O dwóch zbirach, którzy zamordowali Antoniego Słowika w XIX-wiecznym Krakowie

Ze zdziwieniem stwierdził, że brama wejściowa nie jest zamknięta. Stróż Antoni Słowik nie odpowiadał na pukanie, a po otwarciu drzwi jego stróżówki okazało się, że został zamordowany. Skradziono też jego kożuch.

Policja natychmiast rozpoczęła śledztwo. Dorożkarz Stanisław Mikrut zeznał, że w dniu morderstwa, gdy stał niedaleko siedziby Kasy Oszczędności, podszedł do jego dorożki „jakiś pan w nieproporcjonalnie długim kożuchu z torbą w ręku wyraźnie „pomięszany” i zapytał się, gdzie teraz pociąg odchodzi. Na odpowiedź dorożkarza, że do Lwowa, kazał się zawieźć na dworzec na pociąg pośpieszny”.

Śladem tajemniczego podróżnika wyruszył koncypista policji Władysław Swolkień. Dotarł do Tarnowa, do zajazdu Samuela Weissmanna. Pan Weissmann doskonale pamiętał, że w nocy z 4 na 5 grudnia przybyło do jego gospody dwóch mężczyzn. Młodszy z nich, ubrany w kryty suknem kożuch, który miał stać się koronnym dowodem rzeczowym, zażądał pokoju dla dwóch osób. Po wypiciu herbaty obaj panowie poszli spać. Następnego dnia sprzedali kożuch i rozjechali się, jeden do drogi do Nowego Sącza.

W tej sytuacji krakowskiemu detektywowi nie pozostawało już nic innego, jak tylko wysłać telegram do nowosądeckiej policji i wsiadać do pociągu jadącego w stronę Nowego Sącza. Czarnomskiego zastał już w miejscowym areszcie. Podczas przesłuchania podał nazwisko osoby, która popełniła zbrodnie. Miał to być Aleksander Wasilewski, właściciel karuzeli. Wasilewskiego zatrzymano w Krakowie 7 grudnia. W ten sposób w krakowskim areszcie znaleźli się dwaj podejrzani.

Proces morderców Antoniego Słowika rozpoczął się w poniedziałek 25 czerwca 1883 r. „Nowa Reforma” w relacji z pierwszego dnia tak opisywała podsądnych: „Wasilewski ma twarz niesympatyczną, prawie wstrętną; małe oczka szeroko rozstawione i przymrużone, i wąsy opuszczone na dół, nadają twarzy jego wyraz lisiego sprytu, z powierzchowności wygląda na murarza”.

Zdecydowanie więcej miejsca poświęciła gazeta opisowi drugiego z oskarżonych, czyli Romana Kazimierza Czarnomskiego. „Na ławce oskarżonych zasiadający Czarnomski jest niskiego wzrostu, szatyn raczej niż brunet, o niebieskich oczach - twarz przystojna o regularnych rysach zdradza inteligencyę. Oczy głęboko osadzone wpatrują się groźnie niemal w twarz sędziów składających przysięgę - czoło stale marsowo zmarszczone. Ubrany dość przyzwoicie, w ręku trzyma ołówek i notatki”.

Tragiczne losy obu mężczyzn nie zmiękczyły serc sędziów przysięgłych. Uznali ich za winnych. Wasilewskiego skazano na śmierć, a Czarnomskiego na 18 lat więzienia z postem raz na miesiąc i ciemnicą w każdą rocznicę zbrodni.