Ślub wiele w ich związku nie zmienił, ale zwiększył medialne zainteresowanie nimi. Od dawna byli pożądaną częścią hollywoodzkiej śmietanki. Polański szybko odkrył, że żona jest urodzoną domatorką. Znakomicie gotowała, serwując przysmaki z Południa Stanów, wedle przepisów matki. Wspaniale prowadziła dom, oddając się temu z takim zapałem, że małżonek przypominał jej, iż poślubił nowoczesną hippie, a nie gosposię.
Swoboda, w jakiej wychowano Sharon, pozwoliła jej akceptować luźne podejście Polańskiego do małżeństwa, po cichu wierzyła jednak, że to się zmieni. Reżyser oczekiwał bowiem „związku otwartego”, a jej stosunek do jego niewierności nazywał „przesądami gnębiącymi Sharon”. Doceniał jednak jej oddanie: „Żyła ze mną i to był dowód jej cierpliwości. Być blisko mnie to musi być męka” - pisał. „Mamy z Romanem dobry układ. On mnie okłamuje, a ja udaję, że mu wierzę” - mówiła Sharon wspólnemu przyjacielowi.
"Pewnego razu... w Hollywood". Nowy film Tarantino już w kin...
(…) Za radą męża Sharon zrywa kontrakt z wytwórnią. Pojawia się odmieniona w kryminalnej komedii u boku Deana Martina w The Wrecking Crew, gdzie po lekcjach u samego Bruce’a Lee popisuje się znajomością sztuk walki. Odkrywa, że komedia to jej żywioł, i zbiera entuzjastyczne recenzje. Zaczyna też kolejny projekt „12+1”, włoską komedię - głównie ze względu na szansę współpracy z Orsonem Wellesem. Nagle dowiaduje się, że jest w ciąży.
Polański początkowo jest przerażony wiadomością o dziecku i nie podziela radości Sharon. Ona przyjdzie wkrótce. Zaczynają się poszukiwania nowego domu, w którym powiększona rodzina czułaby się komfortowo. Sharon taki znajduje. Przy Cielo Drive 10050 w Los Angeles. „Wyglądał jak wiejski dworek w ogrodzie pełnym kwiatów” - napisze o nim Polański Wcześniej dom zajmowali ich przyjaciele - producent muzyczny Terry Melcher i aktorka Candice Bergen. Właśnie się rozstali i dom jest wolny.
Sharon nazywa go „domem miłości”. Polański najpierw oponuje - mówi, że ma złe przeczucia. Ale ulega. Zamieszkają tam w lutym 1969 roku, ale już wkrótce znowu muszą się rozstać. On zaczyna właśnie film w Europie, ona ma w Los Angeles sesję zdjęciową ze sławnym fotografem Shahrokhiem Hatamim.
Pamięta moment, w którym - właśnie podczas sesji - do domu wchodzi niski obcy mężczyzna. Ich oczy spotykają się. Przenika ją strach. Tym mężczyzną jest Charles Manson, który szuka Melchera - niedoszłego wydawcy swojej płyty. Bywał tu u niego. Mieszka całkiem niedaleko ze swoją bandą. Swoich ludzi uczy zabijania. Będą wkrótce za niego odwalać mokrą robotę. Opowiada im o wojnie rasowej, którą wymyślił w chorej głowie po wysłuchaniu piosenek Beatlesów. Straszy nadchodzącą murzyńską rewoltą, w czasie której dokona się rzeź białych, i mówi wyznawcom, że to oni muszą ich uprzedzić. Ale Sharon o tym wszystkim nie ma pojęcia.
Z czasem zapomni tę twarz. We Włoszech kręci film z Orsonem Wellesem. Dzięki staraniom ekipy udaje się ukryć przed okiem kamery widoczną już ciążę. Potem jedzie do Londynu do męża. On chce, by rodziła w Europie, ale ona wraca do L.A. statkiem „Elizabeth Queen II”. Polański, żegnając się z Sharon, odpędza natrętne myśli. „Kiedy trzymałem ją w ramionach, przemknęła mi przez głowę absurdalna myśl: nigdy już jej nie zobaczę. Gdyby nic się nie wydarzyło, prawdopodobnie zapomniałbym o tym przeczuciu, ale utkwiło mi w pamięci na całe życie” - wspomina w autobiografii.
Sharon w L.A. dręczą koszmary. Wciąż śni się jej poduszka, którą wypychano suknie na brzuchu Mii Farrow w czasie kręcenia Dziecka Rosemary, i scena, w której okazuje się, że bohaterka urodziła diabła. „Prosi, by ją już zabrać do szpitala. Nie wie przed czym, a może przed kim ucieka. Na szczęście w L.A. jest przyjaciel Romana z Polski Wojtek Frykowski, który od lat robi za bodyguarda” - tak opisuje ostatnie tygodnie ciąży Tate Krzysztof Kąkolewski w książce „Jak umierają nieśmiertelni”. Frykowski - syn bogatego przedsiębiorcy, bon vivant i dusza towarzystwa - w filmach Polańskiego i w życiu odgrywał rolę opiekuna. Wraz ze swoją nową dziewczyną Abigail Folger, córką potentata kawy, mają za zadanie opiekować się Sharon do powrotu Polańskiego.
Sharon żyje wyłącznie myślą o dziecku. Kompletuje wyprawkę, maluje pokój w delfiny (motyw kręconego przez Polańskiego filmu), dba o siebie - łyka witaminy, codziennie pływa w basenie. Jest upalne lato 1969 roku, które na zawsze zmieni Hollywood.
