Jak wychować pewne siebie dziecko? TOP 7 sposobów, by wykształcić tę cechę u najmłodszych. Mów dziecku te zdania i stosuj poniższe strategie

W wychowywaniu dziecka, czy to w domu, czy w szkole niezwykle ważna jest intuicja rodzica, czy pedagoga. Stosując różne strategie wychowawcze, nie wolno zapominać, że to właśnie dorosły, który ma bezpośredni kontakt z dzieckiem, posiada wrażliwość na tego małego człowieka i to ona pozwala mu podejmować mądre decyzje wychowawcze.

Pewność siebie to jedna z ważniejszych cech we współczesnym świecie. Jak więc wychować dziecko na dorosłego, który nie będzie bał się otwarcie wygłosić swojego zdania i powiedzieć „nie”, gdy zajdzie taka potrzeba? Sprawdźcie poniższe sposoby i dowiedzcie się, co warto mówić dziecku, by miało poczucie własnej wartości i było pewne siebie.

Rodzice i nauczyciele często mówią: „Nic się nie stało”, „Nie płacz”, „To żaden problem”. Bardzo ważne jest uświadomienie sobie, że dla dziecka jedynka z polskiego czy konflikt z najlepszą przyjaciółką może być poważnym i rzeczywistym problemem. Pokaż małemu człowiekowi, że może czuć się tak, a nie inaczej, mówiąc mu na przykład: „Widzę, że to dla ciebie ważne. Spróbujmy to jakoś rozwiązać”. Wówczas dziecko uczy się, akceptować własne uczucia, co jest podstawą pewności siebie.

Dziecko nie stanie się pewne siebie, jeśli my – rodzice i nauczyciele – sami tacy nie będziemy. Pokażmy najmłodszym, że szanujemy własne uczucia, potrafimy powiedzieć „nie”, gdy sytuacja tego wymaga, a także mamy umiejętność konsekwentnego dążenia do celu. Jednocześnie nie bądźmy „posągowymi” rodzicami czy nauczycielami. Każdy z nas ma swoje słabości, nie bójmy się pokazywać ich dziecku.

Jak podkreśla Jesper Juul – duński pedagog rodzinny – w książce „Rodzic jako przywódca stada” nie chwalmy dziecka za każde dobrze wykonane zadanie, ale raczej pokażmy mu, że kochamy je za to, kim jest, a nie za to, co robi. Zamiast mówić: „Brawo! Świetnie poszedł ci sprawdzian”, spytajmy: „Jesteś z siebie zadowolony/a?”.

Dzieci często zniechęcają się, są niepewne, gdy powierza im się zadania znacznie przekraczające ich możliwości. Czteroletnie dziecko nie będzie przygotowywać samodzielnie śniadania i nakrywało do stołu. Warto więc zadbać o to, by dawać najmłodszym dzieciom obowiązki, które są dostosowane do ich wieku, ale także możliwości. Jeśli jako nauczyciel widzimy, że dane dziecko ma trudności z tabliczką mnożenia, nie każmy mu rozwiązywać mu jeszcze trudniejszych równań.

Dorośli (zwłaszcza ci mający pod opieką młodsze dzieci, które dopiero uczą się i testują) często mówią: „ostrożnie” lub „uważaj”. To może sprawić, że dziecko w przyszłości będzie niepewne siebie, bo w dzieciństwie rodzic nieustannie, w jakimś sensie podważał to, czy ono da sobie z czymś radę (np. czy jednak nie spadnie z drabinki, czy jest w stanie samodzielnie zjechać na sankach). Co więc można powiedzieć, zamiast „uważaj”? Zaufajmy dziecku, zapytajmy je lub zapewnijmy o swojej obecności (np. „Czy to jest dla ciebie okej?”, „Zwróć uwagę na to, że ta górka jest bardzo wysoka”, „Jestem przy tobie, jeśli mnie potrzebujesz”).

W domu i w szkole często brakuje przestrzeni na samodzielne działanie. Rodzic szybko wkłada dziecku buty, by nie spóźnić się do przedszkola. Nauczyciel bez zbędnych wyjaśnień przechodzi do konkretnego zadania, bo „trzeba nadgonić materiał”. W budowaniu pewności siebie niezwykle ważne jest jednak uczenie samodzielności.

Warto więc poświęcić czas (gdy mamy taką możliwość) na to, by dziecko samodzielnie rozwiązało jakiś problem, począwszy już od najmłodszych lat. Warto również uczyć dzieci wyznaczania drobnych celów i realizowania ich, np. konsekwentna, codzienna nauka sznurowania butów czy nauka czytania.

Wspomniany już Jesper Juul, ale także inni pedagodzy (np. Maria Montessori) postulowali, że w relacji rodzic-dziecko obie osoby mają równość godność, własne prawa oraz obowiązki. Nie pokazujmy dziecku swojej dominacji, która mogłaby wynikać z naszej pozycji, siły czy wieku/ Traktujmy je z szacunkiem, poważnie, pytajmy o zdanie.

Wówczas nasz wychowanek z dnia na dzień będzie stawał się coraz bardziej pewny siebie. Dostanie od dorosłego komunikat, że jest ważny, a jego zdanie ma znaczenie. Unikajmy więc stwierdzeń: „Posprzątaj pokój, bo ja tak mówię”, „Nie obchodzi mnie to, co myślisz”, „Żadnych ale”. Jednocześnie pamiętajmy, że dziecku należy mądrze postawić granice, wspólnie z nim ustalić obowiązujące zasady i ich przestrzegać.