Jerozolimską bożnicę dwukrotnie burzyli do fundamentów Babilończycy i Rzymianie. Żydowskie przesłanie mówi, że kiedy Świątynia na wzgórzu Morii stanie po raz trzeci, Jezus zstąpi na ziemię powtórnie.
Do dziś z budowli pozostał tylko jeden fragment, część zachodniego muru zwana obecnie Ścianą Płaczu. Tam, gdzie ponoć kiedyś stała Świątynia Salomona, znajdują się teraz sakralne obiekty islamu - meczet Al-Aksa i Kopuła na Skale. Dla muzułmanów to trzecie najważniejsze miejsce kultu po Mekce i Medynie.
Przed rządami biblijnego króla Dawida Jerozolima była małą, prowincjonalną mieściną Kananejczyków. Położoną pośrodku pełnej wzgórz krainy, daleko od szlaków handlowych. To syn Dawida, Salomon otoczył miasto grubym murem obronnym, wybudował wewnętrzny fort i wreszcie samo serce miasta, symbol zjednoczonych plemion Hebrajczyków, czyli Świątynię Jerozolimską. Stanęła ona na wzgórzu Moria w X wieku p.n.e.
Według Biblii król Dawid (ten od procy, którą pokonał olbrzymiego Filistyna Goliata) po kilkuletnich wojnach zjednoczył żydowskie plemiona Judy pod sztandarem jednego królestwa. Budowę świątyni nakazał Dawidowi sam Bóg. I on sam zaprojektował także kształt swego kościoła.
Dawid przekazał swemu synowi Salomonowi, iż świątynia ma być wzniesiona na tym samym wzgórzu, na którym Abraham chciał złożyć w ofierze Bogu swego syna Izaaka. Tym samym, na którym Bóg przekazał Hebrajczykom ziemię Kanaan we władanie. Ale świątynia miała służyć wszystkim wierzącym w Boga, a nie jedynie Hebrajczykom.
Dawid sam chciał rozpocząć budowę, ale Bóg mu tego zabronił, gdyż wojowniczy król miał ręce skalane krwią. Dawidowi udało się jednak zgromadzić budulec - kamień i marmury, brąz, żelazo i złoto. Świątynię budowało kilkadziesiąt tysięcy robotników przez siedem lat, zachowując przy tym całkowite milczenie.
Wcześniej miejscem kultu dla ludu Abrahama był jedynie przenośny namiot zwany Miszkan, czyli Przybytek Mojżeszowy. Tam też przechowywano skrzynię z kamiennymi tablicami z Dziesięcioma Przykazaniami, czyli Arkę Przymierza.
Po wybudowaniu Świątyni Jerozolimskiej jej mury i wały obronne miasta broniły Arki schowanej w najbardziej strzeżonym pomieszczeniu. Podłoga była w nim ze złota, tak jak blacha, którą obito skrzynię z Arką Przymierza.
Złote były wewnętrzny ołtarz, na którym codziennie poświęcano Bogu krew zwierzęcia, a także siedmioramienne świeczniki. Wszystko zaś zdobiły drogocenne kamienie. Teren świątyni przypominał ogród Edenu, pełen fontann i kwitnących krzewów.
Jerozolima położona jest na czterech wzgórzach. Najczęściej wymienianym w Biblii nie jest jednak Moria, ale Syjon. Poniżej rozciągają się doliny: Jozefata, Cedronu i Gehenny. Kompleks świątynny był bardzo rozległy i swą wielkością praktycznie dorównywał samej Jerozolimie w czasach Salomona.
Stanowił jakby oddzielne święte miasto. Według Talmudu część dla kobiet znajdowała się na wschodzie, a główny dziedziniec na zachodzie. Tam umiejscowiono zewnętrzny ołtarz, na którym składano dary z zabijanych zwierząt, a mięso i krew spalano w ofierze.
Bezpośrednio do świątyni przylegał kompleks pałacowy. Jerozolima Salomona stała się urzędową i duchową stolicą państwa hebrajskiego. Trzy razy do roku każdy wierzący musiał pielgrzymować do tutejszej świątyni zwanej Beit Adonai (Dom Boży), Beit HaMikdash (Święty Dom) czy po prostu Beitachah, czyli Twój Dom.
Świątynia Salomona przetrwała w niezmienionej postaci przez ponad cztery wieki. W roku 586 p.n.e. została obrabowana i zrównana z ziemią przez babilońskie wojska króla Nabuchodonozora II.
Na nowo postawiono ją w skromniejszej postaci za czasów perskiego króla Cyrusa, który zwrócił wolność Żydom. Tak zwana Druga Świątynia Jerozolimska zaczęła być budowana na wzgórzu Moria w 535 roku p.n.e. Ukończono ją 20 lat później.
Ponoć miała kształt prostokąta o rozmiarach 150 m na 50 m. Rzymski cesarz Pompejusz nie ważył się zniszczyć tego obiektu kultu, choć w roku 63 p.n.e. nakazał zmasakrować kapłanów, którzy nie chcieli go wpuścić do środka. W 21 roku n.e. król Herod odnowił świątynię w stylu greckim. Ponoć rozebrał ją i postawił na nowo.
W roku 70 n.e. Rzymianie kompletnie zburzyli świątynię podczas tłumienia żydowskiego powstania. Nie odbudowano jej do dzisiaj. Nie sprawdziły się też słowa Jezusa, który zapewniał Żydów, że jeśli cokolwiek zdarzy się świątyni, on odbuduje ją w trzy dni. Ale jedna z hipotez głosi, że Świątynia Jerozolimska została już wzniesiona po raz trzeci na tym samym miejscu. Kształt meczetu Al-Aksa świadczyłby o tym, że to budowla oryginalnie zaprojektowana przez Rzymian.
W 536 r. miano by ją jakoby wybudować na polecenie cesarza Justyniana, jako... chrześcijański kościół Świętej Marii. Dopiero potem budynek został zaadaptowany na islamski meczet. Do dzisiaj Arabowie nazywają dolinę Cedronu (nad którym góruje Wzgórze Świątynne) Wadi Sitt Maryam, czyli Doliną Naszej Pani Marii.
Gdzie podziały się skarby króla Salomona, nie wie nikt. Nie ma śladu po czyniącej cuda Arce Przymierza. Teren zajmowany przez islamskie miejsca kultu jest wyłączony z jakichkolwiek prac archeologicznych. Po Świątyni Salomona nie pozostał praktycznie najmniejszy artefakt.
