Artyści, sportowcy, politycy. Związani z Pomorzem, którzy odeszli w ciągu ostatniego roku

Znana i ceniona kuratorka i krytyczka sztuki. Organizatorka i pierwsza dyrektor Centrum Sztuki Współczesnej „Łaźnia” (1998-2001), organizatorka i pierwsza kierowniczka Nomus – Nowego Muzeum Sztuki (2021).

Polski marynarz, pisarz i publicysta, oficer floty handlowej, wieloletni wykładowca w Wyższej Szkole Morskiej w Gdyni.
Był spokrewniony z rodziną aktora Marka Perepeczki (w czasie okupacji Andrzej Perepeczko mieszkał u ojca Marka Perepeczki).

Polski pisarz i poeta. Swoją twórczość poświęcił w większości Gdańskowi jako rodzinnemu miastu. Popularność przyniosła mu debiutancka powieść „Weiser Dawidek” (wydana w 1987), zekranizowana przez Wojciecha Marczewskiego w 2000 pod tytułem Weiser. Na podstawie jego twórczości kilkukrotnie opierano spektakle teatralne: w Teatrze Telewizji „Stół” (2000) i „Srebrny deszcz” (2000), a także Kąpielisko ostrów (2001) w Teatrze im. Juliusza Osterwy w Lublinie.

Został uwieczniony jako jeden z apostołów na obrazie Ostatnia wieczerza Macieja Świeszewskiego, który umieszczono w hali przylotów gdańskiego lotniska. Obraz stanowił inspirację dla powieści pisarza pt. „Ostatnia Wieczerza” z 2007. Od 2019 był członkiem Rady Kultury Gdańskiej.

Polski historyk, profesor nauk humanistycznych. W latach 1973–1975 pracował Ośrodku Analiz i Dokumentacji Prasowej w Gdańskim Wydawnictwie Prasowym. W latach 1976–1989 był zatrudniony w Bibliotece Głównej UG. W latach 1989–2018 pracował w Instytucie Historii UG. Specjalizował się w historii najnowszej. Pełnił funkcję kierownika Pracowni Historii Współczesnych Ruchów Społeczno-Politycznych na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Gdańskiego. Stypendysta Miasta Gdańska i Fundacji Friedricha Eberta.

Informatyk w gdańskim oddziale PPG. "Stawiał na nogi" zawieszone systemy informatyczne, przypominał o aktualizacjach, zajmował się skomplikowanymi sprawami, o których wielu z nas nie miało pojęcia. Ale też ratował zalane klawiatury, wymieniał szybki w telefonach. Poproszony o pomoc, przychodził po chwili. Zawsze oddzwaniał.

Był naszym bohaterem. Żegnał odchodzących z pracy i jako jeden z pierwszych spotykał rozpoczynających tę drogę - przygotowywał im sprzęt, spokojnie tłumaczył, ratował w kłopotach.

Polski historyk literatury, krytyk teatralny i literacki. W pracy badawczej zajmował się historią literatury (szczególnie poezji, dramatu, a także teatru) i kultury okresu romantyzmu oraz XX i XX w., później również problematyką pogranicza sztuk i antropologią. Artykuły, recenzje literackie i teatralne publikował w „Dzienniku Bałtyckim” oraz m.in. w czasopismach „Poezja”, „Teksty”, „Dialog”, „Gazeta Gdańska”, „Tytuł”, „Teatr”, „Twórczość”, „Odra”, „Tygodnik Powszechny”, „Teksty Drugie”. Był członkiem redakcji serii Transgresje. Przygotowywał także podręczniki literatury polskiej dla szkół średnich. W 1999 roku nominowany do Nagrody Literackiej Nike za pracę Cela Konrada: powracając do Mickiewicza.

Polski chemik, profesor nauk chemicznych, specjalizujący się w chemii nieorganicznej, głównie chemii związków krzemosiarkowych, polisilanów i estrów kwasu ortokrzemowego, w tym rentgenograficznych badań strukturalnych.

Aktor Teatru Miejskiego im. W. Gombrowicza w Gdyni w latach 1979 – 2004. Etatową pracę w Teatrze Dramatycznym w Gdyni rozpoczął jako Piórko w przedstawieniu „Pan Geldhab” Fredry w 1979 roku. W gdyńskim teatrze zagrał kilkadziesiąt ról, dzieląc swój czas między teatr, telewizję, radio, rodzinę, pracę społeczną. Na przestrzeni lat pojawił się na małym ekranie m.in. w „Pograniczu w ogniu”, „Lokatorach”, czy „Sąsiadach”. W jego filmowym dorobku znalazły się natomiast takie produkcje, jak „Outlanders” oraz „Miasto z morza”.

