Koronacja Karola III coraz bliżej. Jak w przeszłości wyglądały ceremonie? Czasem było gorąco!

Koronacja Karola III na króla Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej odbędzie się 6 maja w Opactwie Westminsterskim, gdzie wydarzenie tego typu mają miejsce - zgodnie z tradycją - od ponad 900 lat. 

Wraz z upływem kolejnych tygodni, które mijały od śmierci i pogrzebu Elżbiety II, poznawaliśmy kolejne szczegóły dotyczące uroczystości koronacyjnej jej syna.

Wiemy już m.in. jak będzie wyglądała lista koronacyjnych piosenek, a także kto wystąpi na koncercie koronacyjnym, który odbędzie się dzień po ceremonii.

Zanim jednak będziemy przeżywać i skupiać się na uroczystości związanej z Karolem III, zobaczmy, jak wydarzenia te wyglądały w przypadku jego poprzedników.

Koronacja Elżbiety II odbyła się 2 czerwca 1953 roku, a ceremonię poprowadził urzędujący wówczas arcybiskup Canterbury - Geoffrey Fisher. Zanim jednak matka Karola doczekała się oficjalnej uroczystości, przez prawie rok i cztery miesiąca rządziła krajem - od 6 lutego 1952 roku. Oznacza to, że czekała na koronację prawie dwa razy dłużej niż czeka obecnie jej syn.

Koronacja Elżbiety II jest o tyle ważna, że była pierwszą, z której posiadamy tak wiele informacji dzięki rozwojowi wszelkiej technologii, która pozwoliła na utrwalenie jej. Sama uroczystość rozpoczęła się już od godz. 6 rano, gdy bramy otworzyły się dla mediów. Do początku była jeszcze długa droga.

Orkiestra zaczęła grać o 8:55, a o 9:30 rozpoczęła się procesja regaliów z dwoma koronami, jabłkiem i pozostałymi przedmiotami. Para królewska opuściła Pałac Buckingham dopiero o 10:15., a do Westminsteru przybyła o 11.

Królowa Elżbieta II nosiła diamentowy diadem przeznaczony na koronację Jerzego IV oraz naszyjnik i kolczyki koronacyjne z 1858 roku, noszone przez małżonki królów od 1902 roku.

Elżbieta do nawy opactwa weszła o godz. 11:20, a chóry odśpiewały wówczas hymn "I was glad". Ostatecznie koronowana została o 12:34 koroną św. Edwarda. Następnie w kaplicy św. Edwarda dokonała zamiany korony na cesarską koronę państwową, która jest lżejsza i wygodniejsza do noszenia. Przebrała się także w szatę z fioletowego aksamitu.

Na przyjęcie królowej w pokojach emerytów przygotowano suchy prowiant, m.in. wędzonego łososia, foie gras, ser czy herbatniki. Królewska para opactwo opuściła o 14:53 i przejechała autokarem po Londynie, by powrócić do Pałacu o 16:30.

Od jej koronacji mijały lata, a ona wciąż pozostawała u władzy. Stała się pierwszym władcą, który osiągnął Szafirowy Jubileusz swojej koronacji, a w 2015 roku została najdłużej panującym brytyjskim monarchą. Z czasem została też najdłużej panującym monarchą na świecie, a także pierwszą osobą, która dożyła Platynowego Jubileuszu.

Koronacja Jerzego VI, czyli poprzednika królowej Elżbiety, odbyła się natomiast 12 maja 1937 roku. Co ciekawe, był to dzień wyznaczony na koronację Edwarda VIII (brata Jerzego), jednak ten zdążył wcześniej abdykować.

Prace personelu rozpoczęły się o 4 rano, a goście przybywali od 6. Procesja regaliów rozpoczęła się o 9:30. Warto zaznaczyć, że od Karola II korony i inne przedmioty niezbędne w ceremonii były przenoszone dzień wcześniej do komnaty jerozolimskiej w opactwie.

Świadkowie ceremonii wspominają, że wewnątrz opactwa wówczas wszystko było kolorowe z niebieskimi i złotymi zasłonami, szkarłatnymi szatami i mundurami.

Poprzednim koronowanym królem Zjednoczonego Królestwa był natomiast Jerzy V, którego uroczystość odbyła się 22 czerwca 1911 roku.

Ceremonia wyróżniała się tym, że królewska para przygotowała nowe obicia do ołtarza głównego w Opactwie Westminsterskim, które są nadal w użyciu.

