Matthew Perry, Chandler z „Przyjaciół”. Był fanem tenisa: na korcie szukał miłości matki i ucieczki od prochów i alkoholu

Opublikowane rok temu wspomnienia Matthew Perry’ego, które od razu trafiły na listy bestsellerów Amazona i „New York Timesa”, mają wiele zalet. Napisane bez udziału ghostwritera, są wnikliwe, szokująco szczere i mrocznie zabawne.

Większa część książki poświęcona jest temu, jak uzależnienie od alkoholu, narkotyków i leków zniszczyło prywatność 54-letniego Perry'ego i, jak się właśnie okazało, zabiło go. Pierwszy raz pił w wieku 14 lat, pierwszy detoks przeszedł w wieku 26 lat, w wieku 28 lat ważył 58 kg i zażywał 55 vicodinów dziennie, a w wieku 30 lat cierpiał na zapalenie trzustki spowodowane nadużywaniem alkoholu. Krótko przed swoimi 50. urodzinami Perry niemal umarł z powodu powikłań związanych z pęknięciem okrężnicy, spędzając dwa tygodnie w śpiączce, a następnie kolejne dziewięć miesięcy z kolostomią. Rekonwalescencja po chorobie obejmowała 50-60 razy „obudzenia się we własnym gównie po pęknięciu worka” i co najmniej 14 operacji.

Perry twierdził, że przeszedł detoksykację ponad 65 razy, 15 razy był na odwyku, uczestniczył w 6000 spotkaniach Anonimowych Alkoholików i wydał około 7 milionów dolarów na walkę z nałogiem (jego majątek szacowano na 80-120 milionów). Patologiczny strach przed porzuceniem sprawił, że na lata opuścił ukochane kobiety (wśród nich na przykład Julię Roberts), a pewnego razu zasnął z kacem tuż podczas kręcenia „Przyjaciół” na kanapie w kawiarni (obudził go Matt LeBlanc na czas, żeby nikt nie zauważył i zdążył wypowiedzieć swoje zdanie).

„Jeśli wierzyć [popsocjologowi i współpracownikowi „New Yorkera”] Malcolmowi Gladwellowi” – ​​pisał Perry – „spędzanie 10 000 godzin na jednej czynności czyni cię w niej ekspertem. Oznacza to, że jestem ekspertem w dwóch obszarach: tenisie z lat 80. i piciu”.

Pasja Perry'ego do tenisa była znana już wcześniej: uczestniczył w US Open (na zdjęciu w zeszłym roku), według IMDb w Kanadzie, gdzie spędził dzieciństwo, był 17. rakietą w kraju w grze pojedynczej i trzecią w grze podwójnej. Sam Perry przynajmniej raz w wywiadzie powiedział, że jak na standardy ottawskie jest dobrym zawodnikiem, jednak kiedy w wieku 15 lat przeprowadził się do Kalifornii, zdał sobie sprawę, że to złudzenie.

***

Perry, urodzony w USA w 1969 roku, przeprowadził się do Kanady wraz ze swoją matką Suzanne Morrison po rozwodzie rodziców, gdy miał rok. Suzanne pracowała jako sekretarz prasowa premiera Pierre’a Trudeau (wraz z synem, obecnym przywódcą Kanady Justinem, Perry uczył się w tej samej szkole i kiedyś „pobił go, ale zapomniał o wszystkich różnicach, kiedy miał pod dowództwem armię”), potem w telewizji. Perry, który zawsze cierpiał na brak matczynej uwagi, pisał:

„Mój dziadek zaczął uczyć mnie tenisa, gdy miałem cztery lata. O ósmej już wiedziałem, że mogę go pokonać, ale poczekałem do dziesiątej. Grałem od ośmiu do dziesięciu godzin dziennie i godzinami walałem w ścianę, udając, że jestem Jimmym Connorsem. Grałem pod ścianą i każdy strzał, który oddałem, to Connors, a każde odbicie od ściany to John McEnroe. Uderzyłem piłkę przed siebie, przeciągnąłem po niej struny i rzuciłem rakietę za siebie, jakbym chował ją do plecaka.

Byłem pewien, że nic nie stanie mi na przeszkodzie, aby pewnego dnia wejść na kort Wimbledonu i skromnie kiwnąć głową rozentuzjazmowanym kibicom. Potem rozgrzeję się przed pięciosetowym meczem z McEnroe, cierpliwie poczekam na jego kolejną tyradę przeciwko natrętnemu brytyjskiemu sędziemu, a na koniec wykonam podcięty bekhend i wygram turniej. Potem ucałuję złoty kielich i popiję lemoniadę jęczmienną Robinsons, napój tak odmienny od Dr. Peoper, żeby mi się to nawet spodobało. Wtedy mama zwróci na mnie uwagę”.

