Śmierć pacjenta w Sosnowcu. Lekarz: Nie wyobrażam sobie sytuacji, że pacjent umiera na SOR-rze, nie potrafię tego wytłumaczyć.

Agencja Informacyjna Polska Press: Coś złego dzieje na szpitalnych oddziałach ratunkowych.

Dr Maciej Hamankiewicz: Mamy chaos. Problemy SOR-ów są odzwierciedleniem problemów całej ochrony zdrowia, która w Polsce jest źle zorganizowana i dramatycznie niedofinansowana. Nie ma się co dziwić, że człowiek, którego spotyka nieszczęście, jakim jest choroba, chce szybko uzyskać jakąkolwiek pomoc. Czas ma dla chorego człowieka duże znaczenie, więc pacjenci udają się na SOR w nadziei, że tam uzyskają najszybszą pomoc. W ten sposób SOR-y przestały być elementem medycyny ratunkowej w przypadkach ratujących życie, a stały się elementem medycyny ratowniczej dla całej ochrony zdrowia. Pan minister zdrowia chcąc ograniczyć kolejki na SOR-ach wymyślił przed laty, że nocną i świąteczną pomoc przypisze do szpitali zamiast do podstawowej opieki zdrowotnej. Będąc lekarzem-praktykiem mówiłem ministrowi Radziwiłłowi, że to się nie sprawdzi. I nie sprawdziło się. Zgubiła się w tym również idei medycyny rodzinnej. Podobnie z medycyną ratunkową. Ówczesny wiceminister zdrowia Marek Tombarkiewicz walczył usilnie, żeby lekarze nie pracowali w karetkach pogotowia ratunkowego. Efekt jest taki, że wizyty kończą się przywiezieniem pacjenta na SOR. Kolejnym mankamentem jest fakt, że niektóre szpitale, które mają SOR-y, nie mają izb przyjęć, więc wszyscy pacjenci przechodzą przez SOR. Musimy wziąć pod uwagę, że nie ma jasnych zasad dla pacjentów, w przypadku których symptomów choroby udać się na SOR. To wszystko powoduje, że napięcia, jakie tam panują, owocują nieszczęściami – nie tylko pacjentów. Proszę pamiętać, że praca dla personelu na SOR-ach jest ogromnie wyniszczająca.

Jak to możliwe, że pacjent w bardzo złym stanie nie otrzymuje pomocy albo otrzymuje ją po kilku godzinach oczekiwania w cierpieniu?

Takie zdarzenie nie powinno mieć w ogóle miejsca. Na pewno odpowiednie organy sprawdzą, jak do tego doszło, że pacjent nie był po minucie hospitalizowany na oddziale. Ale tu kłania się sprawa likwidowania łóżek w szpitalach i braków pielęgniarek. A braki już przerabialiśmy w latach 70. - były kartki, potem nagle zniknęły problemy z mięsem. Tu podobnie – są metody, żeby pielęgniarek było więcej. W przypadku chorego z Sosnowca - podejrzewam, że nie było dla niego miejsca na oddziale. Ja nie wyobrażam sobie sytuacji, że pacjent umiera na SOR-rze, nie potrafię tego wytłumaczyć.

Czy pacjenci mają czego się obawiać?

Jeżeli dalej tak źle będzie wyglądało finansowanie ochrony zdrowia i chaos organizacyjny to mamy czego się obawiać. Ja się obawiam jako pacjent o siebie i moich bliskich. Jestem lekarzem, więc mogę sobie sam pomóc w niektórych sprawach, ale pozostali ludzie są w jeszcze gorszej sytuacji. Mamy czego się bać. Musimy żądać zmian, szczególnie w zakresie finansowania i organizacji ochrony.

Co powinni robić pacjenci – dzwonić po karetkę czy samodzielnie jechać na SOR?

Pacjenci to doskonale wiedzą – jeżeli ktoś ma oczekiwać na tomografię komputerową pół roku, to lepiej wypić piwo, położyć się na ławce i zadzwonić po pogotowie. Tomografię będzie miał tego samego dnia, bez żadnej kolejki. Polacy sobie świetnie radzą.

Kto i co może coś zrobić, by zmienić tę sytuację?

Za organizację i finansowanie pełną odpowiedzialność wziął na siebie jeden człowiek – minister zdrowia. Przejął za sprawą jego poprzedników bezpośredni nadzór na NFZ, który de facto zajmuje się sprawami organizacyjno-finansowymi. Jeśli ktoś się tego podjął, to za to odpowiada. Najłatwiej skazywać żołnierza na polu bitwy, ale proszę pamiętać, że za przegrane odpowiadają generałowie. Należy szukać winnego za śmierć pacjenta wśród generałów.