Gdyński przedsiębiorca i kibic Arki Gdynia. Od lat zmagał się z nowotworem. Był wieloletnim sponsorem Arki Gdynia. Prywatnie wspierał wiele inicjatyw i akcji charytatywnych. Gdy zdiagnozowano u niego białaczkę, stał się w Gdyni symbolem dzielnej walki z chorobą nowotworową.

W 2012 roku przeszedł przeszczep szpiku. Dwa lata później spotkał się z dawcą, Ulrike Jäger-Mohrhagen z Niemiec i osobiście jej podziękował. Mimo zmagań z ciężką chorobą był ciągle aktywny, zaangażowany w sprawy miasta. Sprzeciwiał się m.in. zbyt intensywnej zdaniem wielu mieszkańców zabudowie zabytkowej Kamiennej Góry. Angażował się w akcje charytatywne, w tym Szlachetną Paczkę, a także działania DKMS Polska na rzecz powszechnego rejestrowania się dawców szpiku.

W latach 1943-1944 należał do oddziałów AK na Wileńszczyźnie. Aresztowany przez Sowietów, przez pięć lata więziony był w łagrze na Syberii. Od kwietnia 1944 r. służył w 5. batalionie 77. Pułku Piechoty AK, jako goniec. Aresztowany przez NKWD w sierpniu 1944 r., dostał od stalinowskiego sądu wyrok dziesięciu lat pozbawienia wolności i pięciu lat pozbawienia praw publicznych. Po wypuszczeniu z łagru, został przymusowo uznany za obywatela ZSRR i karnie osiedlony w Norylsku. Do Polski przyjechał w roku 1957 i razem z rodziną zamieszkał w Gdańsku.

Kontrabasista zespołu Flamingo. Urodził się w Sopocie. Przez wiele lat pracował w Operze i Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku, a następnie – od czasów Danuty Baduszkowej do 2021 roku – w Teatrze Muzycznym w Gdyni, gdzie grywał również na gitarze basowej i akordeonie. Był też nauczycielem w Średniej Szkole Muzycznej w Gdańsku – jednym z jego uczniów był Janusz „Macek” Mackiewicz. Pod koniec lat 60. Zubel grywał w swingowo-tanecznym kwintecie Stanisława Danielewicza, a w bieżącym już wieku w kwartecie Sopoccy Harnasie, a także w kaszubskim zespole wokalno-instrumentalnym Fala w Gdyni. W 2020 roku otrzymał medal „Civitas e Mari” z rąk prezydenta Gdyni. Zmarł w Żukowie.

Polski grafik, rysownik, okazjonalnie malarz. Grafiki Roku. Artysta brał udział w ponad 200 wystawach ogólnopolskich i międzynarodowych. Otrzymał 56 nagród i wyróżnień (w tym 14 na wystawach międzynarodowych), m.in. w: Gdańsku, Krakowie, Jeleniej Górze, Łodzi, Olsztynie, Kaliszu, Seulu, Klużu-Napoce, Pančevie, Pilźnie, Wrocławiu, Timișoarze, Warnie.

Polska działaczka samorządowa, inżynier, w latach 2002–2014 burmistrz Rumi, startująca z ramienia lokalnych komitetów. W 2004 została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi.

Polski duchowny rzymskokatolicki, doktor nauk teologicznych, rektor Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Gorzowskiej w Gościkowie-Paradyżu w latach 1978–1980 i Wyższego Seminarium Duchownego w Koszalinie w latach 1981–1986, biskup pomocniczy koszalińsko-kołobrzeski w latach 1984–1992, biskup pomocniczy pelpliński w latach 1992–2011, od 2011 biskup pomocniczy senior diecezji pelplińskiej. Zmarł w szpitalu w Tczewie. 9 marca 2024 został pochowany w krypcie bazyliki katedralnej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Pelplinie.

Był honorowym obywatelem Gdyni, poetą, dramaturgiem, tłumaczem i dyplomatą. Jego teksty weszły na stałe do polskiej kultury.