Perry był tak wielkim fanem Jimmy'ego Connorsa – pierwotnego łajdaka tenisa i mistrza ośmiu singlowych turniejów wielkoszlemowych w latach 1974–1983 – że jego najlepszym meczem tenisowym był nieoczywisty finał Wimbledonu w 1982 roku, w którym Connors pokonał Johna McEnroe: „Jimmy po tym, jak to zrobił trafił na okładkę »Sports Illustrated«, którą do dziś wisi w ramce na ścianie. Byłem nim albo on był mną, ale tak czy inaczej obaj wygraliśmy tego dnia”.

Bazą tenisową Perry'ego był Rockliffe Club w Ottawie, który w tym roku obchodzi swoje stulecie [przez jakiś czas przy wejściu wisiał napis „Whites Only” (Tylko dla białych), sugerujący białe stroje – aż ktoś zrozumiał jego dwuznaczność i zastąpił go napisem „White Dress Only” (Tylko białe stroje)]. Na ośmiu kortach w Rockliffe grali głównie emeryci, więc Perry miał dyżur w klubie na wypadek, gdyby ktoś potrzebował czwartego.

„Kochali mnie, bo potrafiłem zdobyć każdą piłkę, ale byłem też bardzo porywczy” – wspomina aktor. „Rzuciałem rakietą, przeklinałem i wściekłem się, a jeśli przegrałem na przewagi, zaczynałem płakać. Zwykle potem wracałem do meczu i wygrywałem: potrafiłem przegrać seta przy stanie 5:1 i 40:0 i się popłakać, a potem wrócić i wygrać w trzech. Przez cały ten czas, łkając, myślałam: wygram, wygram, na pewno wygram”.

Kiedy w 1983 roku 14-letni Perry po raz pierwszy pod nieobecność dorosłych spróbował wina w domu, był już w ogólnokrajowym kanadyjskim rankingu. Poczuł się nie na miejscu w nowej rodzinie matki, często się kłócił z Suzanne. „Jedyne miejsce, w którym byłem szczęśliwy, to kort” – pisał.

W wywiadzie dla „New York Timesa” z 2002 roku aktor, który był u szczytu sławy w „Przyjaciołach”, wspominał: „Cokolwiek robiłem, musiałem odnieść sukces, bo tylko w ten sposób przestałem czuć się bezwartościowy. Na korcie płonąłem niesamowitą gorliwością”.

W wieku 15 lat, w obliczu pogarszających się relacji z matką, Matthew przeprowadził się do Los Angeles, aby zamieszkać z ojcem, trzeciorzędnym aktorem Johnem Perrym, znanym głównie z reklam „Old Spice”. Lepsze możliwości tenisowe również przemawiały za przeprowadzką do USA; państwo Perry rozważali nawet wysłanie syna do akademii Nicka Bollettieriego na Florydzie.

„Ale kiedy dotarłem do Los Angeles, od razu zdałem sobie sprawę, że nie zostanę niczym więcej niż dobrym graczem klubowym. Pamiętam, że brałem udział w satelcie, a mój tata i jego młoda rodzina przyszli mnie odwiedzić. W pierwszym meczu nie zdobyłem ani jednego punktu.

Średni poziom graczy w południowej Kalifornii był nierealny. Tam, gdzie na co dzień temperatura przekracza 20°C, a na każdym podwórku i na każdym rogu znajduje się kort, trudno będzie dzieciakowi z lodowatej Kanady, gdzie od grudnia do marca -17°C. To tak, jakby być naprawdę dobrym hokeistą z Burbank w Los Angeles. Podsumowując, moje marzenia o zostaniu kolejnym Jimmym Connorem szybko rozwiały się, gdy stanąłem w 150-kilometrowej kolejce opalonych 11-letnich kalifornijskich bogów”.

Porzucając swoje tenisowe marzenie, Perry zajął się aktorstwem, gdzie miał warunki do osiągnięcia sukcesu. Niemal natychmiast zaczął otrzymywać małe role, a po kilku latach zagrał główną rolę w serialu „Druga szansa” (trwał jeden sezon). Pierwszym godnym uwagi projektem Perry'ego był odcinek „Beverly Hills, 90210”, w którym zagrał licealną gwiazdę tenisa Rogera Azariana.

