Kim jest Abelard Giza? Wszystko o jego kabarecie, filmach i miłości

Czy jest popularny? Skądże, protestuje. Czasem ktoś poprosi go o autograf, zawoła: "Się masz Blacha".
- Gorzej gdy rozpoznają mnie ze skeczu o Hitlerze, wtedy krzyczą "Ty Hitler!". Słowa wyrwane z kontekstu brzmią dziwnie - uśmiecha się.

Niektórzy uważają go za skandalistę, dla innych jest buntownikiem.
Jego telewizyjny monolog, tak zwany stand-up, wywołał protest Andrzeja Jaworskiego, przewodniczącego - złożonego wyłącznie z posłów i senatorów PiS - parlamentarnego zespołu ds. przeciwdziałania ateizacji Polski. Uznał on, że żarty Gizy obrażały papieża i ludzi w podeszłym wieku i złożył wniosek o ukaranie TVP2, gdzie program wyemitowano.
Abelard Giza zapewnia, że podczas występu nie posunął się zbyt daleko.

- Gdybym uważał, że coś jest nie tak, to bym tego nie zrobił, nie wyszedł z tym do ludzi. Ci, którzy słuchają uważnie zrozumieli, co miałem na myśli. Dziwi mnie i niepokoi dlaczego w naszym kraju ludzie nie mogą wierzyć w to, co chcą. Polska to nie jest państwo wyznaniowe. Chyba mamy wolność słowa? - pyta retorycznie.

Abelard Giza ma talent w genach, odziedziczył go m.in. po dziadku, znakomitym, pełnym fantazji malarzu Hugonie Laseckim - wieloletnim wykładowcy na gdańskiej ASP.

- Mam genialną rodzinę, mama jest zdolniacha, ojciec ma fajne poczucie humoru - zapewnia Giza. - Moi najbliżsi nigdy w życiu nie mówili mi co mam robić. Zawsze wspierali mnie i dopingowali. Chodzili na jasełka w kościele - dwa razy grałem w nich pastuszka. Oglądali moje pierwsze występy kabaretowe. Czasami mnie to wykurzało. Mówiłem: Nie, nie przychodźcie. Zawsze musiałem zarezerwować miejsce dla babci, dziadka, rodziców i brata oczywiście też. Kumple mówili: Daj spokój stary, rodzinę będziesz zapraszał? Więc marudziłem, "Już to widzieliście". Dzisiaj wiem, że jest to najlepszy zespół dopingujący jaki można mieć. Zawsze byli szczerzy, nigdy nie zachwycali się bezkrytycznie tym, że Abelardek jest na scenie. Coś im się podobało, coś nie. Czasem dziadek przychodził i mówił: A może zrób tak? Jak się pojawiłem w telewizji, cała rodzina zwariowała. Ale super! - cieszyli się.

Abelarda kusi kino. Jego film sensacyjny "Towar" otrzymał wiele nagród, w tym OFFskara za scenariusz. Kiedy robił kolejny, w jednej z ról obsadził swojego dziadka.

To nie był debiut filmowy malarza. Kiedyś zagrał u wnuka, mężczyznę, którego zastrzelili.
- Tym razem uszedłem z życiem - cieszył się Hugon Lasecki.
Zagrał faceta, który codziennie wychodzi z psem na spacer. Któregoś razu odkrywa, że podoba mu się pewna kobieta. Zwierza się z tego spotkanemu duszkowi, który jest... duuużą marchwią.
- Abelard, to cholernie fajny chłopak - zapewnia z dumą.

Mama Abelarda mówi, że syn był inteligentny, od urodzenia.
- Szybko zaczął mówić, szybko chodzić. Wymyślał wierszyki dwuwyrazowe. Był zabawny, lubił się przybierać i już jako dziecko robił kabaret. Nigdy nie nudził się w swoim towarzystwie. Nawet kiedy po dwóch latach miał brata to siedział w kąciku i kombinował sam. Skąd imię Abelard? Mój tata chciał tak nazwać swoje dziecko, ale że na świat przyszła córka zostałam Heloizą. Dlatego postanowiłam, że mój syn będzie miał na imię Abelard.

