Sprowadzenie do Polski szczątek prezydentów na uchodźstwie. Historia tych, którzy utrzymali konstytucyjną ciągłość władzy RP

Urodził się w 1885 r. w miejscowości Kutaisi w Gruzji, w której osiedlił się jego dziadek odbywający tam część kary po udziale w powstaniu styczniowym. W II Rzeczpospolitej był jednym z prominentnych polityków, trzykrotnie zajmował stanowisko ministra spraw wewnętrznych, był wojewodą i marszałkiem senatu.

Po klęsce kampanii wrześniowej Ignacy Mościcki wyznaczył go na swojego następcę na stanowisku prezydenta (po rezygnacji Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego). 30 września 1939 r. został zaprzysiężony w Paryżu na Prezydenta RP – tym samym został pierwszym Prezydentem RP na uchodźstwie. Obejmując na obczyźnie stanowisko głowy państwa – pozbawionego terytorium, ale uznawanego przez sojuszników – przyjmował odpowiedzialność za walkę o odzyskanie niepodległości.

Po klęsce Francji w czerwcu 1940 r. przeniósł się wraz z rządem do Wielkiej Brytanii. W grudniu 1942 r. wystosował list do papieża Piusa XII, w którym prosił Watykan o upomnienie się o prześladowanych Polaków i Żydów. Po zakończeniu wojny nie złożył urzędu, przedłużając tym samym działalność suwerennej państwowości II Rzeczypospolitej, mimo że społeczność międzynarodowa w większości uznała legalność władz komunistycznych w Polsce. Zmarł 9 czerwca 1947 r. w Ruthin w Walii. Szczątki Władysława Raczkiewicza zostaną sprowadzone do Polski i spoczną w Mauzoleum w Świątyni Opatrzności Bożej.

Urodził się w 1883 r. w Warszawie. Był politykiem i dyplomatą, dwukrotnie pełnił funkcję ministra spraw zagranicznych. W czerwcu 1947 r., po śmierci Władysława Raczkiewicza, objął urząd Prezydenta RP na uchodźstwie. Sprawował go aż do śmierci w 1972 r. Samowolne przedłużenie kadencji doprowadziło do sporów i trwałych podziałów w środowisku emigracyjnych elit, a także do utworzenia Rady Trzech – opozycyjnego ośrodka przypisującego sobie uprawnienia głowy państwa. Jego szczątki zostaną sprowadzone i pochowane w Świątyni Opatrzności Bożej.

Zaleski wyznaczył na swego następcę Stanisława Ostrowskiego. Po jego śmierci, 7 kwietnia 1972 r., Rada Trzech rozwiązała się uznając legalność jego nominacji.

Urodził się w 1892 r . we Lwowie, był synem powstańca styczniowego. Z wykształcenia lekarz. W czasie I wojny światowej żołnierz Legionów i Wojska Polskiego. Przed II wojną światową pełnił funkcje posła na Sejm i prezydenta Lwowa w latach 1936–1939.

Po wybuchu II wojny światowej został aresztowany i więziony przez NKWD we Lwowie i w Moskwie. Zwolniony na mocy amnestii po pakcie Sikorski-Majski. Dołączył do armii Andersa, z którą wydostał się ze Związku Sowieckiego i przeszedł cały szlak bojowy.

Po wojnie osiadł w Wielkiej Brytanii, gdzie prowadził praktykę lekarską, brał udział w życiu politycznym i społecznym emigracji, był członkiem towarzystw i organizacji naukowych. W 1972 r. objął urząd Prezydenta RP na uchodźstwie, który piastował do 1979 r. Zmarł 22 listopada 1982 r. w Londynie. Szczątki Stanisława Ostrowskiego po sprowadzeniu do Polski zostaną złożone w Mauzoleum w Świątyni Opatrzności Bożej.

Urodził się w 1891 r. w Zakopanem, w znanej wielkopolskiej rodzinie. Uzyskał doktorat z prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim. Dyplomata, od 1934 r. ambasador RP w Wielkiej Brytanii. Na podstawie dokumentów dostarczonych do Londynu przez kuriera Jana Karskiego i potwierdzonych jego świadectwem, Edward Raczyński przygotował i przedstawił aliantom szczegółowy raport na temat Holokaustu.

W sierpniu 1944 r. bezskutecznie apelował o pomoc dla Powstania Warszawskiego. Po zakończeniu II wojny światowej pozostał na emigracji, pełniąc funkcję nieoficjalnego przedstawiciela władz RP przy rządzie brytyjskim. W 1979 r. objął urząd Prezydenta RP na uchodźstwie, który piastował do 1986 r. Edward Raczyński był najstarszym (złożył urząd w wieku 95 lat) oraz najdłużej żyjącym (101 lat) Prezydentem RP. Zmarł 30 lipca 1993 r. w Londynie. Szczątki Edwarda Raczyńskiego spoczywają w Mauzoleum rodowym Raczyńskich w Rogalinie, gdzie zostaną na prośbę rodziny.

Urodził się w 1913 r. w Bielinach Kapitulnych. Ukończył prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Był harcerzem i uczestnikiem wojny obronnej 1939 r. Po ewakuacji Wojska Polskiego do Wielkiej Brytanii służył w 10. Brygadzie Kawalerii Pancernej gen. Stanisława Maczka w Szkocji, a następnie, w Sztabie Głównym Polskich Sił Zbrojnych.

Po wojnie pozostał w Wielkiej Brytanii, pracował społecznie, aktywnie uczestniczył w życiu politycznym emigracji. W latach 1976–1986 był premierem rządu RP na obczyźnie. W 1986 r. objął urząd Prezydenta RP na uchodźstwie. Zmarł nagle w lipcu 1989 r. w Londynie. Szczątki Kazimierza Sabbata, na prośbę rodziny zostaną na cmentarzu Gunnersbury, gdzie zostały pochowane.

Urodził się w 1919 r. w Białymstoku. Od najmłodszych lat związany z harcerstwem. W 1940 r. został aresztowany przez NKWD i skazany na karę śmierci. Po stu dniach w celi śmierci władze ZSRR zmieniły wyrok na 10 lat łagru. Przebywał na Kołymie aż do podpisania Układu Sikorski-Majski, dzięki któremu wyszedł na wolność.

W 1942 r. wstąpił do Armii Polskiej w ZSRR i walczył m.in. pod Monte Cassino. Po zakończeniu wojny osiadł w Wielkiej Brytanii. Urząd głowy państwa objął w 1989 r. Ponieważ uznał wybory prezydenckie w 1990 r. za wyraz osiągniętej przez Polskę wolności i demokracji, podjął decyzję o zakończeniu działalności władz RP na emigracji. Zginął tragicznie w katastrofie smoleńskiej w 2010 r. – w drodze na uroczystości rocznicowe Zbrodni Katyńskiej. Jego szczątki pochowane są w Panteonie Wielkich Polaków w Świątyni Opatrzności Bożej. Zostaną przeniesione do specjalnego Mauzoleum prezydentów na uchodźstwie, gdzie spoczną w towarzystwie szczątek Władysława Raczkiewicza, Augusta Zaleskiego i Stanisława Ostrowskiego.

Źródło: misjawolnapolska.pl