„Seria zaczyna się na korcie, gdzie z całych sił uderzam piłki, demonstrując swoją kanadyjską klasę: mocny forhend i agresywny bekhend. Naprawdę wiedziałem, jak grać. Grałem nawet miniaturową drewnianą rakietą Donnay w stylu vintage, taką jak Bjorn Borg. Nawet przypadkowo ją złamałem, bo uderzyłem ją zbyt mocno.

Wymiana zdań na temat rakiety Borga to pierwszy dialog w serialu pomiędzy bohaterami Perry'ego i Jasona Priestleya, piszącego dla szkolnej gazetki. Kiedy tenisista nie chce rozmawiać, reporter mówi mu: »Wiesz, Borg stał się gwiazdą dopiero , gdy zaczął rozmawiać z prasą«”.

***

W miarę jak Perry pogrążał się w otchłani uzależnienia (od 2001 roku, według własnych obliczeń, był w większości trzeźwy, ale mimo to 60–70 razy nawracał), głównie grał w tenisa na odwykach: jego pierwszy raz w 1997 roku „był jeszcze na tyle młody, że przybrał na wadze, grał w tenisa i przestał brać pigułki”.

Perry spędził lato 2002 roku pomiędzy ósmym a dziewiątym sezonem „Przyjaciół” ponownie w aptece, „grając dużo w tenisa”, ale kiedy w 2004 roku został zaproszony na imprezę charytatywną do Chris Evert Academy na Florydzie, był już „bardzo nie w formie. Nie grałem przez kilka lat i słabo uderzałem z ziemi. Ale i tak serwisowałem bardzo mocno – pewnego dnia licznik pokazywał 179 km na godzinę. Jedynym problemem było to, że nie wiedziałem, dokąd poleci piłka. To nie jest takie straszne, gdy dzieje się to na zwykłych kortach publicznych – co innego, gdy patrzy na ciebie 2 tysiące ludzi, w tym były prezydent Bush”. Najważniejszym momentem występu Perry'ego był jeden z jego serwisów, który trafił jego idola, komika Chevy'ego Chase'a, w pachwinę.

„Czterech lekarzy wbiegło na boisko, położyło go na noszach i zabrało do najbliższego szpitala. Jeśli tak mam traktować moich bohaterów, lepiej uważajcie na Michaela Keatona i Steve'a Martina”.

Straciwszy zdrowie, Perry stopniowo przerzucił się z tenisa na tenis stołowy, dlatego na początku 2010 roku zamówił stół do ping-ponga na kolejną rehabilitację. „Nie jestem Forrestem Gumpem” – Perry pisał o swoich umiejętnościach – „ale normalnie gram też w ping-ponga. Jeśli widziałeś ostatni odcinek dziewiątego sezonu »Przyjaciół«, wiesz, że mogę przynajmniej pokonać Paula Rudda”.

W tym samym odcinku Chandler otwiera przesłany e-mailem i zainfekowany wirusem plik o nazwie „Naga Anna Kournikowa” i w odpowiedzi na uwagę Rossa, że ​​nie wygrała ani jednego „szlema”, odpowiada: „No cóż, spróbowałbym Billie Jean King…” W piątym sezonie Chandler i Monica grają w tenisa ze swoim szefem, ale Chandler wręcz przeciwnie, poddaje się.

Nieżyjący już Perry stał się działaczem na rzecz walki z nałogami i przez pewien czas nawet jeden ze swoich licznych domów przeznaczył na schronisko dla osób, które ukończyły programy rehabilitacyjne. Jego nowym hobby związanym z rakietami jest oczywiście pickleball (łaczy w sobie badmintona, tenis ziemny i tenis stolowy, a gra polega na przebijaniu trzymaną w dloni rakietką perforowaną, polimerową pileczkę ponad siatką):

„Do niedawna nigdy nie słyszałem o pikleballu i nie sądziłem, że kiedykolwiek będę mógł ponownie uprawiać jakikolwiek sport. Dawno nie machałem rakietą tenisową, ale ten nowy Matty czeka, aby uderzyć żółtą plastikową piłeczkę na Riwierze”.

Jednocześnie aktor pozostał zagorzałym fanem tenisa i śledził wszystkie wydarzenia. Matthew regularnie uczęszczał na mecze US Open i najważniejsze turnieje w Europie. Zrobił to nie tylko po to, by „zabłysnąć” jak wielu jego kolegów, ale także po to, by analizować grę z profesjonalnego punktu widzenia.

