Dwoje małych dzieci umiera w ciągu półtora roku. Kończy się proces Piotra P. oskarżonego o zabójstwo niemowląt

W środę, 5 marca br. w Sądzie Okręgowym Warszawa Wola odbyła się kolejna rozprawa dotycząca zabójstwa dwójki dzieci. Proces, który ruszył w grudniu 2020 roku, toczy się częściowo z wyłączeniem jawności. Podczas środowej rozprawy strony kontynuowały wygłaszanie mów końcowych.

Oskarżonym o zabójstwo dwójki dzieci – córki Lilianny i syna Mieszka – jest 32-letni Piotr P. Mężczyzna odpowiada z tzw. wolnej stopy, zastosowany wobec niego wcześniej areszt, został uchylony.

Historia ma swój początek blisko 10 lat temu, kiedy Piotr P. na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego poznaje swoją przyszłą żonę. W 2016 roku rodzi się im nieplanowana córeczka Lilianna. W kwietniu trzymiesięczne dziecko trafia do szpitala, gdzie szybko pada diagnoza: tzw. zachłystowe zapalenie płuc. Jednak prawdziwy dramat rozegra się niedługo po wyjściu dziewczynki ze szpitala. 22 kwietnia 2016 roku Piotr P. zostaje sam w domu z niemowlęciem, ponieważ żona za jego namową jedzie na chwilę do sklepu oddać spodnie – mija akurat termin ich zwrotu.

Kobieta po powrocie zauważa, że dziewczynka słabo oddycha, zaczyna sinieć i nie daje znaku życia. Na miejscu zjawia się karetka, jednak pomimo reanimacji, dziecka nie udaje się uratować. Lekarz stwierdza zgon. Początkowo mówiono, że śmierć nastąpiła z przyczyn naturalnych z powodu niewydolności krążeniowo-oddechowej. Nie wzbudzało to żadnych podejrzeń śledczych.

Niecały rok po śmierci Lilianny, na świat przychodzi Mieszko. Jednak, gdy chłopiec ma zaledwie pięć miesięcy, w rodzinie ma miejsce kolejna tragedia.

Był rok 2017. W mieszkaniu poza Piotrem P. jest jeszcze jego żona i teściowa. Mężczyzna bierze na ręce małego chłopca i mówi, że zaniesie go do wózka. Po chwili słychać jego krzyk.

Zdaniem Piotra P. był to nieszczęśliwy wypadek. Jednak lekarz, który bada chłopca, nabiera podejrzeń. O sprawie zawiadomiona zostaje policja. Chłopiec umiera tego samego dnia. Z późniejszych ustaleń służb wynika, że obrażenia niemowlaka miały nie odpowiadać opisowi zdarzenia.

Śledczy są zaniepokojeni faktem, że w jednej rodzinie w niecałe półtora roku dochodzi do dwóch śmierci małych dzieci. Śledztwo wszczyna prokuratura.

W środę przed sądem jako pierwszy głos zabrał mec. Maciej Żakiewicz, obrońca oskarżonego, który przywołał tragiczny dzień, w którym to zmarł pięciomiesięczny Mieszko oraz zeznania kilku osób, w tym babci dziecka - teściowej oskarżonego.

- Zięć wziął dziecko na ręce, postał z nim chwilę. Mieszko nie płakał. Zięć powiedział, że pójdzie go położyć do wózka (…). Usłyszałam, jakby coś spadło, taki huk. Za chwilę rozległ się jego krzyk: "Upuściłem go! Wypadł mi!". Wbiegłyśmy do tego pokoju, dziecko leżało na podłodze, nie płakało, miało otwarte oczy – przypominał w mowie końcowej mec. Żakiewicz.

Obrońca zwrócił uwagę, że zeznania teściowej mówią o jednym dźwięku, co jego zdaniem potwierdza wersję oskarżonego mówiącą o nieszczęśliwym wypadku, podczas którego miał się potknąć o dywan i upuścić niemowlę. Obrońca przywołał również, że teściowa mówiła o tym, że młoda para miała wspólne plany na przyszłość, a świadkowie zeznający w procesie opisywali oskarżonego, jako miłego i spokojnego.

Do tego argumentu w swojej mowie końcowej odniosła się mec. Beata Czechowicz, która reprezentuje matkę nieżyjącej dwójki dzieci. "Obrońca wspomniał, że młodzi mieli plany, ale plany mojej mocodawczyni obejmowały dzieci, a w planie oskarżonego na dzieci miejsca nie było" – podsumowała.

- Nie ma adekwatnych słów, aby opisać tę historię. To duszy i empatii zabrakło oskarżonemu, który z inżynieryjną precyzją, stosując technikę niewyobrażalną, pozbawił życia swoją maleńka córeczkę – mówiła dalej mec. Czechowicz, przywołując śmierć Liliany. - Trzeba mieć pewną odporność, żeby zaplanować taki czyn i go wykonać z inżynieryjną precyzją – dodała, zwracając uwagę, że biegli w toku śledztwa potwierdzali, iż oskarżony jest bardzo inteligentny.

- Ta sprawa mnie boli. Chciałabym, aby prokurator nie miał racji (…). Marzyłabym o tym, aby słowo inżynier nie pasowało do wysublimowanej techniki zabijania dziecka. Chciałabym wyprzeć z pamięci zdjęcie, gdzie oskarżony przystawia pistolet do głowy dziecka. Wolałabym, aby nie padły słowa oskarżonego o dziecku "to krzyczy cały czas" – kontynuowała pełnomocnik matki dzieci.

Obrońca natomiast pokazał na sali zdjęcia przedstawiające szczęśliwą rodzinę, na których widoczny był oskarżony m.in. noszący na rękach małe dziecko czy usypiający niemowlę.

- Kto na tej sali powinien powiedzieć nie o zdjęciach z przystawionym pistoletem do głowy dziecka, tylko zdjęciach z dzieckiem na rękach? Kto powinien powiedzieć o jego radości? – pytał mec. Żakiewicz.

Przypomnijmy, że powołani biegli wykluczyli, by śmierć chłopca była wynikiem zwykłego upadku. W ich opinii na jego ciało oddziaływano ze znaczną siłą.

Śledczy podejrzewając, że śmierć trzymiesięcznej dziewczynki też mogła nie być przypadkiem zlecili ekshumację zwłok niemowlaków.

Z badań szczątków wyszło, że chłopiec miał pękniętą czaszkę. Z opinii biegłego wynikało, że mógł on zostać uderzony tępym narzędziem, uderzony o podłogę lub jakiś mebel z dużą siłą. U Mieszka stwierdzono też obrażenia żeber, które nie mogły powstać w czasie reanimacji. W przypadku dziewczynki lekarz stwierdził, że przyczyną śmierci było masywne zachłyśnięcie, które mogło zostać upozorowane.

Na wcześniejszych rozprawach oskarżony przekonywał, że kochał swoje dzieci i chciał dla nich, jak najlepiej. Tego zdania nie podziela prokuratura. Na sali rozpraw padło, że dzieci miały wywoływać u mężczyzny "dyskomfort psychiczny, źródło frustracji", stanowić "zbędny balast destabilizujący życie" i "ograniczający możliwości zaspokajania własnych potrzeb życiowych, w tym seksualnych".

Kolejna rozprawa, na której mają zakończyć się mowy końcowe, odbędzie się w kwietniu i będzie mieć charakter niejawny.