że w nowy rok nie wolno wchodzić z długami i brudami - dom powinien więc lśnić. Zgodnie z innym, domu sprzątać przed Nowym Rokiem nie wolno, bo można... wymieść z niego szczęście. Jak widać więc, każdy może wybrać ten, który woli. Szczęście można też sobie zapewnić, jeśli w Nowy Rok spiszemy wszystkie złe wspomnienia z roku poprzedniego, a potem kartkę z listą spalimy. Jeśli Nowy Rok przywitamy z pełną lodówką, z łuską karpia w portfelu obok solidnego banknotu i w całkiem nowym ubraniu, to podobno zapewni nam dostatek i nie zaznamy głodu.

Możemy również wziąć przykład z innych krajów i przejąć niektóre zwyczaje tam podtrzymywane. Czerwone majtki, według Hiszpanów, także zapewnią nam szczęście na cały rok, a według Peruwiańczyków - wielką miłość. Brazylijczycy z kolei stawiają na białe ubranie, bo tylko w takim kolorze odstraszy ono złe duchy, a mieszkańcy Wenezueli na żółtą bieliznę, która przyniesie szczęście i finansową niezależność.

Argentyńczycy wierzą, że w szczęśliwy nowy rok trzeba wejść prawą nogą, stają więc na lewej podczas bicia 12, a gdy północ już wybije, prawą robią krok do przodu. Mieszkańcy Chile uważają, że szczęście, pieniądze i dobrą pracę gwarantuje zjedzenie łyżki soczewicy o północy, a dom jednak trzeba dokładnie posprzątać, by pozbyć się złej energii. Za sprzątaniem opowiadają się też Japończycy i Chińczycy. Kolumbijczycy i Peruwiańczycy, którzy marzą o podróżach, w pierwszych minutach nowego roku spacerują wkoło domu z pustymi walizkami. Na Filipinach, aby odgonić złe moce, należy zapalić światła w całym domu i pootwierać wszystkie okna, drzwi i szafki, a chwilę po północy szybko je pozamykać. Podczas długiego noworocznego chińskiego świętowania trzeba m.in. uśpić bestię, którą jest smok o imieniu Nian. A można to zrobić, gdy w Nowym Roku okażemy sobie miłość, wsparcie i zrozumienie. Ten zwyczaj, najlepiej rozciągnięty na cały rok, warto przejąć na pewno.

Oczywiście większość ludzi na całym świecie stara się w noc sylwestrową dobrze bawić. W Nowym Jorku na skrzyżowaniu Siódmej Alei i ulicy Broadway gromadzą się tłumy ludzi, by na Time Square powitać Nowy Rok i czekać na opadnięcie ogromnej, kilkutonowej, kryształowej kuli, na szczycie jednego z wieżowców. Impreza noworoczna w Rio de Janeiro przyciąga zaś miliony turystów. Wyjątkiem jest chyba wyspa Bali, na której Nowy Rok otwiera święto Nyepi - dzień ciszy i chowania się w domach przed demonami.

Tydzień po sylwestrze rozpocznie się dłuższy czas zabaw, czyli karnawał - jego początek przypada zawsze w Trzech Króli, a koniec we wtorek (ostatki, śledzik) przed Środą Popielcową, która rozpoczyna wielki post. Liczba jego dni zmienia się co roku. W tym potrwa on od 6 stycznia do 21 lutego.

Karnawał, czyli polskie „zapusty” („mięsopust”) to czas zabaw. Sama nazwa wywodzi się zaś od włoskiego carnevale (z łaciny: carnem levāre „mięso usuwać” lub caro, vale „żegnaj mięso”). To pożegnanie z mięsem to nic innego, jak przygotowania do Wielkiego Postu, który poprzedza święto Wielkiej Nocy. Okres bawienia się, biesiadowania i objadania się wywodzi się z kultów płodności i z kultów agrarnych. Kultywujemy te zwyczaje nadal dość ochoczo, choć już w bardziej współczesnej formie.

Kiedyś świętowano i bawiono się huczniej i zdecydowanie wystawniej niż teraz. Stoły uginały się od jedzenia, żeby przed Wielkim Postem najeść się na zapas. Tańce były nieodzownym elementem świętowania karnawału od jego początku do końca. Im weselsze i bardziej skoczne, tym lepszą pogodę miały zwiastować, a ona miała się przekładać na obfite plony. Szlachta umilała sobie ostatki organizując kuligi od dworu do dworu. W każdym z nich na licznych gości czekał suty posiłek i salon do tańca.

W wielu regionach w okresie karnawału na ulice wychodzili przebierańcy. Przebierano się m.in. za diabły i zwierzęta (wół, tur, niedźwiedź, wilk). Do dziś w tym czasie chętnie organizujemy bale przebierańców czy bale maskowe. Tradycja masek pochodzi z Wenecji, gdzie co roku odbywa się jeden z najbardziej znanych balów karnawałowych, i sięga XIII wieku. Mieszkańcy tego miasta maskami zapewniali sobie anonimowość i nierozpoznawalność, które sprzyjały folgowaniu sobie w zabawie.

Największym i najbardziej znanym balem karnawałowym jest karnawał w Rio de Janeiro, rozpoczynający się w ostatni piątek przed Środą Popielcową i trwający przez pięć dni aż do środy nad ranem. Drugim równie znanym jest z pewnością wielki bal na Placu Świętego Marka w Wenecji - kończy on słynny karnawał wenecki.

Największym po karnawale w Rio pod względem liczby odwiedzających go turystów jest Notting Hill Carnival w Londynie. Inne słynne bale ostatkowe, to m.in.: Carnival of Binche w belgijskim mieście Binche, Barranquilla’s Carnival w Kolumbii, bal i parady karnawałowe w Nicei (Francja), Carnaval in Chipiona w Hiszpanii, Karnawał w Nowym Orleanie (USA) czy Fasnacht w Bazylei (Szwajcaria).