23 lata temu Ameryka dostała cios w serce. W zamachach z 11 września 2001 roku zginęło 2996 osób, w tym sześcioro Polaków

11 września 2001 roku wielu Amerykanów poddanych było ogromnej próbie. W dramatycznej sytuacji znalazła się m.in. porucznik lotnictwa Heather „Lucky” Penney. Jej zadanie: Miała staranować porwany samolot pasażerski! Tylko w ten sposób można było unicestwić uprowadzoną maszynę, by ta nie uderzyła w Biały Dom lub Kapitol. Heather godziła się na samobójczą misję.

27-letnia porucznik z Powietrznej Gwardii Narodowej Dystryktu Kolumbia, brała 11 września udział w odprawie w bazie sił powietrznych Andrews koło Waszyngtonu. Nagle ktoś uchylił drzwi do pokoju narad i powiedział: Hej, ktoś uderzył w nowojorskie wieże World Trade Center.

Porucznik Heather „Lucky” Penney ukończyła studia na Purdue University na wydziale literatury i miała być nauczycielką, ale jej miłością było lotnictwo. Po przeszkoleniu przydzielono ją do 121. eskadry myśliwskiej Powietrznej Gwardii Narodowej.

- Myśleliśmy, że to wypadek małego samolotu – wspomina Penney. Zebrani w sali uznali, że pilot popełnił błąd… i wrócili do zajęć. W ciągu kilku następnych minut wszystko było jasne. Kolejne pukanie do drzwi i ktoś krzyknął: Drugi samolot uderzył w World Trade Center! Było jasne: Ameryka została zaatakowana. I to w samo serce, w Nowy Jork, stolicę świata. Telewizja relacjonowała już upiorne sceny z populrnego miasta.

Dowódca Penney, pułkownik Marc „Sass” Sasseville, spojrzał jej w oczy i oznajmił: "lecisz ze mną". Nie było czasu na uzbrojenie F-16, więc ruszali z ćwiczebną amunicją, uzbrajając się tylko w… odwagę. Gdy włożyli kombinezony i pobiegli do samolotów podano informację, że Pentagon został trafiony przez porwany samolot linii American Airlines lot 77!

Pojawiły się komunikaty, że ​​czwarta porwana przez terrorystów pasażerska maszyna, United Flight lot 93 z Newark w New Jersey, leciała w kierunku Waszyngtonu. Podejrzewano, że będzie kolejny atak na Pentagon, Biały Dom albo na budynek Kapitolu.

Weszła do kokpitu, włączyła silniki I krzyknęła do obsługi, aby zabrano kliny mocujące koła. Po chwili dopalacze odrzutowców wyrzuciły tysiące kilogramów ciągu i ruszyły na północny zachód - ostatnią lokalizację czwartego porwanego samolotu.

Dotarły do ​​nich wieści, że mają rozkaz strzelać do uprowadzonego samolotu, by go zniszczyć. Wiedzieli jednak, że maszyna nie jest uzbrojona, co mogło oznaczać jedno: mieli lecieć w misji kamikaze, taranując lot 93, samolot Boeing 757, siedem razy cięższy od ich myśliwców. Uzgodnili plan ataku. Sasseville miał się skierować do kokpitu Boeinga 757, a Penney celowała swoim myśliwcem w jego ogon. Lecąc nisko na wysokości tysiąca metrów, ujrzeli czarny dym wydobywający się z Pentagonu.

Porucznik Heather Penney myślała tylko o wykonaniu rozkazu. Oznaczało to jej śmierć, śmierć załogi i pasażerów Boeinga oraz porywaczy maszyny. Pogodziła się z losem pasażerów lotu 93. Przez chwilę pomyślała o katapultowaniu się ze swojego samolotu tuż przed uderzeniem w Boeinga. Szybko jednak porzuciła pomysł, wiedząc, że ma tylko jeden „strzał”, jedno uderzenie w tył samolotu pasażerskiego i za nic w świecie nie mogła chybić.

Przez następne minuty Penney i Sasseville przeczesywali niebo nad Waszyngtonem, szukając porwanego samolotu. - Niczego jednak nie znaleźliśmy – wspominała Penney. Pół godziny po rozpoczęcia misji Penney i Sasseville usłyszeli, że maszyna lot 93 rozbiła się na w Pensylwanii. Pasażerowie zachowali się bohatersko, zaatakowali porywaczy, bo wiedzieli o wcześniejszych atakach terrorystów i starali się powstrzymać szaleńców przed kolejną zbrodnią.

Teraz ich misja zmieniła się w przechwytywanie i oczyszczanie przestrzeni powietrznej z samolotów. Każda maszyna w powietrzu była podejrzana, każda mogła trafić bowiem w ręce terrorystów. Piloci pasażerskich maszyn, które tego ranka odbywali rejsy nie byli świadomi, że władze wydały zakaz startów wszystkich samolotów cywilnych w Ameryce, niezależnie od miejsca przeznaczenia. Z pomocą kontrolerów Penney i Sasseville zaczęli zawracać każdy samolot od obszaru nad Waszyngtonem i kazali lądować tak szybko, jak to możliwe.

Penney i inni wojskowi piloci zostali poinstruowani, aby strzec prezydenta Stanów Zjednoczonych podczas lotu do domu. W czasie ataków George W. Bush uczestniczył w imprezie szkoły w Sarasocie na Florydzie. Kiedy powiedziano mu, że drugi samolot uderzył w World Trade Center i Ameryka została zaatakowana, został eskortowany z powrotem do Air Force One i zabrany w najbezpieczniejsze miejsce w tym momencie - otwarte niebo.

Wieczorem przyszedł czas na sprowadzenie głowy państwa do domu. Samolot Penney i inne patrolujące niebo wokół Waszyngtonu maszyny wyposażono w ostrą amunicję. Otrzymali uprawnienia „wolnego ognia”, co oznaczało, że mogli podjąć decyzję o strzelaniu do każdego samolotu cywilnego uznanego za zagrożenie, zamiast czekać na autoryzację rozkazu.

Od tego czasu Heather Penney odbyła dwie misje w Iraku, awansowała do stopnia majora, przeszła na emeryturę i obecnie pracuje dla Lockheed Martin Aeronautics Company. Odbyła wiele spotkań opowiadając o swoich przeżyciach i przemyśleniach z tego tragicznego dnia.

Kiedy kończyła jedno ze swoich wystąpień zapadła grobowa cisza, wielu słuchaczy miało łzy w oczach. Szczególnie wtedy, gdy mówiła o pasażerach lotu 93. "Podjęłam decyzję o swoim życiu i złożyłam przysięgę, że będę chronić mój ukochany kraj, ale oni byli tylko przeciętnymi, zwykłymi ludźmi: matkami, ojcami, nauczycielami szkolnymi, biznesmenami" – mówiła Penney podkreślając: "To byli prawdziwi bohaterowie...".