 
Dzieciństwo spędził w Komorowie Starym i Gdyni. I to tutaj uczęszczał do II Liceum Ogólnokształcącego. W 1956 roku ukończył wydział Filologii Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego. Dwa lata później ukazał się jego pierwszy tomik wierszy „Wigilie wariata”.
Pracował m.in. jako dziennikarz w „Po Prostu”, był kierownikiem literackim Teatru Telewizji, kierownikiem literackim Teatru Polskiego w Warszawie, dyrektorem Polskiego Instytutu Kultury w Londynie, wykładowcą na wydziale filmu Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, wykładowcą na Sunny University w Albany w USA.

W latach 1991-1995 pełnił funkcję ambasadora RP w Republice Irlandii. Bryll był również tłumaczem z języka irlandzkiego, czeskiego i jidysz.

Polski archiwista i bibliotekarz, działacz opozycji w okresie PRL. We wrześniu 1980 przystąpił do NSZZ „Solidarność”. Od 4 stycznia 1982 był internowany w Iławie, a od 15 czerwca do 9 grudnia tego samego roku w Kwidzynie. W czasie internowania uczestniczył w protestach, doznał także ciężkiego pobicia. W 2007 został członkiem Stowarzyszenia Osób Represjonowanych i Poszkodowanych w latach 1980–1990 Regionu Elbląskiego. W grudniu 2014 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce. Dwa lata później odznaczono go także Krzyżem Wolności i Solidarności. W listopadzie 2010 otrzymał Medal Honorowy „W Uznaniu Zasług dla Powiatu Sztumskiego”.

Polska fizyczka, profesor nauk fizycznych. Jej zainteresowania zawodowe obejmowały modele dyskretne systemów złożonych oraz analizę szeregów czasowych w procesach fizjologicznych. Była organizatorką i współorganizatorką cyklu konferencji Summer Solstice Conference on Discrete Models of Complex Systems, odbywających się od 2009 r. Była autorką ponad 100 publikacji i artykułów naukowych.

Polski pianista, kompozytor. Był absolwentem Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku. Był współtwórcą Gdańskiego Teatru Muzycznego „Picorello”. Współpracował z Teatrem Atelier, m.in. z Agnieszką Osiecką.

Polska polityk, związkowiec, posłanka na Sejm. Z wykształcenia chemik. W latach 1997–2001 sprawowała mandat posłanki na Sejm III kadencji, wybranej w okręgu gdańskim z listy Akcji Wyborczej Solidarność. Reprezentowała NSZZ „S”, w 1998 weszła w skład Ruchu Społecznego AWS.

Kompozytor i muzyk, laureat Oscara za muzykę do filmu „Marzyciel”. Związany był także z Gdynią i jej środowiskiem filmowym. W lutym 2017 roku odbyło się prawykonanie „Emigry – Symfonii bez końca”, utworu po części autobiograficznego, zamówionego przez Muzeum Emigracji w Gdyni.

W Gdyńskiej Szkole Filmowej prowadził warsztaty muzyki filmowej.

Polska chemiczka, profesor, specjalizująca się w chemii fizycznej i elektrochemii. Zawodowo była związana z Wydziałem Chemicznym Politechniki Gdańskiej w latach 1956–2002. W 2014 roku nadano jej tytuł Profesor Emeritus PG. Została pochowana na cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku.

Wójt gminy Kobylnica. Leszek Kuliński pełnił funkcję wójta od 1998 roku, wykazując się niezmiernym zaangażowaniem, pracowitością i oddaniem na rzecz społeczności lokalnej.

Jego determinacja i wizja rozwoju przyczyniły się do wielu kluczowych inwestycji i inicjatyw.

Polski filozof, etyk i tłumacz, profesor nauk humanistycznych, nauczyciel akademicki wielu uczelni. Uczeń prof. Leszka Kołakowskiego. Był tłumaczem na język polski prac wybitnego duńskiego filozofa Sørena Kierkegaarda. W 1993 otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych.

Dziennikarz, redaktor, publicysta związany z Gdańskiem i Pomorzem. Urodził się w 1972 roku, był absolwentem gdańskiego II LO. Studia ukończył na Wydziale Prawa Uniwersytetu Gdańskiego. Przez 15 lat pracował w "Gazecie Wyborczej", najpierw w redakcji w Gdańsku, a potem w Warszawie. Pełnił tam stanowisko szefa działu zagranicznego (2006-2008) i krajowego (2008-2012). Po odejściu z „Wyborczej” wybrał pracę dla serwisu analitycznego Polityka Insight. Od 2018 roku był redaktorem naczelnym serwisu Polityka.pl. i zastępcą redaktora naczelnego tygodnika “Polityka”.

