Leszek Moczulski nie żyje. Znany polityk, założyciel KPN, zmarł w wieku 94 lat

Urodził się w 1930 roku w Warszawie, ale po II wojnie światowej trafił z rodzina do Sopotu. Choć Leszek Moczulski dołączył tam do podziemnej organizacji niepodległościowej, to gdy wrócił do stolicy na studia prawnicze, został członkiem komunistycznego Związki Walki Młodych, a następnie Polskiej Partii Robotniczej, która przerodziła się w Polska Zjednoczoną Partię Robotniczą.

Rozpoczął pracę jako dziennikarz, pisał między innymi w „Życiu Warszawy”, tygodnikach „Wieś” i „Dookoła świata”, współpracował z Telewizją Polską.

Pierwszy raz został aresztowany w 1957 roku pod zarzutem „szkalowania PRL w prasie zagranicznej”, ostatecznie został uniewinniony. Nawiązał także kontakty ze środowiskiem przedwojennych „piłsudczyków” i zaczął tworzyć niepodległościowe struktury. Na początku lat 70. XX wieku powstał Konwent, mający dążyć powołania ruchu politycznego.

Leszek Moczulski rozmawiał między innymi z twórcami Komitetu Obrony Robotników, a w 1977 został rzecznikiem nowo powołanego Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela (ROPCiO).

Jednak już po roku w organizacji doszło do rozłamu i w rezultacie powstała Konfederacja Polski Niepodległej, którą kierował przez ponad 20 lat.

Jego aresztowania miał domagać się osobiście sam przywódca Związku Sowieckiego Leonid Breżniew. Kilkukrotnie był zatrzymywany w 1980 roku, zwolnienia Moczulskiego domagały się organizacje opozycyjne, a interweniował w jego sprawie prymas kard. Stefan Wyszyński.

W czasie stanu wojennego został skazany na siedem lat więzienia za „próbę obalenia przemocą ustroju PRL”. Wyszedł na mocy amnestii w sierpniu 1984 roku. Niecały rok później znów był za kratkami, w 1986 roku usłyszał wyrok czterech lat. Znów wyszedł przed czasem, po czym wyjechał za granicę, przebywał w USA, Francji i Wielkiej Brytanii.

Był krytyczny wobec rozmów Okrągłego Stołu, kandydował w wyborach kontraktowych w 1989 roku z list KPN, nie zdobył mandatu. Rok później ubiegał się o fotel prezydenta, zajął ostatnie, szóste miejsce w wyborach, otrzymując 2,5 procent głosów.

Był posłem I i II kadencji Sejmu III RP. Zasłynął rozwinięciem z mównicy sejmowej skrótu PZPR jako „Płatni Zdrajcy, Pachołki Rosji”

Po rosyjskiej agresji na Czeczenię w 1994 roku organizował pomoc dla tamtejszych mieszkańców. Posłem był do 1997 roku, KPN nie weszła w skład Akcji Wyborczej Solidarność, a Moczulski wycofał się z aktywności politycznych, choć dwukrotnie jeszcze bezskutecznie próbował kandydować (w 2001 roku do Senatu i w 2004 do Parlamentu Europejskiego).

Był jednym z uczestników słynnego spotkania podczas tzw. nocy teczek, kiedy prezydent Lech Wałęsa i przedstawiciele części partii Sejmu I kadencji zdecydowali o błyskawicznym odwołaniu rządu Jana Olszewskiego. Powodem była tzw. akcja lustracyjna i ujawnienie przez ówczesnego ministra spraw wewnętrznych Antoniego Macierewicza listy tajnych współpracowników służb bezpieczeństwa PRL.

Leszek Moczulski znalazł się na tzw. liście Macierewicza. Gdy w 1999 roku weszła w życie ustawa lustracyjna, złożył wniosek o autolustrację. Sąd I instancji orzekł, że jako TW Lech w latach 1969-1977 był agentem SB. Apelacja nie przyniosła skutku, a Sąd Najwyższy w 2008 roku oddalił kasację.

To jednak nie był koniec bo w 2011 roku Europejski Trybunał Praw Człowieka orzekł, iż sprawa lustracyjna Moczulskiego naruszała prawo do rzetelnego procesu, wobec czego sprawa wróciła do ponownego rozpatrzenia. Ostatecznie w 2018 roku sam zainteresowany wycofał wniosek o autolustrację, ze względu na stan zdrowia.

Jesteśmy na Google News. Dołącz do nas i śledź Portal i.pl codziennie. Obserwuj i.pl!