Abelard Giza kiedy był mały marzył, aby zostać reżyserem.
- Dzisiaj wiem, że to nie jest tak hop siup. Potem uznałem, że to co lubię to pisanie i wymyślanie dziwnych historii. Jako dziecko bawiłem się z rodzicami i bratem Hugonem w odtwarzanie filmów z Indianą Jonesem. Ubrani w kurtkę i czapkę chodziliśmy po całym mieszkaniu, szukając świętego Graala - wspomina.
Brat Hugon, tak jak dziadek ukończył ASP.

Abelard Giza pisząc obiema dłońmi czerpie z doniesień prasowych i telewizyjnych. Na tapecie często bywają politycy z Sejmu.
W jednym z programów aplauz widowni budziło spotkanie posła z kolesiem z "dzielni".
- Co robicie - pyta koleś?
- Dbamy o szkoły, budujemy drogi, stadiony...
- Zarąbiście, a kiedy będziecie u nas na dzielni?
- My się nie rozumiemy. My mamy mandaty...
- To tak, jak my, ale my mamy też wyroki.
- My też - odpowiada z dumą poseł.

Abelard Giza zapewnia, że dla komika nie istnieją żaden granice. Można śmiać się z wszystkich i z wszystkiego.
- Złe emocje, albo rzeczy, które nas wykurzają trzeba jakoś skomentować. Mamy wolność słowa, poza tym nie mam zamiaru ranić czy obrażać ludzi swoimi tekstami - mówi.

Wciąż zaskakuje pomysłami. Kiedy napisał sztukę "Swing", ciepło przyjętą przez publiczność, wydawało się, że koniec z kabaretem, zostanie poważnym komediopisarzem. Tymczasem zrobił film na kanwie tego pomysłu. Dobrze, teraz będzie filmowcem - prorokowano. Tymczasem, myk, znów wraca do teatru i pracuje nad sztuką dla Teatru Wybrzeże (choć nie sam - wspólnie z Kubą Roszkowskim i Wojtkiem Tremiszewskim). Niezmiennie jednak pisze teksty dla kabaretu Limo.

To Limo przyniosło mu sławę. Kabaret do życia w 1999 roku powołali Abelard Giza i Marcin Kulwikowski, wówczas uczniowie gdańskiego VIII LO. Limo, zabłysnął na festiwalu "Wyjście z cienia" w Gdańsku. Potem była PaKA i pierwsze miejsce. I znów PaKA, na której dostali główną nagrodę, budząc szemranie z powodu tematyki programu "Za murami, za ogniami". Szalała święta Inkwizycja i braciszkowie, była Joanna d'Arc, habity. W roku 2006 na festiwalu Lidzbarskie Wieczory Humoru i Satyry zdobyli Grand Prix za program "Miasteczko" i nagrodę "Dla pierwszych buntowników Rzeczypospolitej".
- Buntownicy, mam nadzieję, nie będą już potrzebni. Chyba, że zbuntujemy się wszyscy. Czekam kiedy się wszyscy wkurzą. Jednak z drugiej strony, kiedy patrzę na polskich kibiców, takich prawdziwych, albo na ludzi jak się jednoczą w sytuacjach trudnych, wtedy nie chciałbym być nikim innym, jak tylko Polakiem.

Z czego się śmieją Polacy? - zastanawia się - Czasy, gdy im gorzej - tym śmieszniej - już się skończyły. Był taki moment, gdy satyrycy, kabareciarze uderzyli mocno w PiS, każdy chciał dołożyć swoją cegiełkę. Teraz rządzi Donald Tusk. Nie jest o wiele lepszy, jeśli chodzi o organizację, budowanie stadionów, dróg itd. Ale na pewno nie jest fanatykiem, człowiekiem, który pragnie wszystkich pobić. Może dlatego my nie zamierzamy jego bić. Odpuściliśmy mu... Chwilowo - dodaje po namyśle.

Nie ma wolnego czasu, odkąd w jego życiu pojawiła się ukochana Daria.
- 28 lat byłem sam i nagle odkryłem, że takie wspólne obejrzenie filmu, zjedzenie razem obiadu albo wyjście na spacer jest super - wyznaje zakochany Abelard.