Polski dziennikarz, satyryk, w latach 2023–2024 redaktor naczelny tygodnika „NIE”. W latach 1990–2001 pracował w redakcji trójmiejskiego oddziału Gazety Wyborczej, gdzie pełnił m.in. funkcję sekretarza redakcji. W tym czasie współpracował również z miesięcznikiem literackim „Przedproża”.

W 2002 rozpoczął pracę w tygodniku „NIE”, gdzie przez 10 lat pełnił funkcję wicenaczelnego. W maju 2023 został redaktorem naczelnym pisma, zastępując Jerzego Urbana.

Polski geolog, poseł na Sejm I kadencji. W 1980 wstąpił do „Solidarności”. Był członkiem komitetu założycielskiego, a później przewodniczącym komisji oddziałowej związku w swoim miejscu pracy. W latach 1991–1993 sprawował mandat posła na Sejm I kadencji z listy Wyborczej Akcji Katolickiej.

Była wszechstronną artystką, uprawiającą zarówno malarstwo sztalugowe, jak i ścienne, a także specjalizującą się w tkaninie monumentalnej. W 1945 roku wraz z rodziną przeniosła się do Sopotu, który stał się jej nowym domem i miejscem twórczej działalności. Jej prace zdobiły wnętrza wielu kościołów, w tym kościoła Najświętszej Marii Panny i Chrystusa Króla w Gdańsku, a także wiele innych przestrzeni publicznych. Krystyna Jacobson była jedną z pierwszych studentek Instytutu Sztuk Plastycznych w Sopocie.

Wieloletni Prezes Biura Projektów Budownictwa Komunalnego w Gdyni, drogowiec, inżynier i projektant. Przez wiele lat jako prezes Biura Projektów Budownictwa Komunalnego realizował projekty rozwoju i przebudowy połączeń drogowych w mieście. 
Był nie tylko cenionym urzędnikiem, drogowcem, inżynierem i projektantem, ale przede wszystkim człowiekiem, który zawsze służył innym swoją pomocą i wiedzą. Jego zaangażowanie i oddanie sprawom społeczności nie miały granic.

Swoją działalnością przez kilkadziesiąt lat wspierał rozwój sytemu transportowego w Gdyni. Był współautorem koncepcji jednego z najbardziej śmiałych i trudnych rozwiązań, jakim jest trasa Eugeniusza Kwiatkowskiego. Opiniował także rozwiązania dla budowy Drogi Czerwonej i Via Maris.

Polski działacz państwowy i sportowy, inżynier rolnictwa, w latach 1987–1990 wicewojewoda gdański. Przez wiele lat zasiadał w gdańskim oddziale Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego. Od 1989 mieszkał w dzielnicy Oliwa, gdzie zmarł, został pochowany na cmentarzu w Matarni.

Ostatnio prezes Malborskiego Towarzystwa Budownictwa Społecznego, którą to funkcję pełniła od 2015 roku. Najbardziej zostanie zapamiętana jako pierwsza (i jedyna do tej pory) kobieta-poseł z powiatu malborskiego i jako jedyny mieszkaniec powiatu malborskiego, który po 1990 roku zasiadał w rządzie RP.

Mandat posła sprawowała od 1993 do 2007 roku, wybierana z list Sojuszu Lewicy Demokratycznej. w latach 2001-2005 pełniła funkcje wiceministra Skarbu Państwa oraz wiceministra gospodarki i pracy. Nauczycielka, harcerka (była komendantka Hufca ZHP Malbork), radna sejmiku wojewódzkiego na Pomorzu, radna powiatu malborskiego. Miała 66 lat.

Wieloletni dyrektor VI Liceum Ogólnokształcącego w Gdyni. Dla nauczycieli był mentorem, uczniowie darzyli go wielkim szacunkiem. Stanowisko objął w 1972 roku i przez kolejne 19 lat z życzliwością, charyzmą i pasją wspierał pedagogów, pracowników szkoły i uczniów. To od jego nazwiska szkoła była przez długi czas nazywana „Zającówką”. Dzięki wizji Józefa Zająca VI Liceum Ogólnokształcące im. Wacława Sierpińskiego stało się jedną z czołowych szkół średnich nie tylko w Gdyni, ale i na Pomorzu.