Perry znał osobiście wiele tenisowych gwiazd. Matthew wziął udział w meczu pokazowym z najbardziej utytułowaną tenisistką w historii Sereną Williams, był idolem legendarnego Connorsa, był bliskim przyjacielem innych amerykańskich tenisistów Andy'ego Roddicka i Andre Agassiego (oraz jego byłej żony, aktorki Brooke Shields), a także trzykrotnej zwyciężczynii Wielkiego Szlema Jennifer Capriati, która również miała problemy z nałogami. Według plotek Perry i Capriati spotykali się krótko na początku XXI wieku, ale oficjalnie nie potwierdzili swojego związku.

Wśród legend najnowszej historii Perry sympatyzował z Rogerem Federerem, którego często komplementował na portalach społecznościowych. W 2017 roku Szwajcar grał w parze ze swoim głównym rywalem Rafaelem Nadalem. Perry był tym tak zachwycony, że jego cytat odbił się szerokim echem w mediach sportowych:

„Federer i Nadal grają teraz w parze. Oglądam transmisję na kanale Tennis Channel. W zasadzie jestem w niebie” – napisał Matthew.

Aktor był „jedną z osób” dla wielu przedstawicieli touru, dlatego podczas US Open wpuszczono go do szatni.

„Przeważnie po prostu siedzę w salonie dla graczy i udaję profesjonalistę” – przyznał.

Matthew ostatni raz widziany był na US Open w 2022 roku, a podczas finału zawstydził nawet przyszłą mistrzynię w grze pojedynczej Igę Świątek. „Przyjaciele” to jeden z ulubionych seriali Świątek, a jej idol oglądał także jej występy na żywo. Przez chwilę polska tenisistka była naprawdę zdezorientowana, ale mimo to pokonała Ons Jabeur w dwóch setach.

„Naprawdę chciałam się skoncentrować, ale podczas zmiany ujęć widziałem na ekranie Matthew Perry’ego. Czy może być coś bardziej ekscytującego?” – napisała Świątek na Twitterze, publikując wideo z emocjami Chandlera z „Przyjaciół”.

„Gratuluję wspaniałego zwycięstwa, mistrzynio!” - odpowiedział jej aktor.

Matthew Perry bezgranicznie kochał tenis i był blisko wielu legendarnych przedstawicieli tego sportu. Wielu z nich jest prawdopodobnie teraz bardzo smutnych. Jak dotąd tylko różne konta tenisowe w sieciach społecznościowych i 18-krotna mistrzyni Wielkiego Szlema Martina Navratilova odpowiedziały na śmierć Perry'ego, pisząc: „To bardzo smutne. Spoczywaj w pokoju…". Ale na pewno wkrótce będzie więcej reakcji. Wielka strata spotkała nie tylko świat kina, ale także świat tenisa.

***

Jednak najbardziej wymowne odniesienia do tenisa we wspomnieniach Matthew Perry'ego mają charakter przenośny. Wspomina, jak podczas trzymiesięcznego pobytu w szpitalu w 2018 roku ze zmęczenia i rozpaczy nagle opuścił pokój i skierował się na schody między piętrami:

„Nigdy nie będę w stanie wyjaśnić, co stało się potem, ale nagle zacząłem walić głową w ścianę tak mocno, jak tylko mogłem. 15:0 – BUM! 30:0 – BUM! 40:0 – BUM! Gra. As za asem, jeden idealny wolej za drugim, moja głowa to piłka, ściana to twardy kort, cały ból jest w jednym miejscu, uderzam głową w ścianę, na betonie i na całej twarzy mam krew, odbieram Wielkiego Szlema, sędzia krzyczy: »GEM, SET, MECZ – NIELETNI BEZ OPIEKI, SZEŚĆ ZERO, POTRZEBUJĘ MIŁOŚCI, SZEŚĆ ZERO, BOJĘ SIĘ MIŁOŚCI...«. Waliłem głową w ścianę z taką samą siłą, jak Jimmy Connors uderzał forhendami wzdłuż linii. Silna rotacja. Dokładnie w tę cholerną linię”.

Perry wielokrotnie powtarzał, że ​​sława, której pragnął w młodości, nie przyniosła mu ani szczęścia, ani satysfakcji i „nie zapełniła pustki”.

„Nie mogę się niczym cieszyć. W mądry sposób nazywa się to anhedonią – jednym słowem wydam miliony, żeby się dowiedzieć i zrozumieć.

Może dlatego zawsze wygrywałem mecze tenisowe, gdy byłem kilka punktów od porażki”.