Szymon Woźniak, żużlowiec Stali Gorzów: Z tej trucizny zrobiłem dla siebie paliwo, będę je dozował, gdy zajdzie taka potrzeba

- Nie da się ukryć, że po finale w Lublinie były duże emocje, ale to dlatego, że bardzo mi zależało na tytule mistrza Polski. Cała drużyna włożyła sporo serca, a niestety nie wyszło. Wiem, że w najważniejszym momencie to ja zawiodłem. A czy złość już mi przeszła? Minęło już kilka tygodni, odpowiem literacko: ja z tej trucizny zrobiłem dla siebie paliwo, będę je dozował, gdy zajdzie taka potrzeba.

- Srebro wzięlibyśmy w ciemno przed sezonem. Gdyby ktoś powiedział, że zajdziemy tak wysoko mimo tylu kontuzji, odpowiedziałbym pewnie: nie ma mowy, to się nie może udać. A my się otarliśmy o złoto, dlatego możemy mieć wysoko podniesione głowy i być dumni z tego, co osiągnęliśmy. Ja jestem dumny z całej drużyny, zawodników, trenera, bo wytrzymaliśmy presję, z którą nie tak prosto sobie poradzić. Podchodziliśmy maksymalnie skoncentrowani do arcyważnych meczów, jak np. ten w Toruniu w play offach, gdy naprawdę musieliśmy nadprogramowo mieć siłę mentalną, by wywalczyć taki wynik. Pokazaliśmy, że jesteśmy prawdziwą drużyną z krwi i kości, a nie zlepkiem indywidualności.

- Oczywiście, że dociera. Jesteśmy sportowcami, musieliśmy się liczyć z tym, że kiedyś taki moment może nadejść. Bartek podjął taką decyzję, wszyscy życzymy mu jak najlepiej, bo przecież on chce się rozwijać. A jaka będzie teraz Stal bez naszego lidera? Zażartowałem ostatnio, że gdy w trójkę pojechaliśmy „ZZ-tką” za Andersa Thomsena, to teraz podobnie musimy pojechać za Bartka.

- Zdecydowanie tak, ale każdy wie, jaką rolę w drużynie pełni. Spodziewamy się tego, co nas może czekać w Stali w przyszłym roku. Myślę, że każdy czuje się gotowy do wzięcia jeszcze większej odpowiedzialności za wynik niż dotychczas. Teraz mamy całą zimę, by się do tego dobrze przygotować, a później wykonać zadanie i dobrze jechać.

- Mam stałe filary podczas okresu przygotowawczego, które rzadko zmieniam. Coś tam oczywiście zmodyfikowałem minionej zimy, co wyszło na plus, bo miałem dobre wejście w sezon. Zmienił się jeden z mechaników w teamie, doszła do zespołu moja żona, która odciążyła mnie z niektórych obowiązków. To jednak już przeszłość, skupiam się na tym, co przede mną. Wiadomo, że co roku są jakieś małe korekty, bo gdybym niczego nie zmieniał, to tak, jakbym nie miał żadnego pomysłu na to, co robić, by rozwijać się. A to jest zawsze najważniejsze i taki mam plan i cel, żeby być lepszym żużlowcem. Stawiam przed sobą ambitne zadania, które mnie inspirują i „kręcą”. Czuję się gotowy, by na swoje barki wziąć odpowiedzialność za wynik. Wiem, że stać mnie na to, ale muszę się dobrze przygotować do sezonu.

- Chyba w życiu żużlowca nie ma czegoś takiego jak całkowity „reset”. Nawet w słonecznym miejscu z drinkiem na leżaku człowiek wciąż zastanawia się i myśli, co tu zrobić lepiej. Po wakacjach w Turcji czeka mnie jeszcze szybka operacja, kończąca definitywnie uraz mojego nadgarstka. Później chwila odpoczynku i zacznę przygotowania fizyczne, bo te sprzętowe już teraz są na zaawansowanym poziomie.

- Dokładnie, one czują, że tata jest częściej w domu i mogą mnie trochę pomęczyć. Oczywiście, nie muszą mnie specjalnie do tego zachęcać, bo ja uwielbiam spędzać z nimi czas, a wiem, że ten okres nie będzie trwał wiecznie. Cieszę się więc każdą chwilą spędzoną z dziećmi. Córki przysparzają wiele radości. Zdaję sobie sprawę z tego, że w trudniejszych momentach mogę liczyć na stałą dawkę pozytywnej energii, bez względu na wynik sportowy.

• 29 lat, wychowanek Polonii Bydgoszcz (2009-2015). Startował także w Sparcie Wrocław (2016-2017). Od sezonu 2018 w Stali Gorzów. Indywidualny mistrz Polski seniorów (2017) i juniorów (2014). Oba tytuły wywalczył na torze w Gorzowie. Mąż Karoliny, ojciec Gabrysi i Uli.