Polska działaczka konspiracji niepodległościowej w czasie II wojny światowej, uczestniczka powstania warszawskiego. Podczas okupacji niemieckiej, od lipca 1940 mieszkała w Warszawie, gdzie od września 1940 wznowiła naukę na tajnych kompletach. W trakcie powstania warszawskiego służyła jako sanitariuszka. Po wojnie udała się do Łodzi, gdzie w 1945 ukończyła liceum i zdała maturę. Następnie kształciła się w Szkole Pielęgniarstwa w Gdańsku, którą ukończyła w marcu 1947. Przez 25 lat pracowała w służbie zdrowia. Do śmierci mieszkała w Gdyni.

Były burmistrz Pucka. Był prezesem Spółdzielni Mieszkaniowej w Pucku oraz przewodniczącym Rady Powiatu Puckiego, a w latach 1999-2006 burmistrzem miasta Puck.

Był również wieloletnim członkiem puckiego oddziału Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego oraz wieloletnim prezesem oddziału Zrzeszenia w Pucku.

Polski inżynier, kapitan żeglugi wielkiej, publicysta, działacz katolicki, były wiceminister transportu i gospodarki morskiej. Od 1991 do 1993 z ramienia Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego był podsekretarzem stanu w Ministerstwie Transportu i Gospodarki Morskiej w rządach Jana Olszewskiego i Hanny Suchockiej. Publikował m.in. w „Naszym Dzienniku”. W 2011 przyjęty do Zakonu Rycerskiego Grobu Bożego w Jerozolimie, w którym miał rangę Kawalera. W 2016 został przewodniczącym Konwentu Morskiego.

Polski polityk, działacz związkowy, nauczyciel, poseł na Sejm III kadencji. Od 1980 do 1981 należał do Niezależnego Zrzeszenia Studentów, potem rozpoczął działalność w NSZZ „Solidarność”. Od marca 1993 do czerwca 1998 pełnił funkcję przewodniczącego zarządu regionu gdańskiego „Solidarności”, w latach 90. był (do 1997) wiceprzewodniczącym komisji krajowej związku.

Pełnił funkcję posła III kadencji z listy Akcji Wyborczej Solidarność. Zaliczał się do najbliższych współpracowników Mariana Krzaklewskiego i najbardziej wpływowych polityków AWS. W 2001 nie uzyskał mandatu i powrócił do działalności związkowej. Był związany z istniejącą w latach 2004–2008 Partią Centrum. W latach 2006–2010 był sekretarzem komisji krajowej NSZZ „S”. W 2017 powołany w skład rady programowej Radia Gdańsk.

Polski filolog specjalizujący się w historii literatury polskiej XIX wieku, profesor nauk humanistycznych. Był promotorem ponad 230 prac magisterskich i 10 doktorskich, autorem ponad 200 publikacji, a także redaktorem i współautorem Słownika literatury polskiej XIX wieku. Był członkiem Komitetu Nauk o Literaturze Wydziału Nauk Humanistycznych Polskiej Akademii Nauk i Rady Naukowej Instytutu Badań Literackich PAN oraz członkiem honorowym Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza.

Polski działacz społeczny, publicysta, członek Solidarności oraz Solidarności Walczącej. Dwukrotnie, w 1982 i 1983 aresztowany i skazany za próbę nielegalnego przekroczenia granicy, przez Sąd Garnizonowy w Krakowie i Sąd Marynarki Wojennej w Gdyni. W 1984 zaangażował się w działalność Solidarności Walczącej. Za organizację strajku na wydziale szkoleniowym Stoczni im. Komuny Paryskiej, zwolniony dyscyplinarnie. W 1984 współzałożyciel Solidarności Walczącej Oddział Trójmiasto, członek Komitetu Wykonawczego SW.

W 1986 zorganizował wraz z Edwardem Frankiewiczem grupę Solidarności Walczącej w Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, która przeprowadziła kilka akcji o charakterze sabotażowym. Przygotował plany uwolnienia Bogdana Borusewicza z aresztu śledczego w Gdańsku oraz był wykonawcą, w uzgodnieniu z Andrzejem Kołodziejem, ostrzegawczej, nocnej detonacji materiałów wybuchowych pod budynkiem Komitetu Miejskiego PZPR w Gdyni. Organizował poligrafię SW Trójmiasto. Aresztowany w marcu 1987, zwolniony w październiku 1988, objął funkcję szefa Oddziału oraz wszedł do Komitetu Wykonawczego SW.