Przód przedstawia m.in wyhaftowaną scenę ukrzyżowania z otaczającymi ją aniołami trzymającymi tarcze z królewskimi herbami oraz herbem św. Edwarda.

Koronacja zapisała się w historii faktem, że była pierwszą, podczas której dozwolone było fotografowanie w opactwie.

Pierwsza koronacja w XX wieku należała do Edwarda VII i miała miejsce 9 sierpnia 1902 roku. Co prawda, pierwotnie miała się ona odbyć 26 czerwca, jednak król doznał zapalenia wyrostka robaczkowego i zapalenia otrzewnej. Wymagał natychmiastowej operacji inaczej groziła mu śmierć, dlatego zdecydował się przełożyć koronację.

Ceremonia, poza zmianą terminu, zapisała się w historii z uwagi na udział w niej ślepnącego biskupa Fredericka Temple'a, który najpierw zażądał wydrukowania modlitw wielkimi literami, ale następnie i tak odczytywał je błędnie. W dodatku włożył na królewską głowę koronę zwróconą przodem w odwrotną stronę.

Pierwszą udokumentowaną koronacją w Opactwie Westminster była natomiast koronacja Wilhelma Zdobywcy, która odbyła się 25 grudnia 1066 roku. Wcześniej nie było ustalonego miejsca ceremonii.

Jak opisują średniowieczne księgi, po zwycięstwie pod Hastings król pomaszerował do Londynu, gdzie został koronowany zgodnie ze starożytnym obrządkiem angielskim.

Ceremonii dokonał Aldred, arcybiskup Yorku zamiast Stiganda, arcybiskupa Canterbury. Przeciwni temu byli francuskojęzyczni Normanowie i anglojęzyczni Sasi. Gdy krzyczeli niezadowoleni, normańscy żołnierze uznali to za próbę zamachu i zaczęli podpalać domy wokół opactwa.

Dym wdarł się do kościoła, co sprawiło, że wierni uciekli, a w okolicy wybuchły zamieszki.

W większości przypadków strona religijna i duchowa obrzęku jest równie ważna jak sama symbolika i majestatyczność ceremonii. Nie zawsze jednak tak było i zdarzały się okresy z większą "swobodą" w tym temacie narodu i samych władców.

Przykładem może być koronacja Jerzego III z 22 września 1761 roku. Król przebył trasę z Pałacu św. Jakuba do Westminster Hall ze swoją żoną w lektykach, a następnie przeszedł z sali do Opactwa, mijając tłumy wiernych zgromadzone wzdłuż trasy.

Procesja i ceremonia były bardzo długie, a koronacja zakończyła się dopiero o 15:30. Być może to miało wpływ na to, że część zebranych zaczęła spożywać posiłki podczas kazania.

W przypadku syna Jerzego III również nie obyło się bez ekscesów, chociaż tutaj winny był sam król i jego postawa. Jerzy IV odmówił wstępu na ceremonię i do opactwa swojej żonie Carolinie, z którą był w separacji.

Samo wydarzenie miało miejsce 19 lipca 1821 roku i, poza skandalem, wiązało się z ogromnymi wydatkami. Uroczystość kosztowała 230 tysięcy funtów, a sporą kwotę wydano m.in. na nową koronę z ponad 12 tysiącami specjalnie wykonanych brylantów.

Z okazji koronacji odbył się też festiwal muzyczny. Jednak tak jak w przypadku Karola III odbędzie się on dzień po ceremonii, w przypadku Jerzego IV było to kilka dni, a festiwal zaplanowano na 24 lipca.

Drugi z synów Jerzego III, który zasiadł na tronie po swoim starszym bracie, poszedł natomiast odwrotną ścieżką. Przede wszystkim, długo trzeba go było namawiać do koronacji, a gdy już się na nią zgodził, wydał tak mało pieniędzy, że uroczystość nazwano "koronacją groszową".

Para królewska została koronowana 8 września 1831 roku, czyli zaledwie dziesięć lat później. Bramy opactwa otworzono już o 4:00 nad ranem, ale procesja rozpoczęła się o 10:15.

Wilhelm IV ubrany był w mundur admirała, a królowa w biało-złotą suknię. Para przybyła na miejsce o 11:00, a ceremonia trwała do 15:00. Król zrezygnował z bankietu koronacyjnego, uznając go za zbyt kosztowny.

źródło: westminster-abbey.org

Jesteśmy na Google News. Dołącz do nas i śledź Portal i.pl codziennie. Obserwuj i.pl!

rs