Ósmego sierpnia Sharon z przyjaciółmi wraca późnym wieczorem z meksykańskiej restauracji. W domu prócz Frykowskiego i Abigail jest jeszcze były partner, a teraz bliski przyjaciel Jay Sebring. Po godzinie 23 zaczynają szykować się do snu. Sharon w sypialni rozmawia z Jayem, w drugim pokoju Abigail czyta książkę. Frykowski śpi na kanapie. Jeśli wierzyć doniesieniom mediów i książce Kąkolewskiego, eksperymentuje z narkotykami, nęcą go artystyczne wizje, jakie przeżywa po zażyciu LSD czy kokainy. Polański, który na gości zamulonych prochami patrzy pogardliwie, nie wie o tym, inaczej nie dopuściłby go do Sharon.
Jest 45 minut po północy dziewiątego sierpnia, gdy na teren posesji wchodzi trójka młodych ludzi: Tex Watson, Patricia Krenwinkel, Susan Atkins. Czwarta osoba - Lindy Kasabian - zostaje w samochodzie i pilnuje, by nikt z zewnątrz nie wszedł do domu. Tex najpierw przecina drut telefoniczny przy bramie. Pierwszą osobą, którą spotyka, jest osiemnastoletni kolega strażnika posesji Steven Parent, który właśnie wraca do domu. Tex zadaje mu cios nożem, a potem, mimo jego błagań, oddaje cztery strzały pistoletu. Wszyscy wchodzą do domu. Trafiają na śpiącego Frykowskiego, który przytępiony narkotykami nie bardzo wie, czy to mu się śni. Na pytanie „Kim jesteście?”, słyszy od Watsona: „Jestem diabłem i przyszedłem tu robić diabli interes”. Susan i Patricia wchodzą dalej. Widzą Sharon i Sebringa rozmawiających w sypialni. Wszystkich spędzają do salonu i związują nieudolnie jednym sznurem.
Sebring prosi, by mieli wzgląd na stan Sharon. W tym momencie Tex oddaje do niego strzał. Bierze sznur, przewiązuje go przez szyję rannego Sebringa, to samo robi z Tate i Folger. Na końcu przeciąga sznur przez belkę wiszącą u sufitu. W tym czasie Wojtkowi i Abigail udaje się wyrwać i uciec z domu. Na trawniku dopadają ich jednak Watson i Krenwinkel. Obie ofiary giną od ciosów zadanych nożem. W domu Atkins pochyla się nad Sharon, krzycząc: „Umrzesz, dziwko”. Sharon błaga: „Dajcie mi dwa tygodnie, a potem mnie zabijecie. Pozwólcie tylko żyć dziecku”. Jej prośby przynoszą jednak odwrotny skutek. Atkins jak szalona zaczyna dźgać Sharon nożem na oślep, gdy ta próbuje osłonić brzuch. Zadaje jej szesnaście ciosów, z czego pięć okazuje się śmiertelnych. W salonie obok niej powstaje ogromna kałuża krwi. Atkins najwyraźniej jednak wciąż mało, bo bierze ręcznik, macza go i pisze na drzwiach »PIG« (»świnia«). To slangowe określenie ludzi bogatych i ustosunkowanych, używane przez najbardziej ekstremistyczne ruchy czarnych, ma sugerować, że to oni stoją za zbrodnią.
Cała czwórka wsiada do samochodu i odjeżdża z poczuciem dobrze wykonanego zadania. „Wszyscy nie żyją” - oznajmią za moment Mansonowi.
CZYTAJ TEŻ: Sharon Tate i Roman Polański. Bardzo mroczny koniec romansu dekady
Roman Polański, który już raz jako dziecko uciekł śmierci, wyrywając się z krakowskiego getta, po raz kolejny przechodzi piekło. Obok Sharon pochowane zostaje ich nienarodzone dziecko, chłopiec, który otrzymuje imiona po obu dziadkach - Paul Richard. Czy ma déjà vu, grzebiąc zmasakrowane ciało swojej młodej, pięknej żony? Miał dziewięć lat, gdy jego matka, również w zaawansowanej ciąży, zginęła w komorze gazowej.
Raz tylko wraca do okresu dzieciństwa w swojej twórczości, kręcąc „Pianistę”, za którego otrzymuje Oscara dla najlepszego reżysera. Pogrzeb Sharon nie kończy koszmaru, przez jaki musi przejść. Hollywood ogarnia zbiorowa psychoza. Mnóstwo gwiazd wyjeżdża z miasta, bojąc się o własne życie. Ludzie instalują alarmy i wynajmują ochronę. Inni kupują broń. Ta zbrodnia na zawsze zmienia Hollywood.
(...) Roman Polański obrazu, nad którym pracował podczas tragedii, nigdy nie dokończy. W 1979 zrealizuje przepiękny melodramat z Nastassją Kinski "Tess" i opatrzy go dedykacją: „Dla Sharon”. Podczas ostatniego wspólnego wieczoru z mężem w Londynie Tate czytała bowiem Tessę d’Urberville Thomasa Hardy’ego. Wyjeżdżając, powiedziała: „Przeczytaj, to świetny materiał na nasz nowy wspólny film”.
Pisząc wstęp do wspomnień Debry Tate w 2014 roku, Polański wcale nie kryje, że ich bohaterka była miłością jego życia: „Nawet po tylu latach, gdy oglądam spektakularny zachód słońca, odwiedzam piękny stary dom lub doświadczam jakiejś wizualnej przyjemności, instynktownie mówię sobie, jak bardzo by się to i jej podobało. W ten sposób pozostanę jej wierny aż do śmierci”.
Cover video/x-news
POLECAMY:
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