Po 1991 wycofał się z aktywności społecznej. Zamieszkał na Kaszubach. Zajmował się badaniami historycznymi. Pracował w prywatnej firmie. Od 2003 był wiceprezesem Kaszubskiej Fundacji „Podaruj dzieciom nowe życie”, a od 2010 wiceprezesem Fundacji Pomorska Inicjatywa Historyczna. W 2017 wojewoda Dariusz Drelich powołał go w skład Pomorskiej Wojewódzkiej Rady Konsultacyjnej ds. Działaczy Opozycji Antykomunistycznej oraz Osób Represjonowanych z Powodów Politycznych, w której zasiadał do 2024.

Polski inżynier, elektrotechnik i nauczyciel akademicki, profesor nauk technicznych, prorektor Politechniki Gdańskiej (1990–1996). W pracy naukowej zajmował się głównie automatyką w elektroenergetyce i systemami elektroenergetycznymi. Jako autor i współautor opracował około 50 patentów, opublikował około 200 prac naukowych. Był członkiem prezydium Komitet Elektrotechniki Polskiej Akademii Nauk, a także członkiem organizacji branżowych (m.in. Stowarzyszenia Elektryków Polskich).

Przyjaciel gdańskiego hokeja i proboszcz parafii pw. św. Antoniego z Padwy w Wocławach (od 2008 roku). Wcześniej przez wiele lat stacjonował  w Gdańsku, skąd miał możliwość fotografowania meczów hokejowych.

Fotografia była jego pasją. Był bardzo szanowaną postacią w gdańskim środowisku hokejowym. Udzielał ślubów wielu zawodnikom, w tym reprezentantom Polski. Zmarł w 66. roku życia i 34. roku kapłaństwa.

Miał 98 lat. Pochodził z Grzmucina niedaleko Radomia. Zdecydował się na służbę w Marynarce Wojennej i tak w 1955 roku trafił do Gdyni. Aż do wojskowej emerytury służył w jednostce w Dębogórzu. W stan spoczynku przeszedł w 1988 roku w stopniu komandora. Dopiero po pierwszych częściowo wolnych wyborach w 1989 roku ujawnił swoją konspiracyjną przeszłość w AK.
Był aktywnym społecznikiem i przyjacielem młodzieży. Przez wiele lat sprawował funkcję prezesa gdyńskiego koła Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej. Za swoje zasługi i walkę o wolną Polskę dwukrotnie został odznaczony Krzyżem Walecznych.

Polski koszykarz występujący na pozycji środkowego, wielokrotny medalista mistrzostw Polski. Występował w Wybrzeżu Gdańsk, później był wieloletnim dyrektorem Wybrzeża Gdańsk

Polski szermierz, w latach 1989–2008 trener reprezentacji Polski kobiet we florecie. Karierę sportową jako szermierz rozpoczął w 1963 i do 1968 trenował oraz występował jako zawodnik AZS Gdańsk. W 2000 Polski Związek Szermierczy nadał mu tytuł fechmistrza. Był to pierwszy tytuł fechtmistrza nadany trenerowi od 1939. Od 1989 do 2008 był trenerem kadry narodowej seniorek oraz kadry olimpijskiej we florecie kobiet. Podopiecznymi i wychowankami Tadeusza Pagińskiego są m.in.: Sylwia Gruchała, Magdalena Mroczkiewicz, Małgorzata Wojtkowiak, Barbara Szewczyk-Wolnicka, Anna Wojtczak-Sobczak, Katarzyna Felusiak-Zakrzewska, Agnieszka Szuchnicka-Wąsowicz, Magdalena i Izabela Knop.

Zaangażowany także w działalność związaną z rekonstrukcją historyczną. Był jednym z twórców Kapituły Rycerstwa Polskiego – ogólnopolskiej organizacji zrzeszającej grupy rekonstrukcyjne.

Polski piłkarz i trener piłkarski, selekcjoner reprezentacji Polski w latach 1986–1989. Jako piłkarz występował na pozycji napastnika. Wychowanek Metalowca Łódź, następnie grał w Starcie Łódź, ŁKS Łódź oraz Lechii Gdańsk. W sierpniu 1986 roku wygrał konkurs na stanowisko selekcjonera reprezentacji Polski. Kadrę narodową prowadził od 25 sierpnia 1986 do 15 czerwca 1989. Odszedł po przegranym meczu z reprezentacją Anglii w eliminacjach mistrzostwa świata 1990. Po zakończeniu pracy z reprezentacją Polski trenował drużyny polskie i zagraniczne.

