Muzeum na Majdanku dostało cenne dary po byłym więźniu (ZDJĘCIA)

Gabriela Bogaczyk

4 października 2018, 7:10

Córka prof. Romualda Sztaby zdecydowała się przekazać Państwowemu Muzeum na Majdanku cenne przedmioty należące do jej ojca. W czasie wojny prof. Sztaba był więźniem niemieckiego obozu koncentracyjnego.

Wśród darów znajdują się bruliony z zapiskami profesora, nakaz aresztowania, zegarek, który służył mu przez całe życie.

- Najbardziej chwyta za serce historia związana z zegarkiem. Prof. Romuald Sztaba otrzymał go w 1930 roku od swojego ojca jako nagrodę za zdanie egzaminu maturalnego. W dniu aresztowania przez przypadek zostawił go w łazience. Okazało się, że zegarek przetrwał wojnę i towarzyszył profesorowi do końca życia - opowiada Agnieszka Kowalczyk-Nowak, rzecznik muzeum.

Niezwykle cennym darem jest oryginalny dokument z nakazem aresztowania przez gestapo.

- Nakaz pochodzi z 1941 roku. Można odczytać, że powodem aresztowania była przynależność do polskiej grupy oporu. Jest to unikat. Było to bardzo rzadkie, aby więźniowie byli po wojnie w posiadaniu nakazu aresztowania. Córka prof. Sztaby też nie wie, w jaki sposób dokument znalazł się w archiwum rodzinnym - wyjaśnia rzeczniczka.

I przypomina, że muzeum apeluje do rodzin, aby przekazały dokumenty, które przechowywane są w archiwach domowych.

- Od zakończenia wojny minęło prawie 75 lat. I tak naprawdę to są ostatnie dowody na funkcjonowanie niemieckiej machiny okupacyjnej. Jeśli dostaniemy je pod opiekę, możemy dokonać konserwacji dokumentów i odpowiednio je zabezpieczyć, aby nie uległy zniszczeniu - tłumaczy Agnieszka Kowalczyk-Nowak.

Prof. Romuald Sztaba urodził się w 1913 r. w Dąbrowie Górniczej. W czasie wojny trafił najpierw do KL Auschwitz. W lutym 1942 r. deportowano go na Majdanek, gdzie początkowo był magazynierem, a wiosną objął funkcję lekarza w rewirze pola I w bloku chirurgicznym. Pracował także w bloku dla chorych na tyfus i świerzb. Działał w obozowym ruchu oporu, współpracował z PCK.

Tak w relacjach dla Muzeum wspominał pracę jako lekarz w obozie w Lublinie: „Nie było laboratorium, nie było próbówek, nie było szkiełek, rozmazów, preparatów. Nie było nic. Patrzenie i czytanie z twarzy, z wyglądu i opukiwanie pacjenta chorego to nie jest medycyna”.

Po wojnie był profesorem Akademii Medycznej w Gdańsku, był kierownikiem Kliniki Chirurgii Dziecięcej. Zmarł w 2002 roku.