Wanda Wiłkomirska (ur.1929) miłość do muzyki wyniosła z domu. Jej ojcem był muzyk, Alfred Wiłkomirski. On też był pierwszym nauczycielem Wandy, u którego w wieku pięciu lat zaczęła pobierać lekcje gry na skrzypcach. Po dwóch latach nauki wystąpiła po raz pierwszy publicznie. Muzyczną edukację kontynuowała w w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi w klasie Ireny Dubiskiej, a potem w Warszawie i Budapeszcie.
Wiłkomirska była laureatką czterech międzynarodowych konkursów: w Genewie (1946), w Budapeszcie (1949), Międzynarodowego Konkursu Bachowskiego w Lipsku (1950) i Konkursu im. Wieniawskiego w Poznaniu (1952).
Od czasu triumfalnego debiutu w Ameryce (1961) z orkiestrą Filharmonii Narodowej rozpoczęła się jej kariera międzynarodowa. Koncertowała na pięciu kontynentach, brała udział w inauguracyjnym koncercie odbudowanej po wojnie Filharmonii Narodowej w Warszawie, otwarciu Barbican Hall w Londynie, grała też na pierwszym po zakończeniu II wojny światowej koncercie orkiestry Syndney Symphony w Operze w Sydney.
Uczestniczyła w projektach kameralnych, grając z rodzeństwem („Trio Wiłkomirskich”), a także z Marthą Argerich, Danielem Barenboimem, Gidonem Kremerem, Mischą Maiskim. Coroczne koncerty w USA, liczne koncerty w prawie wszystkich państwach europejskich, w Japonii, Nowej Zelandii i Ameryce Południowej oraz wspaniałe recenzje powodują, że Wanda Wiłkomirska uważana jest za jedną z czołowych skrzypaczek XX wieku.
O śmierci skrzypaczki poinformował Drugi Program Polskiego Radia.
