Barbara Wałkówna urodziła się w Świętochłowicach na Górnym Śląsku, ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Aktorską w Krakowie.
Na scenie debiutowała w roku 1954 w Teatrze im. S. Żeromskiego w Kielcach. W 1956 roku podjęła pracę w Teatrze im. S. Wyspiańskiego w Katowicach, a w roku 1960 przeniosła się do Łodzi, do Teatru im. S. Jaracza. W latach 1970-1986 była aktorką Teatru Nowego w Łodzi, zaś w latach 1986-1990 pełniła funkcję dyrektora artystycznego Teatru im. L. Solskiego w Tarnowie. Od roku 1990 była ponownie aktorką Teatru im. S. Jaracza w Łodzi. Jej mężem był aktor tej sceny, Józef Zbiróg.
Na teatralnej scenie Barbara Wałkówna zagrała około 250 ról. Sprawdzała się znakomicie zarówno w repertuarze dramatycznym, jak i komediowym. Wyrazista, niezwykle skupiona, nadzwyczaj precyzyjna, a przy tym tworząca bohaterki pełne prawd, poruszające i niejednoznaczne. W Teatrze im. Jaracza zagrała m.in. Zosię w „Krakowiakach i góralach” w reż. Feliksa Żukowskiego, Bertę w „Ondynie” w reż. Maryny Broniewskiej, Pannę Młodą w „Weselu” w reż. Jerzego Grzegorzewskiego, Krzeminę w „Zdziczeniu obyczajów pośmiertnych” w reż. Waldemara Zawodzińskiego, Anielę w „Damach i huzarach” w reż. Zbigniewa Brzozy, A w „Trzech wysokich kobietach” w reż. Barbary Sass, Matkę w „Śnie o jesieni” w reż. Pawła Miśkiewicza, Marynę w „Wujaszku Wani” w reż. Jacka Orłowskiego, Dziadówkę w „Dybuku” w reż. Mariusza Grzegorzka.
Miała na koncie również role filmowe i telewizyjne, m.in. w „Szkicach węglem” i „Kaloszach szczęścia” Antoniego Bohdziewicza, „Decyzjach” Juliana Dziedziny, „Samotności we dwoje” i „Opadły liście z drzew” Stanisława Różewicza, „Chłopach” Jana Rybkowskiego, „Królowej Aniołów” Mariusza Grzegorzka, serialu „Klan”.
Nagradzana za role w spektaklu „Trzy wysokie kobiety”, Krzeminy w „Zdziczeniu obyczajów pośmiertnych”, otrzymała również Srebrny Pierścień za całokształt pracy artystycznej, Medal „Pro publico bono” im. Sabiny Nowickiej oraz Srebrny Medal „Gloria Artis”.
Należała do najbardziej charakterystycznych i cenionych aktorek łódzkiej sceny. Należała do artystów, dla których Teatr był istotą życia.
