Beata Kozidrak: Zawsze gdy tu jestem, czuję burzę uczuć

Przede wszystkim było biedne. Będąc dzieckiem, widziałam dużo smutnych sytuacji, dużo patologii. Jako mała dziewczynka po prostu poznałam życie. Co nie znaczy, że nie dostrzegałam piękna tego miejsca, ono zawsze mnie fascynowało, miałam takie swoje zakątki i tak jest do tej pory. Chodziłam do szkoły do dwunastki na Podwalu. Jako dziecko bawiłam się pod zamkiem, zjeżdżałam stamtąd na sankach. Pamiętam też piękny plac, na którym kwitły róże, były ławeczki, przychodziłyśmy tam z mamą. Plac Zamkowy to było takie „moje miejsce”, gdzie się szło po szkole spotkać z rówieśnikami. A potem chodziłam na Zamek do ogniska baletowego.

Na podwórku po prostu „Beata”, w szkole „Koza” - wiadomo, od nazwiska. Z kolei brat mówił do mnie „Mała”, bo byłam najmłodsza.

W Opolu, kiedy debiutowaliśmy, nikt za bardzo nie kojarzył mojego nazwiska. Ale za to wszyscy skojarzyli przebój, który wtedy wylansowaliśmy „Piechotą do lata”. Rezultat był taki, że wołano na mój widok „O, Dolata idzie!”.

Tata się najbardziej obawiał. Wtedy piosenkarka nie kojarzyła się z szczytnym słowem „artystka”, raczej budziła skojarzenia ze środowiskiem marginalnym. Byłam bardzo młoda, kiedy zaczęłam interesować się śpiewaniem, miałam zaledwie szesnaście lat. Przy politechnice była sala prób, gdzie przyjeżdżałam trzy razy w tygodniu ćwiczyć śpiew do mikrofonu. Wyjeżdżaliśmy, graliśmy na różnych imprezach studenckich, udało mi się dzięki temu zarobić parę złotych i czegoś się nauczyć. Zawsze przychodziłam na trochę przed próbą, zaczynałam widzieć różnicę w głosie i dostrzegać jego możliwości, wiedziałam, że muszę dużo pracować, żeby był elastyczny. Teraz, po latach na scenie, mogę nim swobodnie manewrować.

O, z włosami to mi się udało coś zrobić dopiero po tym, jak wyszłam za mąż. Pamiętam, że nawet jak jechałam na studniówkę, to z kosmetykami schowanymi w torebce. Wszystkie moje koleżanki już się dawno malowały i modnie ubierały, a mój tata nie był specjalnie wyrozumiały na potrzeby nastolatki. Rodzicom nie podobały się też często moje stroje, cóż, tacy byli. Z czasem przekonali się, że podchodzę do zawodu poważnie, że żyję zupełnie normalnie. Na pewno miałam to szczęście, że rodzice się kochali, mogę chyba dziś powiedzieć, że jestem z tego dumna, że kochali się tak długo. Nie było też u nas biedy, radziliśmy sobie mimo trudności.

Zawsze gdy tam jestem, doświadczam wręcz burzy uczuć i wspomnień. W tym roku urząd miasta zrobił mi dodatkowo niespodziankę w postaci zdjęć w oknach budynku, gdy moja córka wysłała mi fotografie w nocy, to się popłakałam. Moja kamienica jest dokładnie taka, jak ją zapamiętałam, chociaż na pewno przydałby się porządny remont i jakiś pomysł na nią. Przyjaciele z Lublina powiedzieli mi nawet, że czasem zaglądają tam wycieczki. Na pewno chcę przyjechać wcześniej i zostać jeszcze na drugi dzień, poodwiedzać dawne miejsca.

To było za czasów komuny, zastrzegliśmy w kontraktach, że gramy tylko trzy koncerty, ktoś zorganizował czwarty. Koncertowaliśmy wtedy naprawdę dużo, moje struny głosowe już tego nie wytrzymywały, po prostu musieliśmy zrezygnować. I wtedy te donosy się posypały...

Ludzie ustawiali się w kolejkach po bilety już od wczesnego ranka. Daliśmy takiego czadu, że doszło do rozruchów, zagraliśmy naprawdę ostro. Organizatorzy musieli nas ewakuować do radzieckiej bazy, bo bali się tego, co się może stać. Nasz pilot złamał sobie przy tym mogę.

Byłam wtedy w środku, więc ich nie widziałam, ale wiem, że byli otoczeni specjalnym kordonem, żeby nic im się nie stało, bo tłum tak napierał. To był dla nas szok, że nasza muzyka tak silnie do ludzi dotarła. Być może nas kojarzyli, dużo Wietnamczyków studiowało wtedy w Polsce.

Piosenka powstała tuż po stanie wojennym, to była taka moja reakcja. Wszyscy, głównie studenci, wtedy krzyczeli „Wojtek, nie daruję ci tej nocy”. Takie były czasy, że trzeba było kamuflować przekaz, stosować pewną sugestywną symbolikę. Gdy śpiewałam „Nie ma wody na pustyni”, to też przecież nie chodziło o to, że na pustyni nie ma wody. Mowa była o naszej wolności, ta woda była tylko przenośnią.

Powstały dwa klipy. Na pierwszym planie zdjęciowym przy Mierzei Wiślanej było faktycznie ciepło, wtedy nakręciliśmy te śmieszne wygłupy. Za drugim razem polska ambasada realizowała film o tym, co się dzieje w krajowej muzyce - od klasyki po rocka - i zaprosiła m.in. Bajm do tego projektu. Tak trafiliśmy na Pustynię Błędowską, gdzie było naprawdę bardzo zimno. Choć akcja działa się w upale, to trzeba było przerwać zdjęcia, bo miałam tak zsiniałe usta. Cóż, czasem muzycy też muszą się poświęcić, podobnie jak aktorzy.

Tak, zostałam poproszona, aby ją zagrać. Doszłam do wniosku, że praca aktora jest strasznie absorbująca, trzeba było wstać o świcie na makijaż i czekać, nieraz do wieczora, żeby wejść na zdjęcia. Stwierdziłam, że zdecydowanie wolę śpiewać, powstała zresztą wtedy piosenka „Ratujmy kosmos”, gdzie mowa np. o śmieciach w kosmosie.

Mam w życiu jedną, prosta filozofię: jeśli ludzie chcą być szczęśliwi, to mają do tego prawo. Uważam, że kochać czy nienawidzić można kogoś, dopiero gdy się go pozna. Pochodzę z tradycyjnej rodziny, ale w domu panowała tolerancja, obca mi jest nienawiść wobec innych osób, dlatego że mają inne od moich opinie czy preferencje. Nikogo nie skreślam, zawsze obdarzam ludzi zaufaniem dotąd, aż mnie ktoś nie skrzywdzi.

Zakładam, że nie chciałaby się pani dowiedzieć, na przykład SMS-em czy mailem, bo i tak się zdarza, że pani dotychczasowy mąż czy partner się panią znudził i odchodzi, gdy pani całe lata zajmowała się domem i dziećmi, kosztem czasu dla siebie, życia zawodowego, zainteresowań... Kobieta zostaje wtedy sama i co gorsza całkowicie zależna. To wielkie nieszczęście dla kobiet, a obserwuję, że często tak się dzieje. Miłość miłością, ale nie można rezygnować z siebie, zawsze to powtarzam, również moim córkom.