Polski lekkoatleta, średniodystansowiec i trener lekkoatletyczny, mistrz i rekordzista Polski, olimpijczyk. Na Akademickich Mistrzostwach Świata (UIE) w 1951 w Berlinie zdobył srebrny medal w biegu na 800 metrów oraz brązowy w sztafecie 4 × 400 metrów. Sztafeta ta w składzie Gerard Mach, Bogdan Lipski, Zygmunt Buhl i Korban ustanowiła wówczas rekord Polski czasem 3:17,2. Był trzykrotnym mistrzem Polski: w biegu na 800 metrów i na 1500 metrów w 1951 oraz na 800 metrów w 1952. Był zawodnikiem OMTUR Gdynia (1947), Zrywu Gdańsk (1948) i Spójni Gdańsk (1949-1953).

Był absolwentem Uniwersytetu Gdańskiego, ukończył też Podyplomowe Studium w Kolegium Zarządzania i Finansów w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. Przez prawie 20 lat związany był z Radiem Gdańsk, gdzie przeszedł całą ścieżkę od reportera po prezesa i redaktora naczelnego rozgłośni. Zbudował markę gdańskiej stacji. Był jednym z pomysłodawców organizacji piłkarskiego Euro 2012 w Gdańsku, choć w jego sercu pierwsze miejsce zajmowała koszykówka. W 2005 roku został dyrektorem biura prezydenta gdańska Pawła Adamowicza, w tym samym czasie prezydent Aleksander Kwaśniewski odznaczył go Złotym Krzyżem Zasługi. Prawie do końca swoich dni przewodniczył Gdańskiej Radzie Sportu.

Polski żeglarz roku 2013 i 2014. Jako pierwszy polski żeglarz opłynął biegun północny, w 2013 r. pokonując Przejście Północno-Wschodnie, a rok później Przejście Północno-Zachodnie. Za oba otrzymał najważniejszą polską nagrodę żeglarską: Rejs Roku - Srebrny Sekstant.

W latach 2017-2018 opłynął świat.

Polska saneczkarka i spadochroniarka, instruktorka spadochronowa, reprezentantka Polski w saneczkarstwie i spadochroniarstwie. Swoją karierę sportową zaczynała od budowy modeli latających. Zawodniczka Aeroklubu Krakowskiego i Gdańskiego. 3-krotna wicemistrzyni świata (1958, 1962), 4-krotna mistrzyni Polski. W plebiscycie „Dziennika Bałtyckiego” Antonina Chmielarczyk otrzymała tytuł sportowca 1966 na Pomorzu. 27 stycznia 2019, za „rozsławianie dobrego imienia Polski” została uhonorowana, nadawanym przez Prezesa Rady Ministrów, Medalem 100-lecia Odzyskania Niepodległości.

Sportowiec, były polski szczypiornista, uczestnik igrzysk olimpijskich w 1972 roku (był to pierwszy awans polskich piłkarzy ręcznych do rozgrywek olimpijskich). Zawodnik polskiej reprezentacji narodowej, Wybrzeża Gdańsk (w latach 1960-69) i SPR Stali Mielec, z którą w 1975 r. jako kapitan zdobył tytuł wicemistrza Polski. Pierwszy polski zawodnik piłki ręcznej, który przekroczył liczbę stu występów reprezentacyjnych.

Polska nauczycielka, pierwsza na świecie i jedyna w Polsce licencjonowana sędzia żużlowa, pasjonatka szybownictwa, spadochroniarstwa i żużla. Nazywana „żelazną damą” polskiego żużla. 1 maja 1958, podczas uroczystości miejskich związanych z obchodami 1 maja, przeleciała szybowcem nad tłumem zebranym niedaleko Dworca Głównego w Gdańsku. Musiała awaryjnie lądować, ale przelot odbił się szerokim echem w prasie krajowej.

Sport żużlowy zaczęła uprawiać w roku 1955. Następnie pełniła funkcję wirażowej. Brała udział w ogólnopolskich rajdach motocyklowych kobiet jako jedna z 30 zawodniczek.

W 1964 zdobyła licencję sędzi żużlowej. W nowej roli debiutowała 6 września 1964, sędziując mecz Stali Toruń z Tramwajarzem Łódź. Cieszyła się zaufaniem i sympatią polskich gwiazd żużla.

29 maja 2024 Irenę Nadolną-Szatyłowską wpisano do Księgi Rekordów Guinnessa jako pierwszą kobietę sędzię żużlową na świecie. Planowany przy tej okazji mural jej poświęcony odsłonięto 6 września 2024, w 60. rocznicę jej debiutu sędziowskiego.

Prezesem Lechii został w lutym 1983 roku. To za jego kadencji Biało-Zieloni sensacyjnie wygrali Puchar Polski oraz Superpuchar i zagrali słynny dwumecz z Juventusem w PZP. Zrezygnował po awansie Lechii do Ekstraklasy, w 1985 roku. Co ciekawe, Januszewski był nazywany "najskuteczniejszym prezesem Lechii". Dbał o zawodników - załatwił im mieszkania na Chełmie, a po zdobyciu Pucharu Polski nagrodził ich dwutygodniowymi wczasami nad Balatonem.

Był absolwentem Politechniki Gdańskiej oraz zawodnikiem sekcji rugby AZS Gdańsk (1958-1959). Zdobył srebrny medal mistrzostw Polski seniorów w 1958 roku. Potem był zawodnikiem Lechii Gdańsk (1959-1964) zdobywając w biało-zielonych barwach złote medale mistrzostw Polski seniorów 1960 i 1961; srebrny 1963, brązowy 1962.

Polski trener lekkoatletyczny, profesor, rektor AWF w Gdańsku (1990–1996). W latach 1985-2002 pełnił funkcję prezesa AZS AWF Gdańsk. Pochowany na Cmentarzu Witomińskim w Gdyni.

Od 2009 r. był prezesem Klubu Lekkoatletycznego Lechia Gdańsk, a w latach 80. i 90. poprzedniego stulecia był dyrektorem Lechii, gdy była jeszcze klubem wielosekcyjnym, w tym podczas słynnego dwumeczu z Juventusem Turyn w 1983 roku. Zasiadał również w zarządzie sekcji koszykówki gdańskiego Startu.

Trener piłki nożnej, w sezonie 1987/88 prowadził w ekstraklasie Lechię Gdańsk. Początkowo w sezonie 1969/70 prowadził drużynę Floty Gdynia. Później pełnił w kilku klubach funkcję asystenta trenera: w latach 1974-1976 w Stoczniowcu Gdańsk, w latach 1976-1977 Widzewa Łódź, zaś w sezonie 1978/79 Lechii Gdańsk.

W sezonie 1979/80 trenował juniorów Lechii, później pracował w Stoczniowcu. Następnie był ponownie asystentem trenerów w kilku klubach: 1983/84 Bałtyk Gdynia, 1984–1986 Legia Warszawa, 1986/87 Lechia Gdańsk. W kwietniu 1987 roku zastąpił Mariana Geszke w Lechii Gdańsk. W jego debiucie trenerskim biało-zieloni pokonali 18 kwietnia 1987 roku Motor Lublin 4:0. Zespół z Traugutta 29 prowadził równo rok.

Piłkarz występujący na pozycji napastnika, wychowanek Lechii Gdańsk. W Lechii zadebiutował w 1969 r. W latach 1969-1970 rozegrał jeden mecz, a następnie trafił do Floty Gdynia. W 1972 r. wrócił do Gdańska, gdzie grał przez kolejne osiem lat. W latach 1980–1981 był zawodnikiem Arki Gdynia. W 1981 został zawodnikiem zespołu Vistula Garfield. Został pochowany na Cmentarzu Łostowickim.

Polski koszykarz występujący na pozycji środkowego. W latach 2003–2008 w barwach Polpharmy Starogard Gdański rozegrał 123 mecze.

Polski trener siatkówki. Od roku 1997 z małymi przerwami pracował w PTPS Piła, przeważnie jako asystent Jerzego Matlaka. Od początku sezonu 2012/2013 był asystentem pierwszego trenera Atomu Trefla Sopot, Jerzego Matlaka, a po jego zwolnieniu, w grudniu 2012 r. przejął obowiązki pierwszego trenera zdobywając z zespołem mistrzostwo Polski. Od 2009 do 2011 był asystentem Jerzego Matlaka w żeńskiej reprezentacji Polski. Na początku 2022 roku zdiagnozowano u niego stwardnienie zanikowe boczne.

Jesteśmy na Google News. Dołącz do nas i śledź "Dziennik Bałtycki" codziennie. Obserwuj dziennikbaltycki.pl! w internecie